Երբ ասում եմ, որ արվեստագետ Սերիկ Դավթյանն անսպառ է ու շարունակ զարմացնող՝ իրավ այդպես է: Գիրքս արդեն ավարտել եմ, բայց դեռ գտնում եմ...

Ցավը գրկել է ինձ, բառը՝ լքել, Պապանձվել է բառս ցավի գրկում, Խորտակվել է բառիս առագաստը՝ Մեր օրերի տխուր ցավածոցում։

Տե՛ր, ասա՛ դու ինձ, Մի՞թե սա ստույգ մահ չէ ու թաղում...

Հարգելիներս, առանց երևույթի էությունը, նրա ծագման ու զարգացման պատմությունն իմանալու, երբեք չեք կարող հասկանալ ինչ է կատարվում :

Ներկայումս բոլոր սերերը բանտվել են, չէի ասի, թե միայն քեզ եմ սիրում, իմ հայրենիք, որովհետև շաբաթ-կիրակի քեզ սիրում եմ թոռնիկներիս նման, երկուշաբթի՝ իմ չապրած կյանքի գնով եմ սիրում...

ՔՈՉԱՐԸ` ԿԵՐՊԱՐՎԵՍՏԻ ՄԱԿԸՆԹԱՑՈՒԹՅՈՒՆ «Երկրի քաղաքական վիճակը հնարավորություն ընձեռեց Երվանդ Քոչարին սոցռեալիզմի պաշտոնական գծից հեռու քանդակներ ու կտավներ ստեղծել, նաև մարմնավորել «նկարչությունը տարածության մեջ» իր երբեմնի նախագծերը: Ընդդիմության առաջնորդը Քոչարն էր, որի ուղղակի աշակերտներն էին Ռուդոլֆ Խաչատրյանը և Ռուբեն Ադալյանը»: Մարտին ՄԻՔԱՅԵԼՅԱՆ «Ձնհալը Հայաստանում»

Առջևում սար է, Ետևում` ճահիճ... Ձախ կողմում քար է, Աջ կողմում` դահիճ...

Եթե դեռ ողջ եմ ես, ու՞ր են իմ բառերը, որ հայրենի երկրիս հարությունն ավետեն...

Տաքուկ հուշերս կարկատեմ հանց շալ, ՈՒ առնեմ սառած երկրիս ուսերին, Աշխարհից լքված ու անմխիթար, Ցավերից սառած՝ երկրիս ուսերին։

Ես հետ կգամ մի օր խաղաղ լուսաբացին, որպես կարմիր ծաղիկ՝ կգամ նորից, ես կբուսնեմ հպարտ քո լեռների լանջին ու կխմեմ անուշ ցողը առավոտիդ: