Մանրամասն որոնում (արխիվ)
14.11.2024
 
ԱՄՆ-ի նախագահական ընտրություններում Դոնալդ Թրամփի հաղթանակը չի փոխի վերաբերմունքը ուկրաինական ճգնաժամի նկատմամբ՝ հայտարարել է ՌԴ արտգործնախարար Սերգեյ Լավրովը։ «Վաշինգտոնի սկզբունքային վերաբերմունքը ուկրաինական և նույնիսկ եվրոպական հարցերի նկատմամբ չի փոխվի այն առումով, որ Վաշինգտոնը միշտ կձգտի իր վերահսկողության տակ պահել այն ամենը, ինչ տեղի է ունենում ՆԱՏՕ-ամերձ և բուն ՆԱՏՕ-ի տարածքում»,- ընդգծել է նա։               
 
Նորություններ » Ինչու՞ են մա­հա­նում մեր զին­վոր­նե­րը՝ դեռ չհայ­րա­ցած մեր ե­րի­տա­սարդ­նե­րը

Ինչու՞ են մա­հա­նում մեր զին­վոր­նե­րը՝ դեռ չհայ­րա­ցած մեր ե­րի­տա­սարդ­նե­րը

Ինչու՞ են մա­հա­նում մեր զին­վոր­նե­րը՝ դեռ չհայ­րա­ցած մեր ե­րի­տա­սարդ­նե­րը
25.02.2020 | 01:38
Բա­նա­կում օր օ­րի ա­վե­լա­նում է զին­վոր­նե­րի մա­հա­ցու­թյան թի­վը. սա որևէ մե­կին ՝վար­չա­պե­տին, ՀՀ և ԱՀ պաշտ­պա­նու­թյան նա­խա­րար­նե­րին, գլ­խա­վոր շտա­բի պե­տե­րին, ՀՀ և ԱՀ ԱԺ նա­խա­գահ­նե­րին, ՀՀ և ԱՀ ազ­գա­յին անվ­տան­գու­թյան ծա­ռա­յու­թյան ղե­կա­վար­նե­րին, ՀՀ և ԱՀ գլ­խա­վոր դա­տա­խազ­նե­րին, ՀՀ և ԱՀ ոս­տի­կա­նա­պե­տե­րին չի՞ մտա­հո­գում: Սա ի՞նչ ան­հո­գի ա­կա­դե­միա­կան լռու­թյուն է, ա­սես ո­չինչ էլ չի պա­տա­հել:
Հա­մե­մա­տու­թյունս գու­ցե և՛ տե­ղին, և՛ բա­րո­յա­կան չէ, բայց 1,5 մի­լիարդ բնակ­չու­թյուն ու­նե­ցող Չի­նաս­տա­նում մեկ ամ­սում մոտ հա­զար մարդ է մա­հա­ցել ան­հայտ վի­րու­սից, Չի­նաս­տա­նը կենտ­րո­նաց­րել է իր ողջ պե­տա­կան նե­րու­ժը՝ կա­սեց­նե­լու և՛ վա­րա­կի տա­րա­ծու­մը, և՛ մա­հա­ցու­թյու­նը: Սա դեռ հա­մա­ճա­րա­կի դեպ­քում, երբ մար­դը կան­խավ չգի­տի, թե երբ և ինչ հա­րու­ցիչ կա­րող է տա­րած­վել: Իսկ բա­նա­կում ներ­քին սպա­նու­թյուն­նե­րը հնա­րա­վոր է կան­խար­գե­լել:
Պա­րո՛ն վար­չա­պետ, ա­սում եք սահ­մա­նին խա­ղաղ է, որն ար­դյունք է եր­կու նա­խա­գահ­նե­րիդ պայ­մա­նա­վոր­վա­ծու­թյան։ Գու­ցե և լավ է, որ կա այդ փո­խըմ­բռ­նու­մը, ե­թե դրա դի­մաց հա­կա­ռա­կոր­դը մեզ­նից-Ձեզ­նից չպա­հան­ջի խո­րա­գույն զի­ջում­ներ… Սա­կայն առ­կա է մեր զին­վոր­նե­րի մա­հա­ցու­թյուն­նե­րի փաս­տը՝ ան­հայտ հան­գա­մանք­նե­րում։ Այս­պի­սի մեկ­նա­բա­նու­թյուն տվող ան­ձը երևի մի քիչ ի­րա­վա­բա­նա­կան գի­տե­լիք­ներ կու­նե­նա, որ­պես­զի այս ա­նո­րոշ և ան­միտ բնու­թագ­րու­մը չտա դեպ­քին: Ե­թե այդ գոր­ծե­րը հե­տաքն­նում են ի­րա­վա­բան մաս­նա­գետ­նե­րը, ա­պա հենց մեկ ժամ հե­տո պի­տի զո­րա­նո­ցա­յին այդ նեղ շր­ջա­նա­կում բա­ցա­հայ­տեին մահ­վան պատ­ճառ­նե­րը և սպա­նու­թյունն ի­րա­կա­նաց­նո­ղին: Մինչ­դեռ մի ողջ ժո­ղովր­դի հի­մա­րի տեղ են դնում…Այս­քան սպա­նու­թյու­ննե­րից հե­տո հա­մա­պա­տաս­խան պե­տա­կան մար­մին­նե­րը ժա­մա­նա­կին ցա­վակ­ցու­թյուն ան­գամ չեն հայտ­նել, լուռ են դա­տա­խա­զու­թյու­նը, ռազ­մա­կան ոս­տի­կա­նու­թյու­նը, Գլ­խա­վոր շտա­բը, ՊՆ և ՊԲ նա­խա­րար­նե­րը, ՀՀ և ԱՀ ԱԺ-ն ի­րենց ողջ կազ­մով։
Սա ի՞նչ դա­վադ­րու­թյուն է մեր ժո­ղովր­դի դեմ։
Մեր զո­րա­նոց­նե­րը, ա­ռաջ­նա­գի­ծը, Ար­ցա­խի բո­լոր զո­րա­մա­սե­րը, թե­կուզ դրանք Ստե­փա­նա­կեր­տում էլ լի­նեն, միևնույն է, ա­ռաջ­նա­գիծ են հա­մար­վում, ո­րով­հետև պաշտ­պա­նում են ոչ միայն Ար­ցա­խը, այլև ողջ Հա­յաս­տա­նը. և այդ զո­րա­մա­սե­րում մեռ­նում են մեր զին­վոր­նե­րը՝ դեռ չհայ­րա­ցած մեր ե­րի­տա­սարդ­նե­րը, ան­հայտ հան­գա­մանք­նե­րում՝ ընդ­հուպ մինչև հան­կար­ծա­մահ լի­նե­լը։ Որ­տե՞ղ են մեր եր­կու կա­ռա­վա­րու­թյուն­նե­րի խիղճն ու տրա­մա­բա­նու­թյու­նը այդ ան­հե­թե­թու­թյա­նը հա­վա­տա­լիս։
Տա­րի­ներ ա­ռաջ անդ­րա­դար­ձել եմ բա­նա­կում ան­հայտ հան­գա­մանք­նե­րում մա­հա­ցած­նե­րին որ­պես ինք­նաս­պան մա­տու­ցե­լու մեկ­նա­բա­նու­թյուն­նե­րին ու իմ մտա­հո­գու­թյունն եմ հայտ­նել առ այն, որ զին­վո­րա­կան ծա­ռա­յու­թյան մեկ­նող ե­րի­տա­սարդ­նե­րի հետ նա­խա­պես՝ դեռ դպ­րո­ցում բա­րո­յա­դաս­տիա­րակ­չա­կան աշ­խա­տանք չի տար­վում:
Մինչ­դեռ կա դրա խիստ անհ­րա­ժեշ­տու­թյու­նը: Մեր երկ­րում շա­տա­ցել են ա­մեն տե­սա­կի ա­ղանդ­ներն ու կազ­մա­կեր­պու­թյուն­նե­րը, ո­րոնք ա­զատ հնա­րա­վո­րու­թյուն ու­նեն հա­ղոր­դակց­վե­լու ե­րի­տա­սարդ­նե­րի, ան­գամ դպ­րո­ցա­կան ե­րե­խա­նե­րի հետ, ա­ռա­վել ևս, ե­թե բա­նակ մեկ­նող ե­րի­տա­սար­դի ըն­տա­նի­քը որևէ ա­ղան­դի հետևորդ է: Զին­կոմ­ներն ու առ­հա­սա­րակ պաշտ­պա­նու­թյան նա­խա­րա­րու­թյու­նը այդ մա­սին տե­ղյա՞կ են, թե՞, այս­պես կոչ­ված, կույր հա­վատ ու­նեն՝ հայ տղա է, ու­րեմն ա­մեն ինչ կար­գին է։ Մինչ­դեռ ռազ­մա­կան ու­սուց­ման դա­սա­ժա­մե­րին պետք է նախ և ա­ռաջ շեշ­տը դնել պա­տա­նի­նե­րի հայ­րե­նա­սի­րա­կան, բա­րո­յա­կան, մի­ջանձ­նա­յին հա­րա­բե­րու­թյուն­նե­րի դաս­տիա­րա­կու­թյան վրա՝ «հա­յը հա­յի հա­մար բա­րե­կամ է» գա­ղա­փա­րա­բա­նու­թյամբ: Մենք 30 տա­րի է պա­տե­րազ­մի մեջ ենք և ի­րա­վունք չու­նենք վայր­կյան ան­գամ թու­լա­նա­լու ոչ միայն թշ­նա­մու ա­ռաջ, այլև երկ­րում ներ­քա­ղա­քա­կան հա­րա­բե­րու­թյուն­նե­րում, ի­րա­վունք չու­նենք ներ­քին լար­վա­ծու­թյուն ստեղ­ծե­լու, ո­րը ա­ներ­կ­բա­յո­րեն անդ­րա­դառ­նում է երկ­րի ու նրա կա­ռա­վա­րու­թյան վար­կի և հե­ղի­նա­կու­թյան վրա, թու­լաց­նում է հա­մազ­գա­յին պայ­քա­րի և եր­կի­րը հզո­րաց­նե­լու միաս­նա­կա­նու­թյու­նը: Աշ­խար­հի ողջ հա­յու­թյու­նը, իսկ հա­յաս­տան­ցի­ներս՝ ա­ռա­վել ևս, ո՛չ ի­րա­վա­կան և ո՛չ էլ բա­րո­յա­կան ի­րա­վունք չու­նենք կորց­նե­լու մեր այս մի ափ Հայ­րե­նիք-պե­տու­թյու­նը։ Էլ չեմ ա­սում, որ հա­յաս­տան­ցի­ներս՝ նա­խա­գահ-վար­չա­պե­տից սկ­սյալ, ան­կա­խու­թյան ա­ռա­ջին իսկ օ­րից տաս­նա­մյակ­ներ շա­րու­նակ պի­տի հրա­ժար­վեինք ճո­խու­թյու­նից և մեր ա­վե­լորդ երկ­րորդ լու­ման ան­գամ պի­տի դնեինք մեր երկ­րի շե­նաց­ման ու հզո­րաց­ման գոր­ծում։ Իսկ մենք ի՞նչ ա­րե­ցինք ու շա­րու­նա­կում ենք ա­նել ու չա­նել…
Մենք հե­ղա­փո­խու­թյուն ա­րե­ցինք, որ երկ­րում վե­րա­նան ներ­քին հա­կա­սու­թյուն­նե­րը՝ եր­կի­րը թա­լա­նող­նե­րի կող­մից ստո­րաց­ված ու նե­ղա­ցած­նե­րի և երկ­րի իշ­խա­նու­թյան լծակ­ներն ի­րենց ձեռ­քը վերց­րած և լկ­տիա­ցած զանգ­վա­ծի միջև։ Մենք ապ­րում ենք մեր հայ­րե­նի­քում, և այդ «նախ­կին­նե­րը» կա­րող են լի­նել մեր հարևա­նը կամ բա­րե­կա­մը, ո­րոնց հետ շա­րու­նա­կե­լու ենք ապ­րել նույն քա­ղա­քում, նույն փո­ղո­ցում ու նույն գյու­ղում, մենք հո չե՞նք կա­րող երկ­րում ստեղ­ծել հա­կա­հայ մթն­նո­լորտ, ին­չը, ցա­վոք, ար­դեն կա մեր սահ­ման­նե­րից դուրս։
Պա­րո՛ն վար­չա­պետ, ու՞ր մնաց հե­ղա­փո­խու­թյան օ­րե­րին Ձեր հն­չեց­րած «Սի­րո և հա­մե­րաշ­խու­թյան» հե­ղա­փո­խու­թյու­նը։ Հա­մա­ցան­ցը հե­ղեղ­ված է ան­պար­կեշտ, վի­րա­վո­րա­կան բա­ռե­րով և ար­տա­հայ­տու­թյուն­նե­րով հա­կա­ռակ ճամ­բա­րի ի­րենց հայ­րե­նա­կից­նե­րի հաս­ցեին, և որ­քան լկ­տի ու ան­բա­րո են այդ ար­տա­հայ­տու­թյուն­նե­րը, այն­քան հայ­հո­յանք գրողն ի­րեն հաղ­թող է զգում և իր է­ջում «լայ­քեր» է հա­վա­քում ու հրճ­վում։ Հե­ղա­փո­խու­թյան կողմ­նա­կից­նե­րից յու­րա­քան­չյու­րին թվում է, թե դրա­նով օգ­նում է Ձեզ և պաշտ­պա­նում հե­ղա­փո­խու­թյու­նը, իսկ հա­կա­ռակ կող­մում վս­տահ են, որ նսե­մաց­նում են Ձեզ ու հե­ղա­փո­խու­թյու­նը: Մինչ­դեռ ներ­քին թշ­նա­ման­քը պա­ռակ­տում է մեր ժո­ղովր­դին, իսկ մենք պա­տե­րազ­մի մեջ ենք, մի՛ մո­ռա­ցեք, պա­րոն Փա­շի­նյան։
Սա մեկ:
...Հետևո՞ւմ են ար­դյոք բա­նա­կի հրա­մա­նա­տար­նե­րը, թե մեր զին­վոր­ներն ի­րենց հան­գս­տի կամ ծա­ռա­յու­թյան ժա­մե­րին ինչ բո­վան­դա­կու­թյամբ զրույց­ներ են ու­նե­նում: Գու­ցե այդ սպա­նու­թյուն­նե­րի մեծ մա­սը հենց «քա­ղա­քա­կան» հո­ղի՞ վրա է կա­տար­վում... Որ­տե՞ղ են զո­րա­մա­սե­րի հրա­մա­նա­տար­նե­րը, թե՞ դար­ձյալ հին սո­վո­րույ­թով «չաս­տը պա­հող­նե­րին» են թո­ղել զին­վո­րի ճա­կա­տա­գի­րը։ Խոր­հր­դա­յին բա­նա­կում հրա­մա­նա­տար­նե­րից բա­ցի՝ կրտ­սե­րից մինչև ա­վագ, կա­յին նաև քաղ­ղեկ­ներ, այ­սինքն՝ զին­վոր­նե­րի քա­ղա­քա­կան հա­սու­նու­թյան, բա­րո­յա­կան դաս­տիա­րա­կու­թյան, մի­ջանձ­նա­յին հա­րա­բե­րու­թյուն­նե­րի կար­գա­վոր­ման և հայ­րե­նա­սի­րու­թյան դա­սեր էին անց­կաց­նում: Այդ բա­նա­կում ծա­ռա­յում էին տաս­նյա­կից ա­վե­լի ազ­գու­թյուն­նե­րի զա­վակ­ներ: Պատ­կե­րաց­նու՞մ եք՝ ինչ նախ­ճիր կլի­ներ զո­րա­մա­սե­րում, ե­թե պե­տու­թյունն ու բա­նա­կը մեծ հաշ­վով հենց բա­նա­կում չկր­թեին այդ ե­րի­տա­սարդ­նե­րին:
Պատ­մա­կան անհ­րա­ժեշտ «թռիչք» կա­տա­րենք ու մտա­բե­րենք 10-րդ դա­րի մեր պատ­մու­թյան ճա­կա­տագ­րա­կան դր­վագ­նե­րից մե­կը, թեև այն­քան ճա­կա­տագ­րա­կան էր այն, որ դր­վագ կո­չե­լը հան­ցանք է։
Բո­լո­րիս է հայտ­նի, որ 428 թ. վե­րա­ցավ Ար­շա­կու­նի­նե­րի թա­գա­վո­րու­թյու­նը:
Մոտ 5 դար պե­տա­կա­նու­թյու­նը կորց­րած Հա­յաս­տա­նը հայ­տն­վել էր հարևան եր­կու հզոր պե­տու­թյուն­նե­րի՝ Պարս­կաս­տա­նի և Բյու­զան­դիա­յի քա­ղա­քա­կան ճնշ­ման տակ. եր­կի­րը մնա­ցել էր ա­ռանց թա­գա­վո­րի, իսկ իշ­խա­նա­կան տնե­րը, փո­խա­նակ միա­վոր­վեին և դի­վա­նա­գի­տա­կան ճկու­նու­թյուն ցու­ցա­բե­րեին ու վե­րա­կանգ­նեին հա­յոց պե­տա­կա­նու­թյու­նը, ա­մեն մեկն իր սահ­ման­ներն էր պաշտ­պա­նում՝ բա­նակ­ցե­լով և տուր­քեր տա­լով զավ­թիչ­նե­րին, դեռ ա­վե­լին, հայ­կա­կան այ­րու­ձիով՝ որ­պես վարձ­կան­ներ, կռ­վում էր մեր թշ­նա­մու թշ­նա­մի­նե­րի դեմ։
Հե­տո ե­կան ա­րաբ­նե­րը, հաղ­թե­ցին հույ­նե­րին ու պար­սիկ­նե­րին, խլե­ցին նրան­ցից Հա­յաս­տա­նը և միա­վո­րե­ցին։ Ա­հա, այս­տեղ էր, որ մեր նա­խա­րար­նե­րը դար­ձյալ չկող­նո­րոշ­վե­ցին. եր­կու հա­կա­ռա­կորդ­նե­րի հետ բա­նակ­ցելն ա­վե­լի դժ­վար է, քան մե­կի, մա­նա­վանդ, որ այն եր­կու­սը այս մե­կի թշ­նա­մի­ներն էին։ Չխո­րա­նանք պատ­մու­թյան բա­վիղ­նե­րում։ Փաս­տենք՝ 10-րդ դա­րում Բագ­րա­տու­նյաց նա­խա­րա­րա­կան տու­նը ուժ գտավ և Հա­յաս­տա­նում վե­րա­կանգ­նեց պե­տա­կա­նու­թյու­նը՝ թո­թա­փե­լով ա­րա­բա­կան գե­րիշ­խա­նու­թյու­նը:
Մոտ մեկ դար տևեց հա­յոց ան­կախ պե­տա­կա­նու­թյան պատ­մու­թյու­նը։ Բա՞յց… Բայց ի՞նչ ա­րե­ցին Արծ­րու­նի­նե­րը… Նրանք շատ թե քիչ ամ­րապն­դել էին ի­րենց տն­տե­սա­կան և ռազ­մա­կան վի­ճա­կը և ո­րո­շում են մր­ցակ­ցել ոչ ա­վել, ոչ պա­կաս Բագ­րա­տու­նի­նե­րի հետ և ա­րաբ­նե­րի օ­ժան­դա­կու­թյամբ ստեղ­ծում են Վաս­պու­րա­կա­նի թա­գա­վո­րու­թյու­նը, որն իր կար­ճատև գո­յու­թյան ըն­թաց­քում նախ մեծ հար­ված էր ար­դեն գո­յու­թյուն ու­նե­ցող Բագ­րա­տու­նյաց թա­գա­վո­րու­թյա­նը, այ­սինքն՝ հա­յոց վե­րա­կան­գն­ված պե­տա­կա­նու­թյա­նը: Ո­րոշ ժա­մա­նակ գո­յատևում են եր­կու հա­յոց թույլ թա­գա­վո­րու­թյուն­նե­րը և ա­պա նույն այդ ա­րաբ­նե­րի, հույ­նե­րի և պար­սիկ­նե­րի թեթև ձեռ­քով վե­րաց­նում են եր­կու թա­գա­վո­րու­թյուն­ներն էլ։ Հի­մա ո­րոշ պատ­մա­բան­ներ, մշա­կու­թա­բան­ներ գո­վես­տով և բարձր գնա­հա­տան­քով են խո­սում Արծ­րու­նի­նե­րի ստեղ­ծած մշա­կու­թա­յին ար­ժեք­նե­րի՝ ճար­տա­րա­պե­տու­թյան, պատ­մագ­րու­թյան, ման­րան­կար­չու­թյան, ե­կե­ղե­ցա­կան ա­վան­դույթ­նե­րի և այլ­նի մա­սին: Ի­հար­կե դրանք հայ մշա­կույ­թի բարձ­րար­ժեք դրսևո­րում­ներ են:
Բայց ա­մեն մի ժո­ղովր­դի պատ­մու­թյան մեջ կան ա­ռաջ­նայ­նու­թյան գա­ղա­փար­ներ՝ պե­տա­կա­նու­թյան վե­րա­կանգ­նու­մը կամ պահ­պա­նու­մը, և ոչ թե օ­տար զավ­թիչ­նե­րի լծի տակ ապ­րել-գո­յատևելն ու ստեղ­ծա­գոր­ծել-կա­ռու­ցե­լը:
Տա­րի­ներ ա­ռաջ, երբ Ար­ցա­խին պար­տադր­վեց ան­կա­խու­թյուն Հա­յաս­տա­նից, մտա­ծե­ցի՝ գու­ցե և լավ է ու­նե­նալ մի քա­նի հայ­կա­կան պե­տու­թյուն, ո­րոնք կլի­նեն տն­տե­սա­պես շաղ­կապ­ված, կլի­նեն նույն դրա­մի գո­տում, ինչ­պես ա­սօր Ար­ցախն ու Հա­յաս­տանն են, կկն­քենք ինք­նա­պաշտ­պա­նու­թյան ռազ­մա­կան փոխ­գոր­ծակ­ցու­թյան պայ­մա­նա­գիր՝ ամ­րագր­ված և պայ­մա­նա­վոր­ված մեր պե­տու­թյուն­նե­րի ռազ­մա­կան-դաշ­նակ­ցա­յին և աշ­խար­հա­քա­ղա­քա­կան նույն շա­հերն ու­նե­նա­լով և մի­ջազ­գա­յին հա­րա­բե­րու­թյուն­նե­րում, դի­վա­նա­գի­տա­կան սե­ղան­նե­րի շուրջ քա­ղա­քա­կան, դի­վա­նա­գի­տա­կան և տն­տե­սա­կան հար­ցե­րի քն­նարկ­ման ժա­մա­նակ կու­նե­նա­յինք մի քա­նի ձայն՝ Արևե­լյան Հա­յաս­տա­նի Հան­րա­պե­տու­թյուն, Ար­ցա­խի Հան­րա­պե­տու­թյուն, Նա­խիջևա­նի Հան­րա­պե­տու­թյուն, Կար­սի Հան­րա­պե­տու­թյուն և Արևմտյան Հա­յաս­տա­նի Հան­րա­պե­տու­թյուն:
Բայց երբ խո­րա­ցա այլ ազ­գե­րի պատ­մու­թյան մեջ և տե­սա, թե ինչ­պես Ավ­ստ­րիան ան­ջատ­վեց Գեր­մա­նիա­յից, ան­գամ ստեղ­ծեց ա­ռան­ձին Ավ­ստ­րո-Հուն­գա­րա­կան կայս­րու­թյուն, հե­տո, երբ Հուն­գա­րիա­յից բա­ժան­վեց, չմիա­ցավ մայր Գեր­մա­նիա­յին: Ա­րաբ­նե­րը տրոհ­վե­ցին մի քա­նի պե­տու­թյուն­նե­րի, ու հա­ճախ մի­ջազ­գա­յին քա­ղա­քա­կան և տն­տե­սա­կան հար­ցե­րում չեն պաշտ­պա­նել, չեն ա­ջակ­ցել ազ­գա­կից պե­տու­թյա­նը, ան­գամ վեր­ջին «Ա­րա­բա­կան գա­րուն» կոչ­ված ի­րա­դար­ձու­թյուն­նե­րի ժա­մա­նակ ոչ միայն չհա­մախ­մբ­վե­ցին ընդ­հա­նուր թշ­նա­մու դեմ, այլև ան­տար­բեր մնա­ցին մի­մյանց հան­դեպ։ Ես վեր­լու­ծե­ցի և հաս­կա­ցա, որ նույն ճա­կա­տա­գի­րը կա­րող է մեզ դա­ժա­նո­րեն պատ­ժել, մա­նա­վանդ որ Բագ­րա­տու­նի­նե­րի և Արծ­րու­նի­նե­րի պատ­մա­կան դա­ռը դա­սը մենք ար­դեն ու­նենք։
Պատ­մա­կան այս ակ­նարկն ա­րե­ցի որ­պես հի­շե­ցում և սթա­փու­թյան կոչ ու հոր­դոր. մենք կկորց­նենք Ար­ցա­խը, ե­թե այն մնա մե­նակ՝ ա­ռանց Հա­յաս­տա­նի ռազ­մա­կան, տն­տե­սա­կան, մարդ­կա­յին ու­ժի օ­ժան­դա­կու­թյան, մի բան, ո­րին ձգ­տում է մեր թշ­նա­մին։ Իսկ ես և ինձ պես մտա­ծող հա­րյուր­հա­զա­րա­վոր հա­յեր ա­սում ենք. «Ար­ցա­խը Հա­յաս­տան է, և վե՛րջ»։
Մա­րի ԲԱՐ­ՍԵ­ՂՅԱՆ-ԽԱՆ­ՋՅԱՆ
Դիտվել է՝ 23450

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ

ԲեռնելԲեռնել

Ասում են...

. .

Տարածաշրջանային

Համագործակցության նոր հնարավորություններ Կենտրոնական Ասիայի և Հարավային Կովկասի երկրների միջև

Համագործակցության նոր հնարավորություններ Կենտրոնական Ասիայի և Հարավային Կովկասի երկրների միջև

Բաքվում COP29 կլիմայական գագաթնաժողովի շրջանակում Ղազախստանը, Ուզբեկստանը և Ադրբեջանը համաձայնություն ձեռք բերեցին Եվրոպա մաքուր էներգիայի (the Green Road) արտադրության և փոխանցման միասնական համակարգ ստեղծելու շուրջ։ Այս ծրագիրը համագործակցության նոր հնարավորություններ է բացում Կենտրոնական Ասիայի և Հարավային Կովկասի երկրների միջև, հատկապես էներգետիկ համակարգերի ինտեգրման և եվրոպական շուկա կանաչ էներգիա մատակարարելու հուսալի ուղիների ստեղծման առումով:

Սոցցանցային գրառումներ

Ամեն ինչ շատ լավ է, բացի՝ բողոքավոր քաղաքացիներից
Ամեն ինչ շատ լավ է, բացի՝ բողոքավոր քաղաքացիներից

Բաժնի բոլոր նորությունները »

«Իրատես» թերթի արխիվից

Ինչո՞ւ ենք մենք հայրենիքը վիրտուալ սիրում
Ինչո՞ւ ենք մենք հայրենիքը վիրտուալ սիրում

Բաժնի բոլոր նորությունները »

Ծաղրանկարչի կսմիթ

Սե­փա­կա­նաշ­նորհ­ված պետ­բ­յու­ջե
Սե­փա­կա­նաշ­նորհ­ված պետ­բ­յու­ջե
2024 © Irates.am
Բոլոր իրավունքները պաշտպանված են: Մեջբերումներ անելիս ակտիվ հղումը Irates.am-ին պարտադիր է: Կայքի հոդվածների մասնակի կամ ամբողջական հեռուստառադիոընթերցումն առանց Irates.am-ին հղման արգելվում է: Կայքում արտահայտված կարծիքները պարտադիր չէ, որ համընկնեն կայքի խմբագրության տեսակետին: Գովազդների բովանդակության համար կայքը պատասխանատվություն չի կրում: Էլեկտրոնային հասցե՝ info@irates.am
ԲաժանորդագրվելԳործընկերներՀետադարձ կապ
.