Այսօր կաթոլիկ աշխարհը տոնում է Սուրբ Ծնունդը: Առաքելականների համար այդ օրը հունվարի 6-ն է, ուղղափառների համար` հունվարի 7-ը: Ո՞րն է տարբերությունը, որ քրիստոնյա աշխարհի մի հատվածի համար Հիսուս Քրիստոսը ծնվել է դեկտեմբերի 25-ին, մյուսների համար` ավելի ուշ: Չէ՞ որ, ցանկացած բան մոլորակի վրա մի անգամ է տեղի ունենում, տարվա նույն օրը: Եթե մենք բոլորս շարժվում են նույն ժամանակով, ապա կարող է տարբերությունը մի քանի ժամի խնդիր լինել, ոչ թե օրերի:

Մայր Աթոռ Սուրբ Էջմիածինը 100 հազար դոլար գումար է փոխանցել Դամասկոսի Հայոց թեմին` Սիրիայի հայկական դպրոցների կարիքների համար:

Մինչ բուն նյութին անցնելը, հիշենք, որ Հիսուսի ծննդյան մասին մարգարեություն կար դեռ Նրա ծննդից 700 տարի առաջ, երբ Եսայի մարգարեն բարբառեց. «Ահա կույսը պիտի հղիանա, և մի Որդի պիտի ծնի, ու Նրան պիտի Էմանուել կոչեն, որ նշանակում է Աստված մեր մեջ» (Եսայի 7.14):

Հիսուս, ընտրելով Հուդային տասներկու առաքյալների շարքում, գիտեր, որ մատնելու է իրեն (Հովհ. 6.64-71, 13.11): Նա գիտեր, թե Հուդայի սրտում ինչ կար (Հովհ. 2.25), տեղյակ էր նրա ծրագրերին ու մտադրություններին և վերջին խոսքն ուղղված Հուդային բացահայտում է մատնիչի ամբողջ ծրագիրը. «Հիմա ինչ որ անելու ես, իսկույն արա» (Հովհ. 13.27):

Առաքեա, Տէր, զմի ի սերովբէից քոց, զի բերելով զկայծակն հրոյ մերձեցուսցէ ի շրթունս իմ, և հանցէ ի բաց զանօրէնութիւնս, և զմեղս իմ սրբեսցէ, և զխորհուրդս իմ մաքրեսցէ, և ջնջեսցէ զանօրէնութիւն և զաղտեղութիւնս իմ, և լուսաւորեսցէ զմիտս իմ ժառանգել նովաւ զկեանսն յաւիտենից։

Տե՛ր Աստված իմ, ես պիտի փառաբանեմ քեզ, պիտի օրհնեմ քո անունը, քանզի սքանչելի գործեր կատարեցիր՝ առաջին խորհուրդը ճշմարիտ։ Այո՛, Տե՛ր, քաղաքները վերածեցիր հողաբլուրների, բերդաքաղաքներն իրենց հիմքերից կործանեցիր. թող ամբարիշտների քաղաքը հավիտենապես չվերաշինվի։

Հռոմի Ֆրանցիսկոս պապն առաջին անգամ Սուրբ Ծնունդը կդիմավորի պապական գահին: Դեկտեմբերի 25-ի կեսօրին Սուրբ Պետրոսի տաճարի կենտրոնական պատշգամբից նա հավատացյալներին կդիմի ավանդական ուղերձով: Տոների նախօրեին Հռոմի պապը հարցազրույց է տվել Թուրինի Stampa թերթին և ասել է. «Սուրբ Ծնունդն ինձ համար հույս է և քնքշություն»:

Երկու հազար տարուց էլ ավելի է անցել պատմական այն դրվագից, երբ Հիսուս Քրիստոսի աշակերտներից մեկը` Հուդա Իսկարիովտացին, մատնեց իր ՈՒսուցչին: Այս մարդը դարձավ դավաճանության խորհրդանիշ` հիշատակվելով մարդկության պատմության մեջ` որպես մատնիչ մարդկության Փրկչի: Կան բազում կարծիքներ, թե ինչու Հուդան մատնեց Հիսուսին: Ամենից արտահայտիչ իրողությունն այն էր, որ նա արծաթասեր էր, այսինքն` Հիսուսին մատնեց գումար ստանալու համար: Առաջին հայացքից այդպես է թվում, սակայն երբ ավելի մանրամասն ենք անդրադառնում աստվածաշնչային տեքստին, Հուդայի արարքի հիմնական դրդապատճառն ավելի է լուսաբանվում:

Եւ քանզի ցանկութիւն ճաշակման ամենայնիւ զբաղեցուցեալ զմիտս իմ խռովէ, արդ հալածեա զորկորստութիւն յինէն, յորմէ խաբեցայ միշտ և կերակրեա զիս երկիւղիւդ քով սրբով։

Նզովքը պիտի ճարակի երկիրը, որովհետև նրա բնակիչները մեղք գործեցին։ Դրա համար էլ նրա բնակիչները տնանկ պիտի դառնան, և սակավաթիվ մարդիկ են կենդանի մնալու։