Նախագահ Սարգսյանն ասում է` ինքը ո՛չ թե Նիկոլին, այլ ավելի հզոր ուժերի է պարտվել:

Հայոց պատմական հողերի թշնամուն հանձնումը, հանուն լավ ապրելու, շատերն իրավացիորեն համեմատում են Հովհաննես Թումանյանի «Չարի վերջը» ստեղծագործության հետ։ Արցախը տվեցինք, որ լավ ապրենք, անկլավները կտանք է՛լ ավելի լավ ապրելու համար, հետո՝ Սյունիքը ու երջանիկ կապրենք։ Բացի այն, որ հայ ժողովուրդը փոքրիկ, դժբախտ կկվի պես անբարոյական արարած է, ցավոք, չգտնվեց իմաստուն ագռավը, որ նրան, թեկուզ ուշացումով, խելքի բերեր։

2020-ի նոյեմբերից հետո, երբ հայտնի պատճառներով Սոթքի հանքի վրա սև ամպեր կուտակվեցին, շատերն ասում էին` թող Ծառուկյանն ու չգիտեմինչյանը մտածեն, էդ իրենցն էր:

Հայաստանի շուրջ հրդեհը մեծանում է։ Նիկոլականները հույսները դրել են իրենց փրկչի վրա, իսկ հայ ազգի մտահոգված զավակները տագնապով ապրում են։ Մնացածը հով լռված են։

Ներկայիս Հայաստանի քաղաքական խոսույթում շատ է շեշտվում լիդերի, այսինքն, փրկչի, անհրաժեշտությունը։

Թուրքիայում այսօր նշում են հանրապետության 100-ամյակը։ Սա միայն խորհրդանշական թիվ է, իրականում թուրքական պետականությունը մի քանի հարյուրամյակի պատմություն ունի։

Ցավալին այն է, որ հայ քաղաքական էլիտան, որպես կանոն, Երրորդ Հանրապետության ողջ ժամանակաընթացքում երբեք չկարողացավ կողմնորոշվել և կանխատեսել: Ներքաղաքական պայքարը միշտ ընթանում էր դատարկ պաթոսով, կեղծ հայրենասիրությամբ՝ 19-րդ դարի ֆիդայական լոզունգներով կամ էլ վիլսոնասիրությամբ ու ռուսասիրությամբ:

Մի դիտարկում անեմ, որը վերաբերում է ռուսական առաջին ալիքի հեռարձակած հաղորդմանը, Հայաստանի ոչ բարով վարչապետ կոչեցյալի մասին:

ՀՀ իշխանությունների կողմից արցախցիների կապույտ անձնագրերն ամբողջ ծավալով (արցախցիների՝ ՀՀ քաղաքացի լինելը) ընդունելուց հրաժարումը ոչ միայն նրանց նկատմամբ պետության ներքին պարտավորություններից հրաժարում է, այլև հստակ ուղերձ է Ադրբեջանին, որ ՀՀ իշխանությունները պատրաստ են աչք փակել արցախցիների նկատմամբ այդ երկրի կողմից ցանկացած իրավական ոտնձգության վրա՝ աշխարհի բոլոր երկրներում, ուր կհասնեն Ադրբեջանի ձեռքերը:

Վիկտոր Համբարձումյանն իրեն նման է, անատոմիական առումով՝ ամեն ինչ կարգին է՝ բոյը-քաշը-բանը համապատասխանում են։ Փողկապն էլ չեն մոռացել, նենց որ՝ կճանաչենք, չենք շփոթի ուրիշի հետ, հատկապես որ՝ երևի անունն էլ տակը գրած է։ Բայց, որ լուսանկարը դնեին, ավելի նման կլիներ, ի՞նչ կարիք կար էդքան տանջվելու, փող ծախսելու, որ իր համար կանգնած պուճուր-մուճուր մարդ քանդակեն, մեկն էլ կկարծի, թե բանվորի արձանի ընդդիմադիր արձանն է՝ ձեռքերը փորին խաչած պարապ-սարապ ինծիլիգենտ պորտաբույծը։