Ցանկացած հասարակության մեջ գերիշխող մտածելակերպի և բարքերի փոփոխությունը, առաջընթացը բնական գործընթաց է, որը ժամանակ է պահանջում: Այդ գործընթացն արհեստականորեն արագացնել հնարավոր չէ:
Այսօր մեր բանակում երկու զինվոր է զոհվել…
Մի տեսակ արդեն սովորել ենք այս ամենին, ու տպավորություն է, որ որպես հերթական լուր, կարդում ու անցնում ենք մեր օրվա գործին:
Ամեն մի զինվորի կորուստ արդարացի ցասումի, լուռ ու բարձրաձայն բողոքի պատճառ է դառնում:
Տարիներ առաջ, երբ ընկերոջս` Ժան Կասինիոին, ով, ի դեպ, Խաչատուր Աբովյանի հետ Արարատը բարձրացած Պարոտի ազգականներից էր, տարել էի Գառնու տաճարը ցույց տալու, Ժանը կանգնել էր աչքերը փակ, ձեռքերը սյունին հպած և ծպտուն չէր հանում:
Ֆուտբոլի ընթացիկ առաջնությունն առանձնահատուկ է նաև այն համգամանքով, որ տեղի է ունենում Բրազիլիայի քաղաքներում շարունակվող հուզումների ու գործադուլների ֆոնին:
Պատկերացրեք այսպիսի վիճակ. շախմատիստը մոտենում է խաղատախտակին, վրան շարում 4-5 զինվոր ու սկսում խաղը:
Նա միայն զինվոր կարող է շարժել, այն էլ` միայն ուղիղ:
Եկեք Կիսելյովին հանգիստ թողնենք և ինքներս մեր դարդով տապակվենք: Դմիտրի Կիսելյովի հետ կապված այս ողջ իրարանցումը շատ նման է «դռան դիմաց հաչող քուչիկի» պատմությանը:
Լինում են պատմության շրջադարձային պահեր, երբ տակտիկական լուծումները իրենց հետևանքների հզորությամբ դառնում են ստրատեգիական լուծումների համարժեքներ։
Բայց դա չի բացառում, որ նման հզոր տակտիկական լուծումները ստրատեգիական իմաստով, վերջին հաշվով, սխալ դուրս գան։
Նման հարց է Թուրքիայի BRICS-ին անդամակցելու հարցը, որը Ռուսաստանում ոգևորությամբ ընդունվեց...