Լայն քննարկման առարկա է դարձել ԱԺ նախագահի պաշտոնը զբաղեցնող արարածի «Արցախը միջազգայնորեն ճանաչված Ադրբեջանի տարածք է եղել և կա» հայտարարությունը...

Չգիտեմ՝ քանի հոգի ա մինչև էսօր հազար դրամանոցի փոխարեն տասը հազարանոց տվել, բայց ես մի քանի անգամ փողը վճարելու պահին հանկարծ նկատել եմ, որ խառնել եմ, իսկ թե քանի անգամ չեմ նկատել ու տասը հազարանոց եմ տվել՝ չգիտեմ։ Նոր մի ազնիվ վաճառողուհի ժպտալով վերադարձրեց տասը հազարանոցն ու ասաց, որ խառնել եմ։

Հանրության վստահությունը շահելու համար վերջիններիս նա տալիս է այնպիոի տեղեկություն, որի մասին նրանք չգիտեն, միաժամանակ, տեղեկատվությունը իր մեջ չի պարունակում նյութ` ի վնաս իրեն, այլ վարկաբեկում է մեկ ուրիշ անձի: Բացի այդ, կիսվում է նրանց հետ կեղծ գաղտնիքներով, ստով՝ այնպես, կարծես դա ճիշտ է:

Սերո Խանզադյանի «Մխիթար Սպարապետ» վեպում մի դրվագ կա, որտեղ Անգլիայի դեսպանը փող ու զենք է տալիս թուրքերին, որպեսզի Օսմանյան կայսրությունը պատերազմ սկսի Ռուսական կայսրության դեմ...

Ընթանում է զուտ հայկական հավաքական բանականության մշակման գործընթացը։ Մենք մոտ ենք պատմական այն բեկումնային իրադարձությանը, որը կարող է փոխել և արդիականացնել մեր ընթացքն այս բուռն տեխնոլոգիական դարում՝ պահպանելով մեր ԱԶԳԱՅԻՆ ԻՆՔՆՈՒԹՅՈՒՆԸ...

Աշխարհը կանգնած է մեծ ճամփաբաժանի առաջ, որը պայմանավորված է մարդկության պատմության ընթացքը որոշող մի քանի պարադիգմերի հնարավորությունների սպառումով կամ այդ սպառմանը մոտենալով:

Տեսնես ո՞ր պետական գերատեսչությունը հոդաբաշխ բացատրություններ կտա տարբեր երկրներում մեր հանրապետության առաջին դեմքի (՞) հեծանիվ քշելու, իր և կնոջ հրապարակած ակնարկներով ու մեսիջներով լուսանկարների և դրանցում ազգային անվտանգության տեսանկյունից լուրջ վտանգ չտեսնելու կապակցությամբ: Կա՞ արդյոք նման պետական գերատեսչություն, որտեղ կասեն, որ դա ընդունված միջազգային պրակտիկա է, կիրառելի է ու բոլոր առումներով օքեյ է:

Էնպես եմ նախանձում այն մարդկանց, ում հոգում հայրենիքի համ չկա, ովքեր Կաչաղակաբերդի, Գանձասարի, Ամարասի ու Դեդո-Բաբոյի կորուստը համարում են որպես ցավալի դեպք ու անցնում առաջ, ապրում կյանքի նոր զգացումներով։

Աննա-Էրատոն մի քանի եսիմինչերի և եսիմում էր հավաքել կողքին՝ թե բա նրանք հանրային-հասարակական կյանքում, սոցիալական և մեդիա հարթակներում կարծիք ձևավորող և կարծիք ստեղծողներ են ում հետ ինքը «միսիպիսի» վիճակներով քննարկում է կրթությունը հասարակական կյանքի թրենդ դարձնելը:

Մի երևույթ էլ կա, քիչ նկատվող։ Ե՛վ ազգադավը, և՛ նախկին քսմտելիները դաշտ են բերում պրոքսի դեմքերի և խմբերի, որոնք ըստ երևույթին մեկ ծղրիրդի կյանք ունեն ու ընտրությունների հաջորդ օրը կորելու են։