Երբեմն զարմանում ես, ապշում. այդ ի՞նչ գերբնական ուժ են ունեցել մեր տատուպապերը, այդ որտեղի՞ց նրանց կամային այդ հատկանիշները, այդ կամքի ուժը, որ ապրեցրել է, ուժ տվել։
Հեռու չգնամ, օրինակ,հ այրական տատս` Խալո բաբոս։
ՊՆ-ին գրություն էի ուղարկել, որտեղ մտահոգություն էի հայտնել հիփոթեքային վարկավորման՝ եկամտային հարկի վերադարձի մասին օրենքի փոփոխությունից հետո, զինծառայողների համար ստեղծվող խնդիրների մասին։
Հայրենիքը ճանաչել պարտավոր է յուրաքանչյուր հայ, որպեսզի հասկանալով սիրի ու տեր կանգնի։ Հենց այս նպատակն ունեն մեր կազմակերպած հայրենաճանաչման դասընթացները, որոնք հաջողությամբ իրականացնում ենք Մարինա Ադուլյանի «Բարի տնակ» նախաձեռնության հետ...
Հարգելի հայրենակիցներ, արդեն բոլորդ գիտեք, որ Երևանի քաղաքապետարանը որոշել է 2024 թվականի նոյեմբերի 1-ից դադարեցնել վերգետնյա ուղևորատար տրանսպորտում 100 դրամից բացի այլ նոմինալների դրամներով վճարման ընդունումը։
Էնպես եմ նախանձում այն մարդկանց, ում հոգում հայրենիքի համ չկա, ովքեր Կաչաղակաբերդի, Գանձասարի, Ամարասի ու Դեդո-Բաբոյի կորուստը համարում են որպես ցավալի դեպք ու անցնում առաջ, ապրում կյանքի նոր զգացումներով։
Ես երևի միակ մարդն եմ Հայաստանում, ով բախտ է ունեցել աշխատել միանգամից Հայաստանի և Արցախի բոլոր նախագահների հետ մինչև 2018-ը, բացառությունը ԼՏՊ-ն էր։ Իր հետ ո՛չ հանդիպել եմ, ո՛չ էլ խոսել. փորձել եմ, բայց նա միշտ զբաղված էր (երևի 2018-ի սցենարներն էր գրում):
Արդեն որերորդ անգամ Իսրայելն ի լուր աշխարհի պաշտոնապես հայտարարում է, որ իրեն հաջողվել է ոչնչացնել «Համմասի» կամ «Հըզբոլլահի» այսուայն ղեկավարներին, հետո էլ՝ նրանց փոխարինողներին։ Իհարկե, որևէ հիմք չունենք այդ հայտարարություններին չհավատալու, երբ դրանց հեղինակը «ամենազոր» Իրայելն է՝ իր համազորը չունեցող Մոսադով։ Մանավանդ որ որոշ ժամանակ անց «Համմասն» ու «Հըզբոլլահը» հաստատում են այդ լուրերը։
Չնայած ես վստահ եմ, որ վրացիները ինչ էլ անեին, մեկ է, Վրաստանին ԵՄ երբեք չէին ընդունելու, բայց քանի որ շատերը համարում են, որ հնարավոր է ընդունեին, ապա մի հատ հարց տվեք ձեզ. էդ ի՞նչ արեցին վրացիները, որ նրանց մուտքը փակեցին...
Մենք, մինչդեռ դանդաղ, վիրտուալ տիրույթում անարդյունավետ ու աննպատակ գրառումներ և քննարկումներ ենք անում, «Արցախը այլևս կորսվա՞ծ է, թե՞ ոչ» մտորումներով հանդես գալիս, քաղաքական կազմակերպությունները միջազգային ատյաններում արցախյան խնդիրը բարձրաձայնելու համար գործիքակազմ են փնտրում...
1981-ի ցուրտ ձմռանն էր․ ընկերոջս՝ բանաստեղծ Կարո Մելիքսեթյանի հետ Կենտկոմի շենքից ոչ հեռու (ներկայիս՝ Խորհրդարանի) մի տեղ կանգնած մարդ էինք սպասում; Հանդիպակաց մայթով ակադեմիայից իջնում էր Տիեզերքի տարածքներում գերհզոր աստղերի՝ քվազարների հետ զրուցող Վիկտոր Համբարձումյանը։
Առաջիկայում Իրանի Իսլամական Հանրապետությունը դառնալու է միջուկային տերություն։ Այդ անխուսափելի զարգացումը շեշտակիորեն փոխելու է տարածաշրջանում տիրող աշխարհառազմավարական հաշվեկշիռը և ուժերի հարաբերակցությունը՝ հօգուտ Իրանի։ Հայաստանի Հանրապետությունը կարող է ստանալ կայուն և ապահով զարգացման առնվազն 10-20 տարի, քանի որ Իրանին պետք է լինելու ամրապնդել իր հյուսիսային սահմանների անվտանգությունն ու չեզոքացնել թուրանական սպառնալիքը։ Այս իրավիճակում Հայաստանն առանցքային դերակատարում և նշանակություն ունի։