Երթուղային խնամախոս

Անցյալ աշնանը, անգամ մեր տրանսպորտային անսկիզբ-անվերջ պորտապարի համար, մի զարմանալի դեպք արձանագրեցի, որը կրկնվեց օրեր առաջ։ ՈՒրեմն, փոխադրումների կեղեքիչ ժամն է, երեկոյան 18.00-ն։ Օպերայամերձ կանգառում, Սարոյանի (հասկանալի է, գրողի արձանի) հայացքի ներքո աշխատավոր երևանաբնակները տուն են շտապում։ Հասկանալի է, հուզումնալից իրավիճակ է, քաղցր սպասումը հաճախ է նահանջում տագնապալից մտավախության առջև, հանկարծ հերթական ավտոբուսը (կամ միկրոավտոբուսը) անձեռնմխելի լինի, այսինքն, գերլցոնված ավելի բախտավոր ուղևորներով։ Մի խոսքով, մթնշաղից կեսգիշեր եռուզեռ է, հույսերի կարճատև բռնկումներ ու հուսալքություն, տևական պարպումներ։ Կարճ ասած, խոշոր քաղաքներին բնորոշ պատկեր։ Անկասկած, եթե Երևանի մետրոպոլիտենը մի օր արթնանա լեթարգիկ նինջից և ճանապարհներ հարթի դեպի մայրաքաղաքի արվարձանները, պատկերն էականորեն կփոխվի։ Սակայն մետրոպոլիտենի նոր կայարանների կառուցումը, ամենայն հավանականությամբ, չորրորդ հանրապետության գերխնդիրն է, երրորդը, վստահաբար, այդ «լծի» տակ չի մտնի։ Այսօր, անգամ ծրագրային մակարդակներում, նման խոսակցություն չկա։

Մի խոսքով, տեսարանը ցնցող էր. թիվ 87 երթուղին սպասարկող 16-35 պետհամարանիշի «Գազել» մակնիշի միկրոավտոբուսը հավուր պատշաճի գերբեռնված էր, ազատ էր վարորդի կողքի նստարանը։ Բախտիցս շնորհակալ` փորձում եմ դուռը բացել, վեհապանծ տեղակայվել և սպասել մյուս բախտավորին։ Ձեռքս բռնակից անսպասելի հետ մղվեց։ Երկու ջահել կին շրջանցեցին ինձ և վարորդի խնդուն ժպիտին ընդառաջ ներխուժեցին տոնածառի պես զարդարուն «Գազելը»։ Վարորդի բացատրությունը ցնցող էր. առավոտ թե իրիկուն էս տեղերը պահում եմ էս աղջիկների համար, հիմնական կլիենտներ են։ Արդեն ծերացող այս ստահակի և «աղջիկ-պարոնների» խոսակցություններից քիչ անց պարզեցի, որ նրանց բարեկամությունը տարիների փորձաշրջան է անցել, գազելատերը ամռանը նրանց (և վերջիններիս ազգ ու տակին) Սևան է հասցնում, հանգստանում նրանց հետ (վարորդ-պատուհասը շախով-շուխով վերհիշում էր, թե ինչպես մի անգամ իրեն «ջիգյարով սըկըցրին»)։ Զարմանալի է, բայց դեռատի տիկնայք մեծ սիրով են ընդունել այս բազարային վարմունքը։ Իջեցնելուց առաջ նրանք հստակ պայմանավորվեցին, թե որ ժամին, որ կանգառից իրենց վերցնի խնամառու վարորդը։ Ահա այսպիսի մի պատմություն։ ՈՒղեգծում գտնվող այս սուբյեկտի համար ուղղակի գոյություն չունի ուղևորին սպասարկելու կուլտուրա ասված բանը։ ՈՒ մնում է, որ այս խնդրին ուշադրություն դարձնի Երևանի քաղաքապետարանի տրանսպորտի վարչությունը։ Իսկ իմ ուշադրությունից այն չի վրիպելու։

Վրեժ ԱՌԱՔԵԼՅԱՆ

Հեղինակի նյութեր

• Ազգային կապիտալը պետականության անկյունաքար
• Հովվերգական դավադրություն (բացահայտված է ՔՊ-ի հինգերորդ շարասյունը)
• Ֆուտուրիզմից ռեալիզմ («պետականամետ» քրոնիկոն)
• Ողբերգազավեշտ՝ պետականակերտման նվագակցությամբ
• Մշակութային ճակատը երկրի փրկօղակ
• Ռազմաքաղաքական ուխտագնացություն դեպի Վաղարշապատ
• Եվ կրկին կիսալուսին յաթաղանն արյուն է վիթում
• Երկրի կանաչ դեսպանը
• Որդան կարմիր երկիրի երկունքը․ դար XX (էսսե)
• Կերպարվեստի Արարատ երկրում
• Կերպարվեստի Արարատ երկրում
• «Կերպարվեստի Արարատ երկրում»
• Հայաստանը` Կերպարվեստի Արարատ երկիր (հռչակագիր)
• Անատոլի Ավետյանի Վանաձորը, երկիրն ու աշխարհը
• Ակսել Բակունցի հանճարն ուղենիշ է ինձ համար. Արամ Մաշուրյան
• «Սորոսի արտաքսումը»
• «Մի թողեք ճայերը ծիծաղեն» կամ՝ Մուշեղիչին վայել տոն
• Հռչակագիրը՝ փակուղում
• Կարմիր բերետավոր... դիտահորեր
• «Լաոն կհեծնի՞ կարմիր նժույգ»

Մեկնաբանություններ