Փաշինյանի հույսն Ալիևն է

Սամվել Շահրամանյանի հրամանագիրը՝ Արցախը լուծարելու մասին, կամ այդ լուծարումը չեղարկելու հայտարարությունը որևէ կապ չունեն Արցախի կործանման կամ վերածննդի, եթե կուզեք՝ ռեալպոլիտիկի հետ:

Արցախի լուծարումն ու հայաթափությունն այդ թղթի կտորով չէին պայմանավորված: Այն ավելի շուտ հետևանք էր:

Արցախը կործանվել է ավելի լուրջ պատճառներով.

* 44-օրյա պատերազմի հետևանք:

* Ադրբեջանի ագրեսիվ քաղաքականություն:

* Պրահայի քառակողմ հայտարարություն, որով Նիկոլ Փաշինյանը, որպես հակամարտության կողմ Հայաստանի վարչապետ, պաշտոնապես հայտարարեց, որ ԼՂ կարգավիճակի մասով վեճ չունի Ադրբեջանի հետ՝ ԼՂ-ն ճանաչելով ունիտար Ադրբեջանի մաս:

* Միջազգային լռելյայն կոնսենսուս:

ԼՂ խնդրի քաղաքական էջը փակված է:

Եթե անգամ աշխարհաքաղաքական կենտրոնները դրա մասին խոսում են, ապա հումանիտար ասպեկտով, կամ որպես գործիք, Ադրբեջանի հետ իրենց բազմաշերտ հարաբերություններում: Անցած տասնամյակներում նման «մանրադրամային» կարգավիճակ միջազգային քաղաքականության համար ունեցել է նաև Հայոց ցեղասպանության խնդիրը, երբ որևէ գերտերություն Թուրքիայի վրա ճնշում բանեցնելու ցանկություն է ունեցել:

Հիմա տրամաբանական հարց կառաջանա՝ այդ դեպքում, ինչու՞ են իշխանության խոսնակներն այդքան անհանգիստ Շահրամանյանի խորհրդականի երեկվա հայտարարությունից կամ Շահրամանյանի մոտ անցկացված խորհրդակցությունից:

Պատասխանը ցավոտ է և պարզ՝ Փաշինյանի «ինքնիշխանական» քաղաքականության պատճառով հայ- ադրբեջանական հարաբերությունների կարգավորման գործընթացը թևակոխել է մի հանգրվան, որ ցանկացած լուծում շոշափելու է Երրորդ հանրապետության հիմքերը, կանխորոշելու է անգամ մեր ներքաղաքական դիսկուրսի բովանդակությունը (ճիշտ այնպես, ինչպես այսօր Ադրբեջանն է որոշում՝ Երասխու՞մ, թե՞ Արարատ գյուղում կառուցվի մետալուրգիական գործարան կամ՝ աշխատե՞ն, թե՞ չաշխատեն Սոթքի հանքը կամ Կապանի օդանավակայանը):

Հայ-ադրբեջանական հնարավոր պայմանագիրը դեռ ստորագրված չէ, բայց Փաշինյանն արդեն կատարում է դրանով նախատեսված Բաքվի պահանջները:

Փաշինյանն այլևս որևէ երաշխիքի չի սպասում Մոսկվայից, Բրյուսելից կամ Վաշինգտոնից, նրա հույսն Ալիևն է:

Սուրեն ՍՈՒՐԵՆՅԱՆՑ

Մեկնաբանություններ