Արցախյան պատերազմի յուրահատկություններից մեկն էլ այն է, որ այստեղ են բախվում գերտերությունների և խոշոր խաղացողների շահերը։ Արցախը դարձել է շահերի ճշգրտման, հարաբերությունների հստակեցման թատերաբեմ, որտեղ ամեն մեկն իր դիրքերն է փորձում տարածաշրջանում ամրացնել։ Պատերազմի քաղաքական նպատակներին այս օրերին հաճախ են անդրադառնում, երևացող դերակատարներին ևս, սակայն այս պատերազմն ունի նաև տնտեսական բաղադրիչ և թաքնված շահառուներ, որոնք այլոց ձեռքով շագանակներ են հանում կրակից՝ հնարավորինս ստվերում մնալով։ Ադրբեջանական նավթի ու գազի գործոնն առաջին հայացքից երկրորդական, բայց ոչ պակաս էական նշանակություն ունի այս պատերազմում։ Միայն ադրբեջանական այն կեղծ հայտարարությունը, թե հայկական ստորաբաժանումները պատրաստվում են հարվածելու Բաքու-Թիբիլիսի-Ջեյհան նավթամուղին (չնայած ՀՀ պաշտպանության նախարարությունը մեկ անգամ չէ, որ հերքել է այդ սադրիչ տեղեկությունը), խախտում է ողջ Եվրոպայի անդորրը, նրանք հասկանում են, որ այս պատերազմը կարող է ուղիղ իրենց շահերին հարվածել։
Ակնհայտ է, որ այսօր Եվրոպային ավելի շատ այս նավթամուղի խնդիրն է հուզում, քան հերթական ցեղասպանության առաջ կանգնած հայերի հարցը։ Նրանց հանցավոր լռությունը շատ խոսուն է։ Ամբողջովին նավթային հենքով կառուցված Ադրբեջանի տնտեսության համար կենսական անհրաժեշտություն է իր վերահսկողության գոտում պահել «ոսկե հորթը»՝ Բաքու-Թբիլիսի-Ջեյհան նավթամուղը։ Դեռևս 1999-ին, Լոնդոնում Բաքու-Թբիլիսի-Ջեյհան նավթամուղի կառուցման պայմանագրի կնքումից հետո, Ադրբեջանի նախագահ Հեյդար Ալիևը հայտարարեց. «Այս խողովակաշարով ոչ թե նավթ է հոսելու, այլ քաղաքականություն»: ՈՒ հիմա նաև այդ քաղաքականության թելադրանքով է պատերազմը։
Այն երկրները, որոնց նավթային ընկերությունների վերահսկողության տակ են Ադրբեջանի խողովակաշարերը, ամենամեծ շահագրգիռ կողմն են, որ այս պատերազմում Ադրբեջանը հաղթի և տարածաշրջանում ավելի ամուր դիրքեր զբաղեցնի։ Դրանց մեջ գլխավորը բնականաբար Մեծ Բրիտանիան է։ «Բրիթիշ փեթրոլեում», «Սթաթօյլ» և միջազգային այլ գերհզոր նավթային ընկերությունների ձեռքում է կենտրոնացած Ադրբեջանի նավթային սեկտորի ճնշող մասը։ Նրանք ոչ միայն կառավարում են այդ երկրի ամենաեկամտաբեր նավթահորերը, այլեւ Ադրբեջանից նավթի ու գազի առաքման հիմնական խողովակաշարերի՝ Բաքու-Ջեյհանի եւ Բաքու-Էրզրումի նկատմամբ հսկողություն են սահմանել։
Ի դեպ, Բաքու-Թբիլիսի-Էրզրում գազամուղը շահագործում է «Հարավկովկասյան խողովակաշար» ընկերությունը, որի հիմնական բաժնետերը ևս բրիտանական «Բրիթիշ փեթրոլեումն» է, ինչպես նաև նորվեգական «Սթաթօյլը»։ Այսինքն, այս ընկերությունների միջոցով է ադրբեջանական գազը հասնում Թուրքիա և Եվրոպա:
Հայր Ալիևն իրավացի էր. այսօր և՛ Եվրոպայի, և՛ Թուրքիայի, և՛ մասնավորապես Մեծ Բրիտանիայի համար չկա Ադրբեջան, կա խողովակաշարերով հոսող քաղաքականություն, որը նրանք կրծքով պաշտպանում են։ Իսկ մենք միամտաբար կարծում ենք, թե կարող ենք մեր արդարությամբ Եվրոպայի լռությունը խախտել այն դեպքում, երբ նրա համար, ի դեմս Ադրբեջանի, կա հստակ շահ, ինչը հազարավոր հայերի կյանքից շատ ավելի կարևոր է։ Եվ եթե Եվրոպան ուղիղ սպառնալիք տեսնի այսօր այս շահը սպասարկելու առումով, այսինքն, եթե ռազմական գործողությունները հանգեցնեն նավթագազային խողովակաշարերի խափանման, առաջինը կնետվի առաջնագիծ՝ պատերազմը դադարեցնելու «մարդասիրական» կոչերով։
Ռուզան ԽԱՉԱՏՐՅԱՆ