Տրանսպորտի վարձի իջեցումը չի հանդարտեցրել ակտիվիստներին։ Այս պահին Երևանի քաղաքապետարանի մոտ շարունակվում են նրանց բողոքի ակցիաները։ Երիտասարդները պահանջում են պատասխանատվության ենթարկել այն մարդկանց, ովքեր ընդունել են տրանսպորտի ուղեվարձի թանկացման ապօրինի որոշումը։

«Թմրանյութ օգտագործած մարդկանց որ նստեցնում են, ավելի վատ ա լինում: Իրենց բերդերում նարկոտիկը վխտում ա: ՈՒ շատ հետաքրքիր ա, որ էդպիսի մարդկանց նույն կամերում են նստացնում: Դա ա՞ պատիժը: Բռնում են, որ չանեն, ուղղվեն, բայց նստացնում են նույն տեղը, աշխատողներն էլ վերևների հետ մաֆիա դարձած մատակարարում են: Լավ էլ գիտեն` նարկոտիկ ով ա երկիր բերում: Բայց բռնում են միայն մեր երեխեքին»,- «Իրատես de facto»-ի խմբագրություն եկած ԱՐՈՒՍՅԱԿ ԽԱՉԱՏՐՅԱՆՆ այսպես իր բողոքը սկսեց արդարադատության համակարգից:

ՀՀ սփյուռքի նախարար Հրանուշ Հակոբյանը հրավիրել էր մամլո ասուլիս՝ նվիրված Սիրիայի քաղաքացիական պատերազմի պատճառով Հայաստան տեղափոխված սիրիահայերի համար Աշտարակում «Նոր Հալեպ» թաղամասի կառուցման թեմային:

Ձանձրանալ չի ստացվում: Մի գործընթացը լվացվում է մյուսով, մի նախադեպը` երկրորդով: Ո՛չ, խոսքն ամենևին Օսկանյանի կարճված քաղաքական «կյանքի» (օհո, խառնել ենք)` գործի մասին չէ: Ի սկզբանե հասկանալի էր. սա Օսկանյանի խաղը չէ, ու այն հեշտորեն տանուլ է տրվելու: Ընդ որում, մենք այն կարծիքին էինք, որ խաղի մոդերատորը ոչ այնքան Քոչարյանը, որքան Սերժ Սարգսյանն է` նրբորեն պայմանավորված Գագիկ Նիկոլայիչ-«նախագահ ջանի» հետ, որպես նախագահական ընտրությունների «ոսկյա ալիբի»: Մնացածն արդեն անհետաքրքիր է:

Շուրջ երեք ամիս առաջ էր, երբ անդրադարձանք Մարաշի 9-րդ փողոցի 41 տան դիմաց տեղակայված արգելապատնեշներին, որոնց նպատակը մեքենաների անհարկի արագությունը ստիպողաբար մեղմելն է։ Նշյալ արգելապատնեշներն ավելի հայտնի են որպես «պառկած ոստիկաններ»։

Երևանում գործող տրանսպորտային միջոցների սակագների բարձրացումը, իսկ երեկվանից արդեն դրա կասեցումը մի շարք հրատապ հարցեր առաջացրին, և մենք պետք է փորձենք պատասխաններ գտնել, հակառակ դեպքում շատ դժվար կլինի անհրաժեշտ եզրահանգումներ անելը:

Պարոն վարչապետ Նախ չեմ ակնկալում Ձեր գոհունակությունը սույն նամակիս փաստով առ այն, որ իշխանությունների հանդեպ համազգային մերժողականության պայմաններում գրելով Ձեզ, ըստ էության, միանշանակորեն չեմ ընդդիմանում գործող վարչակարգին։ Դա այդքան էլ այդպես չէ։ Ցանկացած իշխանություն, ընդ որում նաև Դուք, մնայուն չեք, մինչդեռ հայրենիքն ու ժողովուրդն են մնայուն և, որպես կանոն, նրանց առողջ շարունակականության խթանիչը համարվում է նրանց անվտանգությունը։ Եվ հենց սա է գրելուս պատճառը, ներկայացնելու համար մի քանի բացասական իրողություններ, որոնք սահմանվում են արդարադատության նախարար Հ. Թովմասյանի և նրա ապազգային ու կրիմինալ կորպորատիվ գործունեության սկզբունքներում։

Երբ համացանցում հասանելի դարձան Երևանի քաղաքապետի «Երևան քաղաքում տրոլեյբուսով ուղևորափոխադրումների վարձը սահմանելու մասին» 19.07.13 թ. N3660-Ա և «Երևան քաղաքի ներքաղաքային երթուղիները սպասարկող կազմակերպությունների կողմից իրականացվող ավտոբուսային (միկրոավտոբուսային) կանոնավոր ուղևորափոխադրումների վարձը վերանայելու մասին» 19.07.13 թ. N3661-Ա որոշումները, ծանոթացա դրանց տեքստերին, ինձ թույլ եմ տալիս համոզմունք հայտնել, որ այդ որոշումներն ընդունվել են ոչ թե մասնագիտական լուրջ հաշվարկների, նույնքան լուրջ քննարկումների, որոշումների նախագծերի պատշաճ ընթացակարգի պահպանման հիման վրա, այլ դրանք մայրաքաղաքում ծայր առած բողոքների ալիքի թելադրանքով պարզապես խզբզվել են ոտքի վրա և համացանց խցկվել։

Սարի թաղն սպասարկող 21 և 9 համարների ավտոբուսների գծատիրոջն հանդիպելու իմ փորձերն այդպես էլ ապարդյուն անցավ այսօր: Գտնվելով վերջինիս աշխատավայրում, որտեղ սովորաբար նա լինում է, հույս ունեի առերես նրան ուղղել ինձ հուզող մի շարք հարցեր: Ինձ դիմավորեց գծերն սպասարկող անձի անբարեհամբույր «հարազատը», ով առաջին հայացքից հարձակողական մոտեցում դրսևորեց, և երբ ներկայացա և խնդրեցի ասել, թե ե՞րբ կամ որտե՞ղ կարող եմ հանդիպել նրան, կոպտորեն վրա բերեց. «ի՞նչ ա եղել, ինձի ասա»:

Ինչո՞ւ Ֆրանսիայում հարուստ մարդիկ համեստ են, իսկ մեզ մոտ կամ Ռուսաստանում նրանք ավելի քան հաբռգած են: Չգիտեմ, սովետական համակարգի պտուղներն են կամ ոչ, բայց որ մենք ու Ռուսաստանը էդպես էլ նույն սովետականն ենք մնացել, փաստ է: «Զվարթնոց» օդանավակայանը, իհարկե, ավելի գեղեցիկ ու հարմարավետ է, քան «Շերեմետևոն», սպասարկումն էլ բավականին բարձր է` ռուսների հետ համեմատած: Համենայն դեպս մեզ մոտ, նկատեցի, օդանավակայանի աշխատակիցները ժպտալու սովորություն ունեն, Մոսկվայում նման բան չտեսա: Մոսկվացիները իրենց ազգի նկատմամբ էլ առանձնապես բարյացակամ չեն, իսկ հայերիս նկատմամբ` առավել ևս: