Այլընտրանք չկա. մենք «կամ-կամ»-ի փուլում ենք

Իշխանությունը որևէ մեկը սկուտեղի վրա չի տալու, անգամ, եթե հրապարակում 100.000 հոգի եղավ:

Սակայն այստեղ, ինչպես նաև սոցիալ-քաղաքական փողոցային մյուս շարժումներում, մեկ կարևոր կետ կա.

դա այն վիճակն է (սցենար 1), երբ ուժայիններին հրահանգ է տրվում ջարդել փողոցը (վստահ եղեք՝ ինքը դա անելու է ու դեսպանատներին էլ ասելու, թե բա՝ որ իրավիճակ փոխվի, ձեր առաջ իմ հանձնառությունները կչեղարկվեն, ուրեմն, պետք է կոշտ ճնշել. Իհարկե, իր «գործընկերներին» «ժողովրդական ըմբոստությամբ պարտականությունների կատարում» սցենար պետք չէ, բայց դե իրավիճակը ցույց կտա), ու քանի որ փողոցում անհամար թվով մարդ կա, նրանք հրաման չեն կատարում:

Ու կապի են դուրս գալիս Փողոցի հետ:

Այ դրա համար փողոցը կառավարելու համար պետք են մարդիկ. նրանք կարող են ձեր ճաշակով ու ինտելեկտին, պատկերացումներին համապատասխն չլինել, մեկի բոյը, մեկի քաշը, մեկի անցած ուղին և այլն, մեկի շուրջ բամբասանքերը, մեկի պիտակավորումները, բայց պետության կործանմանը դեմ գնալու հնարավորության առկայության պայմաններում նման վարքագիծը օգնում է միայն գործընթաց ձախողելուն:

Մարդկանց քանակի կարևոր ֆակտորը հենց սա է:

Հետո՝ զուգահեռ սկսում են ընդգծված ակտիվանալ դեսպանատները, բանակցություններ, և կարող է իրավիճակ փոխվել:

Բայց այս ամենին հասնելու համար պետք են պլանավորված, կոորդինացվող և առարկայական քայլեր: Էմոցիան լավ է, եթե այն վերածվում է մտքի ու պլանավորման:

Մարտի մեկով քաղաքականապես ծնվածը հեշտ չի գնալու, սակայն այլընտրանք չկա. մենք «կամ-կամ»-ի փուլում ենք դեռ վաղուց: Այն, ինչ տեսնում եք, հնարավորություն է պետություն ունենալու, մնացյալը էլիտայի ու քաղաքացիների ընտրության հարց է:

Ալեն Ղևոնդյան

Մեկնաբանություններ