ԳՈՐԾ ՈՒՆԵՆՔ ՀՐԵՇԱՎՈՐ, ԲԱՅՑ ՊԱՐԶՈՒՆԱԿ ԽԱԲԵՈՒԹՅԱՆ ԵՎ ՁԵՌՆԱԾՈՒԹՅՈՒՆՆԵՐԻ ՀԵՏ

Շվեյցարացի գիտնականները սենսացիոն հայտնագործություն են կատարել. եգիպտացի փարավոնների և ժամանակակից Եվրոպայի բնիկների կեսից ավելին ծագումնաբանորեն կովկասցի է: Այդ մասին է վկայում պատմագիտության դոկտոր, պրոֆեսոր Կլիմենտի Շելիան «Ասավալ-դասավալի» շաբաթաթերթում (29. 08-04. 09. 2011):
Բացի այդ, շատ բան է պարզվում: Ըստ նրա` Վրաստանն ամենահին և առաջին երկիրն է: Շելիան իր հեղինակած «Մարդկության պատմությունը Կոլխեթիայով է սկսվում» գրքում գրում է, որ հայտնի Նեֆերտիտին վրաց թագավորի դուստրն է, իսկ Այե փարավոնը` նրա հորեղբայրը: Նեֆերտիտիի կրտսեր դուստրը` Մեթի Աթենան, Վրաստանի թագուհին էր` Քարդաշման թագավորի կինը, և ապրում էր Իրաքում: Իզուր չէ, որ շատերը գրում են այն մասին, որ կորսիկացիներն իրենց լեզուն համարում են վրացերենը: Վրացական են դիտվում Կորսիկան, իսկ Նապոլեոնը` վրացի, քանի որ շատ լավ գիտեն մեր կոլխական-բասկական ծագման մասին: Նապոլեոնի թիկնապահը մամլյուք էր` Ռուստամ Ռազմաձեն: Կորսիկայի բնակչության մեծամասնությունն այժմ էլ պահպանել է վրացական սովորույթները, ավանդույթները, պարերը, բազմաձայն երգերը, խոհանոցը և այլն: Բոնապարտը խոսելիս շատ էր նշում այն մասին, որ իր երակներում կովկասյան արյուն էր հոսում:
Ըստ Շելիայի` Հերոդոտոսը և հին ժամանակների պատմիչները ոչինչ չեն ասում հայերի մասին, ուստի և «Հայաստան» անունով երկիր գոյություն չուներ: Դրա փոխարեն մ. թ. ա. 3200-3100 թվականներին կար հին քաղաք` Կոլխա, որը գտնվում էր Եփրատի ներքին հոսանքի շրջանում: Կոլխեթիայի կենտրոնը Խերթվիսն էր:
Այս «պատմաբանը» շատ խոր «գիտական» դատողություններ է անում. «Ամբողջ աշխարհը ծաղրում և լուրջ չի ընդունում հայերին` պատմության կեղծարարներին. գիտական շրջանակներում ոչ ոք չի հասկանում նրանց զառանցանքները: Եթե հայերը եկվոր չեն, ապա ինչո՞ւ է հայոց լեզուն պատկանում հնդեվրոպական լեզուների ընտանիքին:
Երբ վրացիները գրքեր էին գրում հին ժամանակներում, ապա աշխարհի քարտեզին Հայաստան գոյություն չուներ: Իսկ ինչ վերաբերում է հայոց այբուբենին, ապա պարզ է, որ այն վրացիներն են ստեղծել` Պետրե Իբերին և Միհրդատ Լազը: Ի միջի այլոց, նրանք էլ Աստվածաշունչը թարգմանել են հայերեն»:
Ինչպես տեսնում ենք, վրացու երևակայությունը հիվանդ է: Մեր հարևանները շատ բան են շփոթում և ամեն ինչ ներկայացնում են գլխիվայր, խեղաթյուրումները սահմաններ չեն ճանաչում: Այսինքն` մենք գործ ունենք ծուռ հայելիների թագավորության հետ: Չիմացողների համար ասենք, որ հայերը մտքի աշխարհակալներ են, իսկ Հայկական լեռնաշխարհը` արարչագործության և արիական (հայկական) քաղաքակրթության բնօրրանը: Ինչ վերաբերում է Վիրքին (Վերին աշխարհ), ապա այն ընդամենը եղել է Մեծ Հայքի նահանգներից մեկը և միշտ ղեկավարվել է հայազգի գահակալների կողմից (Խոսրովյաններ, Արշակունիներ, Բագրատունիներ և այլք):
Ըստ այդմ` Կոլխիդան ոչ մի վրացական տարր չի պարունակում: Եվ անգամ հունական գաղութ էլ չէ, ինչպես երբեմն ներկայացվում է սխալմամբ: Խնդիրն այն է, որ այն պարզապես Հայկական լեռնաշխարհի Կողքիս գավառն է` Կոլխիդա աղավաղումով: «Կողքիս» ուղղակի նշանակում է «կողքի տարածքը»: Դա Հայկական լեռնաշխարհի մուտքն էր, դարպասը: Թերևս, սա կապ ունի կողակցի, կնոջ գաղափարի հետ: Ահա այսպիսի ճշմարտություններ, որոնցից շատ հեռու է սենսացիաների սիրահար մեր գիտնականը: Եթե քո քաղաքակրթությունը չունես, դա դեռ չի նշանակում սեփականել ուրիշի ունեցվածքը:
Ինչ վերաբերում է Կորսիկայի վրացական լինելու և Նապոլեոնի վրացի լինելու խնդիրներին, ապա միանգամից ասենք, որ դարձյալ գործ ունենք հրեշավոր, բայց պարզունակ խաբեության և ձեռնածությունների հետ: Բյուզանդական կայսրությունը, ըստ խորագիտակ եվրոպացի պատմաբանների և արաբական աղբյուրների, եղել է հունա-հայկական, իսկ երբեմն էլ պարզապես հայկական պետություն: Դա վկայում են ոչ հայկական սկզբնաղբյուրները, այսինքն` խոսքն անաչառության և անկողմնակալության որոշակի դիրքորոշման մասին է: Արձանագրենք այն իրողությունը, որ այդ նույն կայսրության ժամանակաշրջանում բազմաթիվ հայեր եղել են Իտալիայի կառավարիչներ` Ներսես Պատրիկը, Մժեժը և այլք: Այնպես որ, վրացիների մասին խոսք անգամ չի կարող լինել: ՈՒշագրավ է, որ Նապոլեոն Բոնապարտի ազգանունը` Բուոնարոտտի, թերևս, նշանակում է «բուն արորդի», որը նշանակում է իսկական արիացի: Իսկ նրա ծննդավայրը` Այաչչոն, հավանաբար Հայաչչոն է, ուր նկատելի է «հայ» արմատը: Ահա այսպիսի ճշմարտություններ, որոնք, հարկավ, հաճելի չեն ինքնասիրահարված վրացիների քիմքին: Մեկ այլ փաստ. Աֆրիկայի հայազգի էկզարխ էր Գրիգորը` Հերակլյան տոհմից: Նրա օրոք VII դարում հազարավոր միաբնակ հայեր հաստատվել են էկզարխության վարչական տիրույթում գտնվող Սարդինիա և Կորսիկա կղզիներում: Այնպես որ, Նապոլեոնի հայ լինելու հնարավոր վարկածը կարող է հիմնավոր լինել: Էլ չենք ասում այն մասին, որ մեծանուն զորավարն իրեն շրջապատել էր հուսալի հայազգի թիկնապահներով` Ռուստամ Ռազա (և ոչ թե Ռազմաձե), Պիեռ Պետրոսի Բաղդասար և այլք` թվով 20 հոգի։ Նապոլեոնը բացառիկ հոգատարությամբ պահպանել է Մխիթարյան միաբանության կարգավիճակը, որը ինչ-որ բան նշանակում է: Ասենք, որ Ռուստամը ծագումով Թիֆլիսից էր (հին հայկական` Տփղիս): Իսկ իրականում գրվում էր Ռոստոմ Հովնանի Խաչատուրյան: Նա 16 տարի անձնուրաց ծառայել է Նապոլեոնին: Այնուհետև եկել է Հայաստան, 1826-1828 թթ. մասնակցել է ռուս-պարսկական պատերազմին, որպեսզի ազատագրի իր հայրենիքը, և ապա բնակություն է հաստատել Շուշիում: Հարկ է հաշվի առնել մի էական հանգամանք. «վրացի» եզրույթը հայ և օտար աղբյուրներում նշանակում է «Վրաստանի բնակիչ»: Դա բնավ էլ վրացի չէր ընկալվում: Օրինակ` վրացի էին համարվում Դավիթ Բեկը և նրա զինակիցները, քանի որ Վրաստանից էին: Հենց սա էլ վրացիները նրբորեն շահարկում են:
Գիտական (լեզվաբանական, պատմական, դիցաբանական, ազգագրական և այլն) քննություններով հաստատված է, որ բասկերը սերում են Հայկական լեռնաշխարհից և ոչ մի կապ չունեն վրացիների հետ: Վրացիները իրենք եկվոր են Վրաստան երկրում: Իբերներին այստեղ բերել են հայոց արքաները, Տիգրան Հայկազունին` մ. թ. ա. 6-րդ դարում Իբերիայից (Իսպանիայից): Վրացիները զբաղված են հայոց քաղաքակրթության կողոպուտով և պատմական կեղծարարությամբ:
Նրանք նաև ժխտում են պատմագիր Կորյունի բերած անժխտելի փաստերը: Վերջինիս «Վարք Մաշտոցի» երկում վկայված է, որ Մեսրոպ Մաշտոցը ստեղծել է ոչ միայն հայոց, այլև վրացական և աղվանական այբուբենները: Այնպես որ, «խորագիտակ» Շելիայի դատողությունները հիմնազուրկ են և շատ հեռու իրականությունից: Հայոց լեզուն և այբուբենը եղել են մարդկության ծագման արշալույսից և Աստծո ստեղծածն են, իսկ Մեսրոպ Մաշտոցը վերականգնել է այդ սքանչելի ստեղծագործությունը:
Նման ձևով ոչ մի քննադատության չի դիմանում Նեֆերտիտիի վրացի լինելու միտքը: Բանն այն է, որ քուրմ Մանեթոնի վկայությամբ` հիքսոսները (հայքսոսները), այսինքն` հայերը, մ. թ. ա. XVIII-XVI դարերում նվաճել են Եգիպտոսը և տվել մի շարք փարավոններ, ներդրել մետաղագործությունը, ձիաբուծությունը, նոր գաղափարախոսությունը (լույսի պաշտամունքը), գիրը և այլն: Հին աղբյուրները, օրինակ` եգիպտական կավե սալիկները և այլն, փաստում են, որ մ. թ. ա. XVIII-XV դարերում գոյություն է ունեցել Միտանի խուռիտական պետություն: Պատմական քննությունները վկայում են, որ դա եղել է հայկական տերություն այն պարզ պատճառով, որ խուռիտները Հայկի տոհմից Խոռի սերունդն էին: Իսկ Եգիպտոսում հիշատակվում են մի քանի թագուհիներ Միտանիի արքունական տոհմից, այսինքն` հայեր: Հիշատակենք վավերագրերից հայտնի Մուտեմույան, Գիյու Հեպան, Թիան և Տադու Հեպա-Նեֆերտիտին և այլք:
Ռուբեն ԶՈՒՐԻԿՅԱՆ

Մեկնաբանություններ