Ահա փնտրում ենք Քեզ, ինչպես որ Դու մեզ ասացիր: Քանի որ փնտրում եք, անշուշտ պիտի գտնեք: Ոչ ոք իզուր չի փնտրել Իմ ներկայությունը: Ինչպես որ ձեռնունայն չեն մնացել Ինձնից օգնություն խնդրողները:

Տեր Աստված, հանուն մեր նահատակ Սրբերի` Դու գործիր մեր մեջ, Տե՛ր:

Խնձորն արժեք է, երբ Նյուտոնի գլխին է շրմփում` ծառից:

Երկիրը բարոյալքման, հասարակական պառակտման և վերջնական կազմալուծման տանելու ճանապարհին իշխանությունը փորձելու է թաղել անկախության հռչակագիրը:

Արդյոք թու՞րք ենք մենք… - Ներեցե՛ք, հա՞յ եք,- հարցրի Կարսի բերդի ստորոտում կագնած մի խումբ եվրոպացիներից մեկին։ Նա, ում հարցրի, մի պահ շփոթվեց, ասես տագնապեց։ Նրա կողքին կանգնած մի տղամարդ համարձակ ու ժպիտը դեմքին ասաց․ - Ինչպե՞ս ճանաչեցիր, գուցե ե՞ս եմ հայ։

Բանից պարզվում է, որ Ռուբինյանց 2 շենքի 9-րդ հարկի բնակիչ 71-ամյա Ալբերտ Առստամյանը, տեսնելով Փաշինյանին, տնից վերցրել է խնձորն ու նետել նրա ուղղությամբ։

Անհատի պաշտամունքի տարիներին հայ ժողովուրդը ևս անմասն չմնաց բռնաճնշումներից։ Գնալով նոսրացան այն մարդկանց շարքերը, ովքեր ահարկու, դժնդակ ու անմարդկային օրեր են ապրել ստալինյան «մահվան ճամբարներում»։ Սահում են տարիները, գաղտնազերծվում են պատմության փակ արխիվները։ Եվ այսօր բռնադատվածների ժառանգներն են խռով հոգու մղումով «պեղում» դրանք։ Երեկ հորս` հանիրավի բռնադատված` Արամ Մելիքսեթյանի մահվան 30-րդ տարելիցն էր։

Էն, որ մեղավորը ժողովուրդն է` դա փաստ է։ Բայց դա միշտ է այդպես լինում` մեծամասնության ուզածը բերում է վատ արդյունքի։

Հասարակությունը թուրքական, հնդկական ու բրազիլական սերիալների պատմությունն ավելի լավ գիտի, քան՝ սեփական ազգինը. սովորաբար՝ Տիգրան Մեծին գիտեն, Քրիստոնեությունն առաջինը ընդունելու փաստը (ոչ տարեթիվը, ոչ էլ պետական մակարդակով որպես միակ կրոն ընդունելու փաստը ) և Վանի թագավորության գոյության մասին աղքատիկ տվյալներ:

Հայաստանի Հանրապետության ներկան, ապագան և ընդհանրապես զարգացման ու գոյատևման պայմանները մեծապես կապված և պայմանավորված են հարևան պետությունների հետ հարաբերություններով, հարավկովկասյան և մերձավորարևելյան տարածաշրջանային զարգացումներով...