Սիրում եմ ես կռիվը։ Սիրում եմ կռվարարին, սիրում երկար և ամուր եղջյուրները դեմ տվող խոյին, ծվատող, պատառոտող հովազին, նույնի՛սկ ճանկռտող, ճչացող կապիկին, բայց երբեք լուռումունջ արածող ոչխարին։
Հայաստանի ազգային անվտանգության խորհրդի քարտուղար Արմեն Գրիգորյանն ասում է.
«Ռուսաստանը եկել, մեր ձեռից վերցրել է Ղարաբաղը, վերադարձրել է Ադրբեջանին»:
Սա հայկական խայտառակություն է, ընդ որում, սա իր ճեպազրույցում ամենախայտառակ միտքը չէ...
Թուրքիան, օգտվելով այն հանգամանքից, որ ՌԴ-ն ողջ ուժերը կենտրոնացրել է դեպի եվրոպական սահմաններ, փորձում է օազիսներ ստեղծել ՌԴ-ի հարավային շրջաններում։ Հարավային Կովկասում ՌԴ-ի լծակների թուլացումը բերել է ՌԴ-ի ազդեցության թուլացման, ինչից օգտվում է Թուրքիան։
ՌԴ-ում, մասնավորապես՝ Դաղստանում, տեղի ունեցած ահաբեկչական գործողությունները դեռ «ձնծաղիկներն» են։ Մեր տարածաշրջանում իր դիրքերը զիջելով Թուրքիային՝ ՌԴ-ն մեծ սխալ է թույլ տվել, ընդ որում, այդ սխալը ժամանակ առ ժամանակ թույլ են տալիս, հետո՝ հասկանում և ուղղում...
Հեծանվային կրկեսը չէր զայրացնի բարոյական ու գիտակից մարդկանց, եթե արցախցիներն իրենց հազարամյա օջախներում լինեին, ոչ թե X գյուղի հատուկ թանկացված վարձով տներում:
Արցախը չճանաչեցին, որը գոյություն ուներ ու մեր առաջնահերթ հիմնախնդիրն էր, բայց ճանաչում են մի բան, որը նախ գոյություն չունի որպես այդպիսին, բացի այդ էլ, Հայաստանի Հանրապետության առաջնահերթ հիմնախնդիր չի հանդիսանում...
50 տարի առաջ այս օրը՝ 1974թ. հուլիսի 20-ին, թուրքական բանակը Կիպրոսում «խաղաղություն հաստատելու» պատրվակով ներխուժեց կղզի։ Շուրջ երկու ամսվա ընթացքում Թուրքիայի զինված ուժերը գրավեցին Միջերկրական ծովում գտնվող անկախ պետության՝ Կիպրոսի Հանրապետության տարածքի շուրջ 40 %-ը և մինչ օրս այնտեղ են։
Ավելին, Կիպրոսի օկուպացված հյուսիսային հատվածում Թուրքիան հռչակել է «Հյուսիսային Կիպրոսի Թուրքական Հանրապետությունը»...