Մոսկվան ակնկալում է, որ Հայաստանի իշխանությունները թույլ չեն տա դպրոցներ տեղափոխել 8-րդ դասարանի պատմության դասագիրքը, որը խեղաթյուրում է 18-րդ դարավերջի և 19-րդ դարասկզբի Հարավային Կովկասի իրադարձությունները՝ ասված է ՌԴ ԱԳՆ հաղորդագրության մեջ: Ըստ այդմ՝ դասագրքի գլուխներից մեկում «Արևելյան Հայաստանի բռնի միացումը Ռուսաստանին» սադրիչ վերնագրով վերանայվել են 1826-1828 թ.թ. ռուս-պարսկական պատերազմի արդյունքներն ու Թուրքմանչայի պայմանագիրը կոչվել է Արևելյան Հայաստանի «բռնակցում»:                
 

Վարորդ. «Մենք վաբշե ձայն չունենք»

Վարորդ. «Մենք վաբշե ձայն չունենք»
25.07.2013 | 19:25

Սարի թաղն սպասարկող 21 և 9 համարների ավտոբուսների գծատիրոջն հանդիպելու իմ փորձերն այդպես էլ ապարդյուն անցավ այսօր: Գտնվելով վերջինիս աշխատավայրում, որտեղ սովորաբար նա լինում է, հույս ունեի առերես նրան ուղղել ինձ հուզող մի շարք հարցեր: Ինձ դիմավորեց գծերն սպասարկող անձի անբարեհամբույր «հարազատը», ով առաջին հայացքից հարձակողական մոտեցում դրսևորեց, և երբ ներկայացա և խնդրեցի ասել, թե ե՞րբ կամ որտե՞ղ կարող եմ հանդիպել նրան, կոպտորեն վրա բերեց. «ի՞նչ ա եղել, ինձի ասա»: Ասացի`«Դո՞ւք եք գծի տերը»: Նորից նույն տոնով «ի՞նչ տարբերություն, ասում եմ` ի՞նչ ա եղե, ինձի ասա»: «Այսինքն,- հանգիստ ասացի,-Դուք իրավասո՞ւ եք Ձեր հարազատի փոխարեն պատասխանել իմ բոլոր հարցերին»: «Բայց ինչ հարց ա, ինչ ա եղել»: «Ո՞վ եք, կասե՞ք»,-կրկնեցի հարցս`արդեն մի փոքր խիստ: Ասաց, որ գծի տիրոջ հարազատն է և կարող եմ իր հետ զրուցել` նախապես պահանջելով լրատվամիջոցն հաստատող փաստաթուղթ (ի միջի այլոց, նման դեպքեր շատ հազվադեպ է լինում): Խնդրեցի, որպեսզի նա զանգահարի գծատիրոջն ու հստակեցնի`կոնկրետ ո՞ր ժամին կարող եմ նորից գալ: Ասաց, որ չի կարող զանգահարել:

Ինչևէ, հետաքրքիրն այն է, որ մեր զրույցի սկզբում, գծի տիրոջն «հարազատ» ներկայացող անձնավորությունն ասաց, որ նա, սովորաբար, երեկոյան ժամը 19:00-ին պարտադիր տեղում է լինում, բայց վերջում` կարծես փոշմանելով ասածի համար, սկսեց հավատացնել, որ իսկապես չգիտի` կգա՞ նա այսօր, թե՞ ոչ:
Երկու օր առաջ, երբ սույն թեմայով զրուցում էի վարորդներից մեկի հետ` մատնացույց անելով Սարի թաղի ավտոբուսների խայտառակ վիճակը, և երբ հետաքրքրվեցի`երբևէ գծատիրոջ մոտ չե՞ք բարձրաձայնել, որ երթուղայինները անսարք վիճակում են, որ օրը մեկը փչանում է, առանց այն էլ ընդամենը երեք-չորս ավտոբուս է թաղն սպասարկում, որ դրանք վերանորոգել է պետք, որ ի վերջո մարդկանց անվտանգության խնդիրը կա, հո միայն ուղեվարձ թանկացնելով չի՞, վերջինս քմծիծաղ տվեց. «Մենք էդ ամենը ձեզնից լավ գիտենք: Եթե մտածում եք, մեզ ձեռք ա տալիս էդ ավտոները քշելը, սխալվում եք, ուրիշ ճար չունենք: ՈՒրիշ տեղ գործի չեն ընդունում, թե չէ կգնայինք, շատ ենք փորձել: Իսկ ուղեվարձի հետ կապված իրեն դիմեք, ես ի՞նչ անեմ...Որ ուզում եք իմանալ, իրա մոտ մենք վաբշե ձայն չունենք»,- շեշտեց վարորդը:


Հասմիկ ՄՈՎՍԻՍՅԱՆ
Հ.Գ. Ա՛յ, այսպես էլ ապրել ենք մինչև այսօր. վախի, համատարած սարսափի մթնոլորտում: Չենք համարձակվել նույնիսկ կարծիք արտահայտել, պարզ նայել ճշմարտության «աչքերին»: Ամեն առիթով լռել ենք, հնազանդվել, կուլ տվել ամեն տեսակի ստորություն և անարդարություն: Վախեցել ենք, որ ընդվեզու դեպքում թիկունքից կհարվածեն...Մտածել ենք` ավելի հեշտ չէ՞ լռել և հնազանդվել:


Դիտվել է՝ 992

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ