Միացյալ Նահանգներն աշխարհի թիվ մեկ գերտերությունն է, իսկ այն երկրները, որոնց ղեկավարները տառապել և տառապում են իրենց նախորդների թողածը մերժելու գայթակղությամբ, կա՛մ հայտնվել են պատմության լուսանցքում, կա՛մ գտնվում են այն վիճակում, ինչ վիճակում այսօր մենք ենք:
Օդեոն սրճարանի մի անկյունում սովորաբար միայնակ նստած էր լինում մի երիտասարդ' շագանակագույն փոքրիկ մորուսով, ակնոցի հաստ ապակիների հետևում մուգ, զգաստ աչքերով. ինձ ասել էին, որ անգլիացի շնորհալի գրող է։
Հիշու՞մ եք՝ Սեմյոն Պեգով անունով մի ռազմական թղթակից կար, Արծրուն Հովհանիսյանի պես 2020 թվի պատերազմի ռազմական գործողություններն էր հայկական կողմից լուսաբանում: Ասում էին՝ հայտնի ռազմական թղթակից Արամ Գաբրիելյանովի սանիկն է:
Էն, որ ամերիկաներին ու եվրոպաներին նամակներ եք գրում, ոչինչ չասող, հերթապահ պատասխաններ ստանում կամ էլ երեք մատի կոմբինացիա, ցցած միջնամատ, ես մտածում եմ՝ դուք էլ ե՞ք Ակսել Բակունցի «Նամակ ռուսաց թագավորին» պատմվածքի Արթին պապի նման միամիտ ու նույն խելքին:
Հետևում ես 2018թ․ ստի և կեղծիքի ճանապարհով իշխանությունը զավթածների գործունեությանը ու մտածում, թե որքան բարձր կարգի մասնագետներ են աշխատել և հավաքագրել ապագա «հեղափոխականներին»։
Պաշտոն տալը, պաշտոնի «փեշքեշ»-նվիրատվությունը, առավել ևս, պաշտոն շռայլելը յուրովի «լավություն» է: Այն պաշտոն ստացողին, լինի արժանի, թե անարժան՝ «առաջ բռթելու», աճեցնելու, կայացնելու լավագույն պատրվակն է:
Թուրքիան պաշտպանում է «Զանգեզուրի միջանցքը» Ադրբեջանին հանձնելու պահանջները և համաձայն է Հայաստանը որպես «Արևմտյան Ադրբեջան» դիտարկելու Ալիևի ծրագրերի հետ։
Ռուսաստանը զանգվածաբար դատարկում է քաղաքացիական բնակչությունից Կուրսկի շրջանը։ Ուկրաինայի զորքի առաջխաղացումը թեպետ կասեցվել է, բայց նրանց հաջողվել է մեծ թվով տարածքներ գրավել։ Ռուսական իշխանության համար Կուրսկի շրջանի հսկայական հատված թշնամուն զիջելը մեծ խնդիր չէ, ասում են՝ ժամանակի հարց է, էլի հետ կվերցնեն։