Չէի ցանկանա թումանյանական Կիկոսին նմանվել, սակայն դեռևս վերացական, գուցե և առհասարակ անիրագործելի Եվրասիական միության շուրջ հայկական փորձագիտական ընկերակցության շրջանում ծավալված բանավեճը ստիպում է ուշադրության առնել այդ նախագծի համար մի շարք, հնարավոր է` ճակատագրական, հանգամանքներ։

Ազգային ժողովը դեկտեմբերի 5-ին օրենքի ուժ տվեց 2013-ի պետական բյուջեի նախագծին` ՀՀԿ+ՕԵԿ և ԲՀԿ+ՀԱԿ+ՀՅԴ+«Ժառանգություն» հակադրամիասնության արդյունքում: Կողմերի ու դեմերի միջև ձեռնպահներ չկային: Խորհրդարանն ընդունեց մեկ տարվա, իսկ քանի որ տնտեսական կյանքն օրացուցային չէ, ուրեմն նաև հետագա տարիների հնարավոր զարգացումները սահմանող օրենք:

Ներքաղաքական և արտքաղաքական իրադարձություններն ընթանում են «նոն ստոպ» տարբերակով: Ողնաշարից խեղճացած Պուտինը Թուրքիայից ուղիղ մեկնեց Թուրքմենստան, Թուրքմենստանի նախագահի այցից «մեկ ժամ» հետո էլ Սերժ Սարգսյանը մեկնեց Թուրքմենստան:

Նոր դարագլուխը, ամենայն հավանականությամբ, սկսել է թելադրել նաև նոր աշխարհայեցողական դիրքորոշումներ և մարդկային համակեցության սուր խնդիրների լուծման նոր մոտեցումներ։

Վերջերս համաշխարհային լրատվամիջոցները պայթեցին սենսացիոն մի տեղեկությունից:

Դեռևս 8-րդ դասարանից գիտենք, որ զուգահեռները չեն հատվում, և կա մի ամրագրված սահմանում։ Բայց լսելով քաղաքական տարբեր ուժերի ներկայացուցիչների կարծիքը Հանրային ռադիոյի և հեռուստատեսության մասին, համոզվում ես, որ հին հույները, այդ թվում` մաթեմատիկոս Էվկլիդեսը, ղալաթ են արել։ ԱԺ-ի իշխանական և ընդդիմադիր պատգամավորներ Շուշան Պետրոսյանը, Մարգարիտ Եսայանը, Սամվել Ֆարմանյանը, Նիկոլ Փաշինյանը, Ռուբեն Հակոբյանը և ուրիշներ, խնդրո առարկայի շուրջ իրենց մտածումները ժողովեցին հեռվից ու հեռուն գնացին։

Եթե Հայաստանի քաղաքական ուժերը չեն շտապում հիշել, որ փետրվարին երկրում նախագահական ընտրություններ են, կամ այնքան են շտապում, որ մոռանում են իրենց անելիքները, Ռուսաստանը և Եվրոպան, ինչպես ճշտապահ ժամապահներ, գիտեն տեղի, ժամանակի, իրադարձության համադրման կարևորությունն իրենց նպատակների համար:

Իհարկե, կարելի էր լիքը ուրախանալ ու ասել, բացի նրանից, որ Սերժ Սարգսյանը «բաշարում» է շախմատ խաղալ` առանց նարդու զառերի, նաև տիեզերակարգն է իր կողմից, և անկախական շարժումն ու չճանաչված երկրների դեմարշը հեղեղել է աշխարհը` Կատալոնիա, Շոտլանդիա, ԱՄՆ-ի նահանգներն են ոտքի կանգնել, իսկ Պաղեստինի` ՄԱԿ-ի դիտորդ-անդամ դառնալը, ինչպես ասում են, վերջն էր:

Վերջին տասնամյակների բոլոր քաղաքական իրադարձությունները` սկսած ԽՍՀՄ-ի փլուզումից և վերջացրած արաբական հարահոս հեղափոխություններով, կարծես հաստատում են քաղաքագիտության կանոններից մեկը` կայունությունը երաշխավորվում է իշխանության փոփոխելիությամբ։

Ամերիկացիները միշտ մեծ ափսոսանքով են նայել Ադրբեջանում Թուրքիայի ունեցած ազդեցությանը։ Նավթի ու գազի այդքան կարևոր աղբյուրը, ինչպես նաև տարանցիկ երկիրը, չպետք է գտնվեր Թուրքիայի ուժեղ ազդեցության տակ։ Թեև Արևմտյան ընկերակցությունը խոսքով ողջունում էր Եվրասիայի մահմեդական երկրներում Թուրքիայի աշխարհիկ քաղաքական օրինակի տարածումը, այդուամենայնիվ, այդ երկիրը դիտարկվում էր իբրև ասիական, ու նրա չափազանց մեծ ազդեցությունն Ադրբեջանի վրա անցանկալի էր։