Պատմությունը միայն իրադարձություններն ու փաստերը չեն, այլ, նախ և առաջ, ոգին է, ոգեկանությունն այն ազգի, որով ձևավորվել ու առաջ է շարժվում, անջնջելի հետքեր թողնելով ժամանակների հուշամատյաններում: Պատմական ոգու մեջ մնալն էթնիկ հավաքականության համար կենսական պահանջ է, դրանից արտաքսվելով դուրս ես մղվում նաև ազգային ուղեծրից:

Նապոլեոնը Գյոթեի հետ զրույցում մի անգամ խոսում է հին աշխարհի և նոր ժամանակների ողբերգության էության տարբերության մասին: Եվ ասում է մեծ մտածողին, որ հին ողբերգությունը տարբերվում է նորից նրանով, որ այժմ գոյություն չունի ճակատագիր, որը պիտի տանջեր/ճնշեր մարդկանց, և հին ողբերգության դերն այսօր կատարում է քաղաքականությունը: Այսինքն, քաղաքականությունն այսօր օգտագործվում է արդի ողբերգության մեջ որպես նոր ճակատագիր:

Հայաստանի ողջ հասարակությունը, բոլորն անխտիր, քաղաքական բոլոր ուժերը, ազդեցիկ գործիչները հայրենիքում և Սփյուռքում, եթե ցանկանում են, որ հայի հայրենիքը մնա և չոչնչանա, պետք է կանխեն և բացառեն ուկրաինացման սցենարը: Սա այն սցենարն է որից հետո ոչինչ չի մնա՝ բառիս բուն իմաստով:

Էն փաստը, որ էսօր Արցախում ողբերգական օրեր են, թերևս, ոչ մի բանական արարածի համար գաղտնիք ու բացահայտում չէ. այստեղ, իհարկե, խոսքը չի վերաբերում հայաստանյան իշխանական խունտային։

Տեղի «հեղափոխականների» (կազմակերպողների և իրականացնողների) փրկությունը Հայաստանի կործանման մեջ է, իսկ դրան հասնելու համար պետք է ձգտեն «հեղափոխության» վերջնանպատակին՝ հանել Ռուսաստանին տարածաշրջանից...

ՌԴ-ի և Իրանի դեմ մեր տարածաշրջանում հավաքական Արևմուտքը Թուրքիային է գործոն դարձնում, հետևողականորեն օգտագործելով Արցախի և ՀՀ շուրջ ստեղծված իրավիճակը։

Բացարձակ ցանկություն չկար էդ մասին գրելու, բայց չի լինում։ Մի տեսակ տպավորություն է մոտս, որ ընդդիմության մի թևին ընդամենը պատրվակ էր պետք, որ սկսեն մյուս թևին անպատվել։ Էդ պատրվակը տվեց Զարուհին։ Հետաքրքիր է` ինչու՞։

Որ Ադրբեջանը հարձակվելու է, և լինելու է պատերազմ, կարծում եմ, դա արդեն անվիճելի փաստ է, բայց ինձ մի հարց է հետաքրքրում...

Ես ուզում եմ մի ճշմարտություն բացել նրանց համար, ովքեր իրենց հավատացյալ են համարում, ովքեր «իմ Հիսուս»-ով են դիմում Հիսուսին, սակայն վարչապետի գաղափարակիցը, գործակիցն ու աջակիցն են մնում:

Իսկ արդյո՞ք նրանք, ովքեր կապիտուլյանտին հրապարակավ չեն անվանում դավաճան, իրենք էլ դավաճան չեն: