Le Figaro պարբերականը հրապարակել է քաղաքական ամենատարբեր շրջանակներ ներկայացնող ֆրանսիացի շուրջ երեք տասնյակ գործիչների հավաքական ուղերձը, որով նրանք դատապարտում են Ֆրանսիայի մասնակցությունը Բաքվում կայանալիք COP29-ին և պահանջում անհապաղ ազատ արձակել հայ պատանդներին: «Ամոթալի այս համաժողովի անցկացումը չպետք է ծառայի Ադրբեջանի ավտորիտար և կոռումպացված վարչակարգի պաշտպանությանը, ոչ էլ խրախուսի դրա ծավալապաշտական մտադրությունների իրականացումը»,- շեշտված է ուղերձում:                
 

Ինչքան շատ ենք մենք տառապում, այնքան շատ ենք ոչ այս աշխարհից

Ինչքան շատ ենք մենք տառապում, այնքան շատ ենք ոչ այս աշխարհից
05.03.2013 | 11:58

Քահանա Ալեքսանդր ԵԼՉԱՆԻՆՈՎ

(1881-1934)

Ակներև սխալմունքներից մեկը, որը տանում է դեպի դատապարտում, տրտմություն, ոչ ճիշտ գնահատականների, այն միտքն է, որ այստեղ, մեր երկրի վրա, մինչև համընդհանուր դատաստանը և դատապարտելը կարող են լինել անթերի երևույթներ հենց մեր մեջ, ուրիշ մարդկանց, մարդկային հարաբերությունների մեջ։
Այդ դեպքում ինքդ քեզնից պահանջում ես լիակատար սրբություն և տրտմում ես` սեփական սրտում ամենանվիրական պահերին գտնելով անմաքրություն, սնափառություն, երկդիմություն, և չարանում ես` նկատելով մարդկանց մեջ, որոնց համարում էիր անբասիր, փոքրոգություն, խորամանկություն, ստություն. այդ ժամանակ հուսահատվում ես՝ նույնիսկ Աստծո եկեղեցում տեսնելով բաժանումներ, վեճեր, խանդ, նախանձ, մարդկային կրքերի սանձարձակություն։
Այնինչ «պիտի այդպես լինի», քանզի ամբողջ աշխարհը վարակված է մեղքով, վերևից ներքև անցնում են ապականության ահավոր մի ճեղքվածք և մահվան խոցը, և ոչ ոք ու ոչինչ զերծ չէ դրանցից։ Եթե ամենակատարյալ համայնքում՝ Քրիստոսի աշակերտների մեջ, կար Հուդան, ապա էլ ինչո՞ւ ենք սարսափում, որ մեր եկեղեցում գոյություն ունեն և սեփական փոքր Հուդան, և խոնարհ, ոգով լցված Հովհաննեսն ու հավատարիմ, գործունյա Պետրոսը. նրանք կան ամեն մի համայնքում։
ՈՒղղափառությունը շատերի համար դեռ միայն «աշխարհայացք» է։


Վստահություն կա, որ կատարվել են բոլոր մարգարեությունները, որ ժամանակները լրացել են, և մարդիկ մոտ են այն համաշխարհային կետին, որը կդառնա ոմանց համար սարսափելի մի աղետ, իսկ ուրիշների համար՝ անհամար ուրախություն։ Թվում է, թե այդ համոզվածությունն անխուսափելիորեն առաջանում է յուրաքանչյուր լարված կրոնական կյանքի պայմաններում հանկարծակի բացված, ավարտված անվերջության զգացումի տեսքով և երևի ներհատուկ է ամեն մի հզոր զգացման, լինի դա հուսահատություն, հավատի թռիչք կամ մարգարեական հափշտակվածություն։

Հրապարակման պատրաստեց
Պավել ԱՆԱՆՅԱՆԸ

Դիտվել է՝ 13080

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ