«Ռոսիայի» կանգառում հավաքված մարդիկ քննարկում էին տրանսսպորտի նոր սակագինը: Տարեց մի կին վրդովված պատմում էր, թե ինչպես է «Կոմիտասից» գալուց 100 դրամ վճարել, որի համար էլ վեճի մեջ է բռնվել 19 համարի երթուղայինի վարորդի հետ: «Ասեցի`լավ եմ անում, հերիք էղավ` ինչ մտքներով անցնի ասեն`մենք էլ սուսուփուս անենք: Ասի`եթե քո վիճակն էնքան լավ ա, որ իմ փոխարեն կտայիր 150 դրամ, իմը շատ վատ ա, ես ոչ աշխատում եմ, ոչ էլ կողքից օգնող ունեմ: Թող պետությունը նախ գործ տա`աշխատենք, հետո նոր գին բարձրացնի ու պահանջի»:
Նրա զրուցակիցներից մի երիտասարդ աղջիկ էլ երևում էր ավելի «կոմպլեքսավորված» է այս հարցում. «Ես անհարմար կզգամ`չտամ, հետևիցս ինչ ասես կխոսան, ամոթ ա»:
Քիչ անց զրույցի բռնվեցի անցորդներից մեկի հետ. հետաքրքրվեցի`օգտվե՞լ է այսօր տրանսպորտից, վճարե՞լ է նոր սակագնով: Պատասխանեց, որ չի օգտվել, բայց ավելացրեց, որ ոտքով է այսօր տեղաշարժվել. «Հրապարակից մինչև ԳՈՒՄ ոտքով եմ էսօր քայլել...ճիշտ ա հանգիստ, իմ համար քայլել եմ, բայց ոտքերս հոգնել են....»: Իմ հարցին, թե ինչո՞ւ նա երթուղային տաքսի չի նստել` նստեք, վճարեք ինչպես միշտ, նա ձեռքը թափահարեց. «Էհ, ներվեր ունե՞մ դրանց հետ կռիվ տամ»: Կինը նկատի ուներ վարորդներին:
Ինչպես հասկացա, այսօրվանից մարդիկ հույսները դնելու են սեփական ոտքերի վրա. սկսելու են ոտքով ման գալ: Նման դեպքերի նախկինում`100 դրամի «օրոք» էլ եմ հանդիպել, իսկ հիմա, պարզ է, նրանց թիվն ավելի կշատանա:
ՈՒրեմն ի՞նչ: Մնում է ընտրել «կամ-կամ»-երից մեկը` ընդվզել կամ համակերպվել:
Անկեղծ ասած`մարդկանց այս երկու տեսակներից էլ (ընդվզող և համակերպվող) հանդիպեցի այսօր: «Համակերպվողները», որքան էլ տարօրինակ է, վճարում էին 150 դրամները դեմքի այնպիսի արտահայտությամբ` կարծես արտառոց ոչինչ չի պատահել և անվրդով իջնում:
Ընդվզողներն էլ, ինչպես նկատեցի, նույնպես քիչ չեն (նրանք, ովքեր անխոս վճարում էին 100 դրամ և ուշադրություն չդարձնելով վարորդի դժգոհ դեմքին և փնթփնթոցին`իջնում): Նրանցից էի նաև ես...
Սակայն ուզում եմ ընդգծել, որ ամեն ինչ բառացիորեն «փչացնում են» հենց այդ «արտաքուստ համակերպվողների» թեկուզ փոքրիկ բանակը: Մտածում եմ` որքան լավ կլիներ, որ մեր ժողովուրդը նման պարագաներում միասնական լիներ, թեկուզ թույլ ըմբոստությամբ կարողանար արտահայտել իր դժգոհությունը: Այդ ժամանակ, անկասկած, ամեն ինչ այլ կլիներ, նվնվալու ժամանակ էլ չէինք ունենա...
Այսօր ավելի համոզվեցի, թե մեզ`հայերիս, որքա՜ն է պակասում համարձակությունը. բայց «զատո» լավ ճառ ասել գիտենք:
Հասմիկ ՄՈՎՍԻՍՅԱՆ