«Փոխանակ մարդկանց բուժելու, թվաքանակի խնդիր ենք լուծում»
Համաներումը կթեթևացնի՞ արդյոք դատապարտյալների, նրանց ընտանիքների վիճակը: Ո՞վ և ի՞նչ սպասելիքներ ունի այնքան սպասված համաներումից: Ինչպե՞ս է այն ընկալվում մեզանում և ծառայո՞ւմ է, արդյոք, պատժի նպատակների արդյունավետ իրականացմանը: Ահա այս հարցերն էին «Զարկերակ» ակումբում քննարկում ասօր ՀՀ փաստաբանների պալատի անդամ Հայկ ԵԳԱՆՅԱՆԸ և «Իրավաբանների ու հոգեբանների միջազգային ասոցիացիայի» նախագահ Խաչատուր ՄՈՐՈԶՅԱՆԸ: Խ.Մորոզյանը, դժգոհելով դատաիրավական համակարգից, կարծիք հայտնեց, որ համաներմամբ կարևոր խնդիրները չեն լուծվում: Ըստ նրա, կարևոր է օրինակ այն, որ փոխանակ խնդիրը արմատախիլ արվի, այդ մարդկանց վրա աշխատանք տարվի, լուծվում են երկրորդական, «ածանցյալ» խնդիրներ: «Թվաքանակի խնդիր ենք լուծում, մինչդեռ իրականում ազատազրկման վայրերում մարդիկ ոչ թե փոխվում են, այլ հակառակը՝ այնտեղի փոշին հետները դուրս բերելով՝ նրանց արժեհամակարգը խեղաթյուրվում է և այլ ճանապարհ չի մնում, քան լքել երկիրը կամ կրկնահանցագործ դառնալ»,-նկատեց բանախոսը: Նրա խոսքով, քիչ չեն այն դեպքերը, երբ լուրջ հանցագործություն կատարած ու 50 կգ մետաղ գողացած հանցագործները միևնույն բանտախցում են նստում, և փոխանակ վերջինին կարճ ժամանակաընթացքում ազատ արձակելու, երկարատև պատիժ են սահմանում. «Կան դեպքեր, երբ արդարացման դատավճռի փոխարեն անձին ազատազրկման են դատապարտում: Այն անձը, ով 50 կգ մետաղ է գողացել ու բանտախցում պետք է նստի հինգ անգամ նստած մեկի հետ` ո՞վ պետք է ում ինչ սովորեցնի: Եվ հիմա համաներմամբ դուրս եկած այդ անձը կկարողանա՞ զերծ մնալ կրկնահանցագործությունից կամ ի՞նչ պետք է սերմանի հասարակության մեջ»,-ասաց բանախոսը` պնդելով, որ համաներումը որևէ արդյունք չի տալիս:
Փաստաբան Հայկ Եգանյանի խոսքով, դատապարտյալը հասարակության մեջ հայտնվելով, չի խնդրում հասարակությունից, որ իրեն ընդունեն, ինչպես էր դա խորհրդային արժեհամակարգի օրոք, այլ նա լիարժեք ինտեգրվում է և համաներումը ոչ թե վերևի հրահանգ պետք է լինի, այլ հասարակության պահանջ:
Հասմիկ ՄՈՎՍԻՍՅԱՆ