Արցախում ու Հայաստանում ծավալվող իրադարձությունների ֆոնին մեկ հիմնական ձայն է բարձր հնչում` լռության ձայնը: Իր երկու տեսակներով` աղմկոտ ու անաղմուկ: Պատճառները տարբեր են` անզորությունից մինչև դեպրեսիա և այլն: Աղմուկի մեջ էլ առավելապես գերիշխում է ամեն ինչ ասված լինելու ու խոսքի բացարձակ արժեզրկման իրողությունը: Ես նախընտրում եմ լռության անաղմուկ տեսակը, բայց խեղդող այս ապատիայի մեջ ուզում եմ խախտել լռությունը` շնորհակալություն հայտնելու համար: Արցախում ապրող արցախցիներին:

Էն որ Ալիևը հիմա դրել ու Ադրբեջանից Նախիջևան ճանապարհ է ուզում, որ Սյունիքն ու Սևանն է ուզում, որ Երևանն է ուզում, որ ցանկանում է ադրբեջանցիներով` յանի փախստականներով լցնել Հայաստանը, լրիվ ճիշտ է անում որպես իր երկրի շահերն առաջ տանող։

Փոքրուց ձեր երեխաների մեջ դաստիարակեք «սոլիդարություն» հասկացությունը (էմպաթիա, ապրումակցում):

Զորօրինակ տասնյակ դպրոցականների փոքրիկ նվերներ եք արել, ինչու՞ եք երեխաների իրավունքը խախտելով՝ լուսանկարում և հետո նկարը համացանցում տեղադրում, ինչ է թե պայուսակ եք նվիրել:

Գետանցի մոտ մեկը խնդրում է աշխատողին, թե՝ փող չունեմ, բայց խնդրում եմ ինձ էլ անցկացնել գետի մյուս ափը։ Աշխատողն էլ թե՝ եթե փող չունես, քեզ համար ի՞նչ տարբերություն, թե գետի որ ափին ես։ Հիմա մերն է՝ Արևելքն է լա՞վ, թե՞ Արևմուտքը։

«Կ՛ապրինք անբացատրելի զգացումներ, որոնք շատ են եւ խօսուն: Չեմ կրնար ներկայացնել անոնց ծաւալը, որպէսզի կարենաս լաւ կերպով հասկնալ մեր վիճակը Արցախի մէջ»:

Նիկոլամերձ շրջանակներից շտապել են Արայիկ Հարությունյանին «անաղուհաց» անվանել՝ Փաշինյանին ուղղված երկչոտ քննադատության համար:

Քաղաքական ուժերի մեծ մասի մոտ մի այսպիսի հնարք եմ նկատել՝ իրենց նախաձեռնությունները հաայտարարել ապաքաղաքական ակցիաներ։ Սա անում են, քանի որ, ըստ ընդունված միֆի, հանրության մեծամասնությունը խուսափում է «քաղաքական» բառից։ Այսինքն, փորձ է արվում շրջանցել «ապաքաղաքականի» արգելքը։

2 օր անց լրանալու է Արծվաշենի անկման 31-րդ տարին: