Ար­դեն քա­նի ա­միս աշ­խար­հը խո­սում է կո­րո­նա­վի­րու­սի բե­րած, բե­րող ու, ցա­վոք, դեռ բե­րե­լիք ա­վե­րա­ծու­թյուն­նե­րից, սա­կայն այս նույն աշ­խար­հում կա մե­կը, ո­րը սե­փա­կան գի­տու­թյան թե ան­գի­տու­թյան, մե­ղա­վո­րու­թյան թե ան­մեղ­սու­նա­կու­թյան ար­դյուն­քում ան­խա­փան ա­նում է իր չա­րա­ղետ գործը, ու ցավն այն է, որ այդ հան­ցա­վոր ձեռ­քը բռ­նող չկա։

Հա­յոց բիզ­նե­սը դա­րեր շա­րու­նակ ու­նե­ցել է ըն­տա­նե­կան բնույթ: Եվ դա պար­տադր­ված էր, պայ­մա­նա­վոր­ված էր սե­փա­կան պե­տա­կա­նու­թյան չգո­յու­թյամբ, օ­տա­րի գե­րիշ­խա­նու­թյամբ և տար­րա­կան ինք­նա­պահ­պան­մամբ: Դրա­մը հա­մե­մա­տա­կան ան­կա­խու­թյուն էր ըն­ձե­ռում, իսկ բիզ­նե­սի ըն­տա­նե­կա­նու­թյու­նը հնա­րա­վո­րու­թյուն էր տա­լիս պահ­պա­նե­լու կա­պի­տա­լը:

Ի­րոք, Մոս­կո­վյան 21 շեն­քի թիվ 8 և թիվ 9 բնա­կա­րան­նե­րի միջև գո­յու­թյուն ու­նեն կոնֆ­լիկ­տա­յին խն­դիր­ներ, ո­րոնք ծա­գել են 1978 թվա­կա­նին, երբ Երևա­նի կենտ­րո­նի 260 շեն­քե­րի փայ­տե տն­տե­սա­կան պատշ­գամբ­նե­րը, պե­տա­կան ծրագ­րով ու միաս­նա­կան նա­խագ­ծե­րով, սկս­ե­ցին փո­խա­րին­վել եր­կաթ­բե­տո­նե շի­նու­թյուն­նե­րով:

Եղեգնաձորի երկրագիտական թանգարանը, Հնագիտության և ագգագրության ինստիտուտը՝ «Իմ Հայաստան» ծրագրի հետ համատեղ կազմակերպում է միջազգային գիտաժողով, որը տեղի կունենա մարտի 13-14-ին Եղեգնաձորի երկրագիտական թանգարանում:

«Անդ­րա­նիկ Քո­չա­րի ան­վան լու­սան­կար­չա­կան թան­գա­րան». ե­ռա­լե­զու այս ցու­ցա­նա­կը կա­րե­լի է տես­նել՝ մո­տե­նա­լով Ա­վետ Ա­վե­տի­սյան 19 հաս­ցեում գտն­վող երկ­հար­կա­նի տա­նը: Այս­տեղ է իր ըն­տա­նի­քի հետ բնակ­վում ան­վա­նի լու­սան­կար­չի որ­դին՝ լու­սան­կա­րիչ, գե­ղան­կա­րիչ ՎԱ­ՀԱՆ ՔՈ­ՉԱ­ՐԸ:

Թա­գա­վա­րա­կի (կո­րո­նա­վի­րու­սի) նոր բռն­կում­նե­րը Հա­յաս­տա­նում նոր մար­տահ­րա­վեր­ներ են են­թադ­րում: Թվում էր` մեր «հյու­րըն­կալ» երկ­րում ա­հագ­նա­ցող վի­րու­սը ա­նե­լիք չու­նի: Մեկ-եր­կու օր դա­տարկ­վե­ցին փո­ղոց­նե­րը, մեկ շա­բա­թով փակ­վե­ցին ու­սում­նա­կան հաս­տա­տու­թյուն­նե­րը, ու ան­ցանք բնա­կա­նոն կյան­քի: Մշա­կու­թա­յին հաս­տա­տու­թյուն­նե­րը կա­ռա­վա­րու­թյու­նից հրա­հանգ չս­տա­նա­լով՝ այդ օ­րե­րին շա­րու­նա­կե­ցին ի­րենց գոր­ծու­նեու­թյու­նը:

Հա­յաս­տա­նի ազ­գա­յին գրա­դա­րա­նում օ­րերս տե­ղի ու­նե­ցավ «Հա­յու­հի­նե­րը և աշ­խար­հի կա­նայք» խո­րա­գի­րը կրող ցե­րե­կույթ, ո­րը կազ­մա­կեր­պել էին Հա­յաս­տա­նի ազ­գա­յին գրա­դա­րա­նը, Հով­հան­նես Թու­մա­նյա­նի թան­գա­րա­նը և «Հա­յու­հի­նե­րի հա­մա­հայ­կա­կան միու­թյուն» ՀԿ-ն:

«Տո­տա­լի­տար հա­մա­կար­գի պար­տադ­րած սոց­ռեա­լիզ­մի կեղծ, հո­գե­զուրկ թե­մա­նե­րին ու ձևե­րին «60-ա­կան­նե­րը» հա­կա­դարձ­վե­ցին ի­րա­կա­նու­թյան խոր­քա­յին ու ա­զատ պատ­կե­րում­նե­րով, փոր­ձա­րա­րա­կան խի­զախ փնտր­տուք­նե­րով»։

- Մեր կոմ­պո­զի­տոր­նե­րը կա­րո­ղա­ցել են ա­նել այն, ինչ ի­րենց հո­գե­հա­րա­զատ է ե­ղել: Վերց­նենք հենց Առ­նո Բա­բա­ջա­նյա­նի օ­րի­նա­կը: Մար­դը եր­գեր էր գրում, չէ՞: Հենց եր­գե­րի շնոր­հիվ է, որ շա­տե­րը ճա­նա­չում են նրան: Բայց միա­ժա­մա­նակ գրում էր «Վեց պատ­կեր», «Ջու­թա­կի սո­նատ», այլ ստեղ­ծա­գոր­ծու­թյուն­ներ: Դա ար­դեն բո­լո­րո­վին այլ ո­րակ էր:

Հա­յաս­տա­նի ազ­գա­յին կի­նո­կենտ­րո­նի տնօ­րե­նի ժ/պ Շու­շա­նիկ Միր­զա­խա­նյա­նի կի­նո­կոր­ծան քա­ղա­քա­կա­նու­թյա­նը մեկ ան­գամ չէ, որ անդ­րա­դար­ձել ենք: Սա­կայն հատ­կա­պես զար­հու­րե­լին այն է, որ սույն տիկ­նոջ գոր­ծու­նեու­թյան յու­րա­քան­չյուր է­ջի հետ նոր ծա­նո­թու­թյուն ա­պա­տե­ղե­կատ­վու­թյան, հան­րու­թյա­նը մո­լո­րեց­նե­լու նո­րա­նոր գո­հար­ներ է ի հայտ բե­րում: