Մինչ հայաստանյան իշխանությունը ագրեսիվ կեցվածքով կամ լավագույն դեպքում` լռությամբ է արձագանքում արցախցիների` Արցախ վերադարձի հարցին, ԵՄ հատուկ ներկայացուցիչը «Խաղաղության փաստաթղթի» բանակցությունների համատեքստում հայտարարում է, որ Լեռնային Ղարաբաղի հայերը կլինեն Հայաստան-Ադրբեջան հարաբերությունների կարգավորման գործընթացի մաս, իսկ որպես ճանապարհ մատնանշում է արցախցիների և ադրբեջանցիների ուղիղ բանակցությունները, որի հիմքում վերջիններիս անվտանգ ու արժանապատիվ վերադարձի իրավունքի ապահովումն է:

Ինքնիշխան պետության գաղափարն այն է, որ առկա և արձանագրված սահմանների շրջանակում առկա տարածքում գործող, լեգիտիմ ու լեգալ ընտրված իշխանությունը իշխանության միակ աղբյուրն է, որը պետք է առաջնորդվի սեփական պետության շահերով ու առաջնահերթություններով...

1. Խորհուրդը Հանրային ռադիոյի և հեռուստատեսության կառավարման կոլեգիալ մարմին է, որի ներկայիս 6 անդամներից 4-ը կապված են ՔՊ խմբակցության, կուսակցության, հիմնադրամի և ՀԺ խմբագրության հետ։

Մազից կամ Ալիևի քմահաճույքից կախված երկրում կատարվում է մի անսահման գռեհիկ, քրջոտ բեմադրություն, որտեղ խառնված են ցինիզմը, անգրագիտությունը, ընտանեկան յալանչի կրկեսը, քաղաքական ավտորտարիզմը։

Թեպետ իմ ամբողջ ուշադրությունը, ուսումնասիրությունների ուղղությունը հիմա, մեծ հաշվով, տարածաշրջանն ու Հայաստանի արտաքին քաղաքականությունն են, սակայն ուսումնասիրությունների առանցքը փափուկ ուժն է (Soft power) և դրա կիրառման հնարավորությունները։

Երեկ Կիրանցում Նիկոլ Անհողը կրկին դիմեց էժանագին մանիպուլյացիայի և մեղադրեց ըննդիմությանն այն բանի համար, որ իբր «խրտնացրել» են Կիրանցում, Ոսկեպարում, Բաղանիսում ներդրումներ անողներին և այդտեղ ռեստորաններ և հյուրանոցներ չկան:

Տավուշի սահմանամերձ գյուղերը ադրբեջանցիներին նվիրած, Ոսկեպարը, Բերքաբերը, Բաղանիսը թուրքի թիրախ դարձրած , իսկ Կիրանցի կեսը թուրքին նվիրած տականքը գնացել հոխորտում է, թե բա դուք ձեր որոշ գործընկերների աջակցությամբ վերը նշված գյուղերը դարձրեցիք Հիրոսիմա ու Նագասակի ու վախեցրեցիք ներդրողին հյուրանոցներ և ռեստորաններ կառուցել:

Թուրքմենստանը Միջին Ասիայի նավթով և գազով հարուստ երկիր է, որն իր Սահմանադրությամբ ամրագրել է չեզոք երկրի կարգավիճակ։ Շնորհիվ այս կարգավիճակի Թուրքմենստանը երկար ժամանակ կարողացավ խուսանավել Արևմուտքի, Չինաստանի և Ռուսաստանի միջև։

Քանի խոսքը թանգարանների լինել-չլինելու մասին է, ասեմ, որ Լիտվայի Կաունաս քաղաքում կա «Չարիքների» (կամ` «Սատանաների») թանգարան:

Այն, որ մենք չունենք ազգային քաղաքական մտքի փիլիսոփայություն, կարծում եմ, փաստ է: Այն, որ տասնամյակների ընթացքում պետականորեն չձևակերպվեց ազգային գաղափարաբանությունը՝ իր տարատեսակ ընդգրկումներով, այլ հակառակը՝ մերժվեց որպես կեղծ կատեգորիա. ցավալի իրողություն է, որը հնարավորություն տվեց ոմանց մերժելու անցյալը, հեգնելու ներկան, խաչ քաշելու ապագայի վրա՝ ապագա կա, կա ապագա աճպարարությամբ՝ կադաստրի վկայականի փնտրտուքով և քարտեզի չեկանկան որպես Հայրենիքի մնացորդ ներկայացնելով: