Երբ պետականության հիմքերը խարխլվում ու քանդվում են, երբ միջազգային իրավունքի տեսանկյունից պետության սուբյեկտայնության փաստացի կորստի գործընթաց է ընթանում, թվում է, թե հանրության համար հենց դա պետք է դառնա բուռն հասարակական-քաղաքական բանավեճի և համախմբման ակնկալիքով լայն քննարկման առարկա։ Սակայն իրականում ամեն ինչ այլ կերպ է մեր երկում։
Ինչքան էլ մարդկայնորեն հասկանում եմ ընդդիմադիր պայքարի որոշ առաջնորդների սրտացավությունը և անկեղծությունը, ժամանակն է ասելու մի դառը ճշմարտություն, որը բացահայտում և ապացուցում է, որ այս տեսքով ընդդիմադիր շարժումները դատապարտված են։
Ի՛նձ ուղղեք ձեր աչքերը` Ինձ տեսնելու համար:
Մի՛ նայեք ձեր շրջապատում եղած փնթի բաներին, գեղեցկությունից զրկված դատարկություններին. մի՛ նայեք ձեր մեջ եղած և ձեր շրջապատի մարդկանց անկատարությանը:
Ովքե՞ր, ե՞րբ և ինչու՞ են հանկարծ անհետանում, դառնում ուրու, ճիշտ ժամանակին կրկին հայտնվելու համար։
Ո՞ր չափով է ուրացումը մեր օրերում դրսևորվում և ո՞ր չափով է այն մահացու, գերխնդրի առաջ կանգնած ազգի համար։
Հիմա ըստ էության։
Ալիևը երեկ ո՞ւմ է շառաչուն ապտակ հասցրել՝ Նիկոլի՞ն, թե բոլոր նրանց, ովքեր հավատացին նրան՝ հայերիս և Հայաստանի թիվ 1 ներքին թշնամուն, հայոց իրականության գերագույն գլխավոր ստախոսին և նրա «խաղաղության պայմանագրին»…
Շատ շուտով ականատես ենք լինելու, թե Բաքվի բռնապետն ինչպես է օկուպացված տարածքներով շրջագայության ուղարկելու իր երկիր ժամանող օտարերկրյա այն ներկայացուցիչներին, ովքեր COP29-ի շրջանակներում կժամանեն Բաքու...