Չի բացառվում, որ ինչպես 2020-ին, այնպես էլ այսօր, սկսված պատերազմը պայմանավորված էր։ Այն, ինչ մինչև վերջ չհաջողվեց 2020-ին, այն է՝ Արցախի ամբողջական հանձնում, փորձ է արվում իրականացնել այժմ։

Անլուրջ է մեր հասարակությունը։ Չի լրջանում և, կարծես, դրա հույսն այլևս չկա: Իսկ մշտական անլուրջը, անսթափը, ոչ խոհեմը պարզապես ապուշն է: Այո՛, ընդհանրական մեր վիճակն ապուշության շրջագծում է:

Երեկ և այսօր երեկոյան որոշեցի մի քանի ժամ «Հ1» դիտել: Վստահաբար կարող եմ ասել, որ հանրային հեռուստաընկերություն նայող, չձևավորված աշխարհայացքով միջին վիճակագրական յուրաքաչյուր մարդ, մեկ ամիս հետո կդառնա անհայրենիք, անսկզբունք, դավաճանության և աբիժնիկության հակումներով նիկոլանման էակ:

Նախ՝ ընդդիմությունը տրվեց գայթակղությանն ու ժողովրդին սկսեց անվանել «ժեխ»: Բնականաբար, դա աննկատ չմնաց իշխող ուժի կողմից ու դա դարձրեց հաղթաթուղթ իր համար և իրավացի էր. ժողովրդին չի կարելի անվանել «ժեխ», որովհետև ժողովուրդն է իշխանության աղբյուրը։ Ընդդիմությունը հասկացավ և, ըստ էության, հիմա իր խոսույթից հանել է դա։

Ոչ մի պարագայում և ոչ մի կերպ չի փոխվելու հետևյալ քաղաքական իրողությունը. Երևանի 824.000 ընտրողներից այս ընտրությանը մասնակցել է 234.000-ը...

Պոստուլատ N1 Մարդկանց մեծ մասը չմասնակցեց ընտրություններին, որովհետև հույս չունեին, որ ընտրություններով կարելի է իրավիճակ փոխել։ Այդ համոզմունքը ջարդվեց։ Հիմա այդ հույսը ծնվեց։

Առանձնացնեմ մտորելու, գնահատելու և եզրակացությունների համար հետևյալ դրույթները...

Իմ խորին համոզմամբ՝ յուրաքանչյուր քաղաքական ուժ, որը հավակնում է իշխանության, պետք է ունենա հավակնոտ ծրագիր։

Պատմությունը միայն իրադարձություններն ու փաստերը չեն, այլ, նախ և առաջ, ոգին է, ոգեկանությունն այն ազգի, որով ձևավորվել ու առաջ է շարժվում, անջնջելի հետքեր թողնելով ժամանակների հուշամատյաններում: Պատմական ոգու մեջ մնալն էթնիկ հավաքականության համար կենսական պահանջ է, դրանից արտաքսվելով դուրս ես մղվում նաև ազգային ուղեծրից:

Նապոլեոնը Գյոթեի հետ զրույցում մի անգամ խոսում է հին աշխարհի և նոր ժամանակների ողբերգության էության տարբերության մասին: Եվ ասում է մեծ մտածողին, որ հին ողբերգությունը տարբերվում է նորից նրանով, որ այժմ գոյություն չունի ճակատագիր, որը պիտի տանջեր/ճնշեր մարդկանց, և հին ողբերգության դերն այսօր կատարում է քաղաքականությունը: Այսինքն, քաղաքականությունն այսօր օգտագործվում է արդի ողբերգության մեջ որպես նոր ճակատագիր: