Լույսը բացվելուն պես համացանցը կողողվի օրվա խորհուրդը արձանագրող հազարավոր գրառումներով ու նկարներով։

Կասեք` իսկ ինչու՞ ոչ։ Ես էլ կկրկնեm` իսկ ինչու՞ ոչ։ Գյումրիում ցանկացած մշակութային միջոցառում կազմակերպելն արդարացված է ու տեղին, եթե այն իրական նպաստ կբերի քաղաքի մշակութային կյանքի աշխուժացմանը։

Երկու օր առաջ ականատեսը պատմում էր, որ Սյունիքի մարզում ԵՄ դիտորդական առաքելության ներկայացուցիչները այցելում են հայերի տներ ու հարցնում նախկինում իրենց գյուղերում, քաղաքներում բնակված ադրբեջանցիների, նրանց բնակված տների, այդ տների ներկա տերերի մասին։ Ըստ ականատեսի՝ իրենց հարցերի պատասխանները գրանցվում էին թղթի վրա։

«Նեմեսիս» գործողությանը նվիրված հուշարձանը, կարծես, փորձանք է դառնում հողատուների համար: Հանրության համատարած նախրացումը մի պահ բթացրեց սրանց «զգոնությունը», և հոգևոր-մշակութային դաշտի հնգամյա ասպատակման ընթացքում որոշեցին մի «աննշան» զիջում անել՝ թույլատրել նման հուշարձանի կառուցում ու նույնիսկ հանդիսավոր բացում:

1967 թվականին կառուցվեց եղեռնի զոհերին նվիրված Ծիծեռնակաբերդի հուշահամալիր կոթողը։ 1968 թվականին կառուցվեց Սարդարապատի հերոսամարտին նվիրված համալիրը։ Այդ ժամանակ Թուրքիան չհանդգնեց անգամ ծպտուն հանել։

Հնարավո՞ր է 15 վայրկյանում հետ բերել գրեթե կորսված հնարավորությունը։ Փաստորեն՝ այո՛:

Վերջին օրերին պատմության դասագրքերի բովանդակության քննադատությանն ի պատասխան՝ ԿԳՄՍ նախարար Ժաննա Անդրեասյանն Ազգային ժողովում հայտարարել է հետևյալը․ «Մենք պետք է ունենանք ամբողջությամբ նոր դասագրքեր, և պատմությունը դրանց շարքում է։ Եվ քանի որ պատմության մասով էապես է փոխվել, ինչպես վարչապետը նշեց՝ մենք հայեցակարգային փոփոխության կարիք ունենք, որ մեր պետության շուրջ կառուցենք մեր կրթությունը։ Այդ իմաստով՝ պատմությունն այն առանցքային առարկաներից է, որ պետք է իրականացվի այդ փոփոխությունը»։

Բացառիկ կադրեր եմ հրապարակում։ ՈՒշադրություն՝ այս տարածքը ադրբեջանցիների տիրապետության տակ է անցել և ․․․ ցավո՛ք պետք է արձանագրենք․ ՇԻԿԱՀՈՂԻ ԱՐԳԵԼՈՑՆ այլևս գոյություն չունի:

Զարմանքով տեսա, թե ինչպես ընդդիմադիր պատգամավորները ոչ միայն մասնակցեցին ԱԺ-ում վարչապետ կոչեցյալի հետ հանդիպմանը, այլև իրենց «կառուցողական, սուր» հարցերով փորձեցին նեղը գցել ստախոս-դավաճանին։ Միթե՞ նրանք չեն հասկանում, որ այդ արարածի համար դժվար հարցեր գոյություն չունեն։ Ցանկացած հարցի պատասխանելը նրա համար հիանալի առիթ է հասարակությանը ֆռռացնելու, սեփական մեղքերն այլոց վրա բարդելու համար։

Դատախազության համակարգում շուրջ 50 տարի աշխատած պետական խորհրդական Ռաֆայել Կարապետյանը իր 95 ամյակը յուրովի նշանավորելով, հրատարակել է «Դատախազի կեսդարյա հուշերից» գիրքը։ Ճակատագրի բերումով այս հիրավի վաստակաշատ ու էրուդիցիայով դատախազը առնչվել է Հանրապետության գրեթե բոլոր աղմկահարույց գործերի քննությանը, շփվել պետական ու կուսակցական առանցքային գործիչների հետ, որոնց և անդրադարձել է իր ուսանելի հուշերում։ Շնորհակալ եմ, որ նաև ինձ է հիշել բարի խոսքով։ Սակայն այս ամենը մտորումների տեղիք է տալիս մեկ այլ ասպեկտով. պրակտիկներս հաճախ գրեթե անձնազոհություն ենք ներկայացնում հանցավոր խմբերի վնասազերծումը՝ խնամքով շրջանցելով առանցքային հարցը՝ իսկ ինչո՞ւ են դրանք տևական ժամանակով անարգել ու բացահայտ գործել, զբաղվել ընդհուպ կադրային հարցերով պետական ապարատում։ Հիմա իմ ավագ ընկերս հուզմունքով նկարագրում է, թե ինչպես են վնասազերծել, այսպես կոչված՝ «գվարդիականներին»։ Սա եղել է մեծաքանակ և լավ զինված խմբավորում՝ իր տարածքային ստորաբաժանումներով, որի լիդերը ընդհուպ շփումներ է ունեցել կուսակցության առաջին դեմքերի հետ։ Իսկ վնասազերծումն սկսվել է միայն կրեմլից իջեցված հարահանգով։ Դուք շարունակեք հավատալ, որ այս ամենը միայն պատմական անցյալ է ...