Էս երկու օրը և´ լրատվադաշտով, և´ իրականում հետևում էի որոշ «պռոֆեսիոնալ կուսակցականներ» ու «արհեստավարժ չեգեվարաների»` շարժման մեջ «նիրյատ լինելու» ու շարժումն իրենցով անելու ապարդյուն փորձերին: Էլ չասեմ Րաֆֆու մասին, որ անիմաստ իրեն մի կանգառից մյուսն էր գցում` ուշադրություն գրավելու համար:

Հաստատ համոզված եմ արդեն, որ մեր մեջ մեկընդմիշտ մահացավ ստրուկը` իր տեղը զիջելով ՀՀ իրական իսկական արժանապատիվ քաղաքացուն: Թող էս փոքրիկ հաղթանակը, ինքներս մեր, ոչ թե ինչ- որ ոչնչություն պաշտոնյայի նկատմամբ, լինի ոգևորիչ, հուսադրող ու խթան հանդիսանա հետագա հաղթանակների համար:

Հասարակությունը Հայաստանում տարավ, թերևս, իր առաջին իրական հաղթանակներից մեկը` քաղաքապետը կասեցրեց իր ապօրինի որոշումը: Առայժմ տրանսպորտի ուղեվարձը կմնա նույնը: Ի վերջո, ո՞րն էր այս անգամ հասարակության հաջողության գաղտնիքը: Իշխանություններն ըմբռնեցի՞ն արդյոք իրավիճակի ամբողջ լրջությունը: Անգամ այսքան տարիներ իրենց ապօրինի որոշումների դեմ ձայն-ծպտուն չհանած մարդկանց միացումը սոցիալական ակցիաներին նրանց ոչինչ չի՞ հուշում:

Սա Էրևանն է, այստեղ դու տանն ես, ուր կամ սիրում են կամ հայհոյում են… Երևանը վաղուց հախվերդյանական զգացողություններ արթնացնող քաղաքը չէ: Այն ավելի շատ լարվածություն, պայքարելու մոտիվացիա ու պահպանելու բնազդ է առաջացնում:

Ռուսերեն 'шօфер' բառն առաջացել է ֆրանսերեն chauffeur - ից, որ ջեռուցող, հնոցապան, կրակը վառ պահող է նշանակում: Սկզբնապես այս chauffeur - ները տրանսպորտային միջոցներն անմիջականորեն կառավարողները չէին, այլ ածուխ կամ փայտ էին գցում հնոցի մեջ, քանի որ առաջին մեքենաները գոլորշային շարժիչով էին աշխատում, իսկ իրական կառավարողները պետք է վառ պահեին հնոցը:

Այն, ինչ կատարվում է Երևանի փողոցներում, փոքր-ինչ զավեշտական է, բայց, միևնույն ժամանակ, շատ ուրախալի: Մարդիկ անկեղծ միմյանց օգնում են, CARPOOL-ի հայկական տարբերակը անկեղծ է, հրաշալի և ոգևորիչ, պետք է բոլորին առանձնակի շնորհակալություն ասել այդպիսի քաղաքացիական կամքի և դիրքորոշման դրսևորման համար։

Ինչո՞ւ քաղաքապետ Տարոն Մարգարյանը ժողովրդին ոչինչ չի պատասխանում: Իր հայրը շատ ավելի ժողովրդական էր: Վախենում է սխալ խոսի, ու նախագահը մեղադրի՞:

Քաղաքականության մեջ ազնվության հատկանիշը նույնքան կարևոր է, որքան հաղթելու կամքը կամ անգաղափարական դրույթները: Բայց դա, իհարկե, կայացած պետություններում: Մեզ մոտ վիճակն իսկապես տանելի չէ՝ նախ և առաջ մարդկային առումով:

Խոսելով կինոյում կերտած նրա դերերի մասին` անհնար է չանդրադառնոլ Նովենցի Սիրանուշին, որը, իմ պատկերացմամբ, հայ կինոյի բացառիկ հաջողված կանացի կերպարներից է:

Էսօր քաղաքում նայում էի՝ ոնց են կատաղած վարորդները իջնում մեքենաներից, ճղում փակցված հայտարարությունը, ճմրթում- շպրտում ու շարունակում ճանապարհը: Դա նաև հոգեբանական ճնշում էր բոլոր նրանց վրա, ովքեր պատրաստվում էին իր երթուղայինում 100 դրամ վճարել: