Անասունը ո՛չ մի երկրում պատասխանատվություն չի կրում իր կատարածի, թեկուզ և ավերածի համար:

Նախորդ դարի 90-ականների սկզբին, երբ Արցախը դեռևս չուներ պետականություն և կանոնավոր բանակ, իսկ երկիրը, գտնվելով թշնամական խուլ շրջափակման մեջ, ամենօրյա հրթիռահրետակոծության էր ենթարկվում Շուշիից և շրջակա թշնամական ռազմահենակետերից, մենք մեզ ոչ միայն չէինք զգում անօգնական ու անորոշ վիճակում, այլև, մեր ժողովրդի բոլոր շերտերի համառության և վճռական միասնության շնորհիվ, ելքեր էինք գտնում ստեղծված իրավիճակից դուրս գալու համար:

Թուրինի գրքի ցուցահանդեսի առիթով մտավորականների հարցում է անցկացվել՝ պարզելու, թե նրանք ո՛ր գրքերն ընդհանրապես չեն կարդացել:

Հանրահայտ փաստ է, որ եթե ռուսական զորքը դուրս գա Հայաստանից, և դրա արդյունքում Թուրքիան հարձակվի Հայաստանի վրա, ապա հակառուսականության ռահվիրաներից ոչ ոք զենք չի վերցնելու հայրենիքը պաշտպանելու համար, ոչ էլ նրանց զավակներն են զենք վերցնելու, որովհետև վաղուց այլևս Հայաստանի Հանրապետությունից դուրս են լինելու կամ էլ խուսափելու են հայրենիքի պաշտպանությունից, քանի որ այս կամ այն աղանդի անդամ են:

Մենք պարտվել ենք մեր կարճատեսությանը, Մենք պարտվել ենք մեր ցուցամոլությանը, Մենք պարտվել ենք մեր որկրամոլությանը, Մենք պարտվել ենք մեր վախերին` թռիչք գործելու վախին

1994-ին ԼՏՊ-ն հայտարարեց՝ «նարինջ ուտող սփյուռքը անելիք չունի Հայաստանում ու հայ հասարակության հետ»։ ՈՒ սկսվեցին հասարակության ժեխացման պրոցեսները։

Առանձին ազգի, տվյալ երկիրը, նրա բնակչությունը վերացնելու առաջին քայլը, նրա հիշողությունը ջնջելն է: Ոչնչացնել այդ ազգի գրքերը, մշակույթը, պատմությունը:

Յուրաքանչյուր մարդ պիտի զբաղվի այն բանով, ինչի համար ինքը կոչված է։ Եվ քանի որ կոչված է, բնականաբար, լավ կանի իր գործը։ Սա հավիտենական ճշմարտություն է, սակայն լինում են ճակատագրական պահեր, որ այդ նույն անձը զինվորագրվում է և , կյանքը վտանգելով, փրկում իր երկիրն ու իր ժողովրդին։ Գլուխ պահող մարդը ոչ միայն իր գլուխը, այլև իր ընտանիքը, իր տոհմը և իր ազգը կկորցնի։ Ավելի պարզ արտահայտեմ միտքս, խոսեմ ինձ ծանոթ և ինձ առավել հարազատ բնագավառից, այսօր հաճախ ենք լսում՝ «Մենք մտավորականություն չունենք» արտահայտությունը։ Սա ժողովուրդն է ասում։ Սխալվու՞մ է։ Իհարկե, ո՛չ։

Նմանվել ենք դատական խորհրդի (վիրտուալ), որն անընդհատ հավաքվում և քննարկում է սերիական մարդասպանի վարքը, ով ապացուցված բազմաթիվ հանցագործություններ է արդեն գործել և նույնիսկ խոստովանել:

1. Եթե դատարանները շրջափակելու կոչին հայ հասարակությունը տար նույն ռեակցիան, ինչ Իսրայելի հասարակությունը՝ իրենց իշխանության դատաիրավական ռեֆորմին, շատ բաներից Հայաստանում հնարավոր կլիներ խուսափել։ Չի բացառվում՝ նույնիսկ պատերազմից։