Շուրթերի մեջ էր պարպել եդեմի
Սերակարոտը` հեռու՜, ծիրկաթնո՜տ:
Հուզում էր տեսել, քամում էր մոլի
Կրքալարերի հևքը նվաղկոտ։
Օդում թանձրացել, կախվել էր մթնից
Քրտնածոր հյուլեն սերաարարման:
Տարփանվել կուզեր մեկեն ու նորից,
Եվ վաղուց չկար ո´չ չափ, ո´չ` սահման...
Վայրագ գգվանքից` մեջքը մահիկվել,
Տավիղ էր ասես` վաղուց չպրկված:
Խենթ սիրահարը, ձեռքը երկարել,
Անզուսպ լարում էր ամեն մի նոտան:
Սևակ ՎԱՐԴՈՒՄՅԱՆ