Հուդա Իսկարիովտացին և Նիկոլը

ՆՓ-ի կողմից «Հիսուս Քրիստոս՝ գերաստղ» ռոք-օպերայի՝ Հուդայի արիայի հրապարակումն այդքան մակերեսային չէ, ինչպես կարող է թվալ առաջին հայացքից:
Հայտնի ռոք-օպերան իրականում ընդհանուր քիչ բան ունի Նոր Կտակարանի հետ: Դրանում պահպանվել է միայն սյուժեի ընդհանուր գիծը, մինչդեռ փիլիսոփայությունը գրեթե ամբողջությամբ վերանայված է: Այսպես, մյուզիքլն ավարտվում է ոչ թե Քրիստոսի հարությամբ, այլ մահով: Դրանով իսկ ընդգծվում է ստեղծագործության հակակրոնական բնույթը: Ու առհասարակ, այն ոչ թե Աստծո Որդու, այլ մարդկանց մասին է:
Ինչ վերաբերում է Հուդային, ապա մյուզիքլում այն որևէ ներքին բովանդակային կապ չունի աստվածաշնչյան Հուդայի հետ: Մասնավորապես, մյուզիքլում նա չի ցանկանում դավաճանել Հիսուսին, պարզապես հասկանում է, որ եթե նա չանի դա, ապա և ՈՒսուցչին և աշակերտներին հոշոտելու է ամբոխը: Հուդան մեծ աղետ է կանխատեսում, դրա համար է գնում դավաճանության՝ կարծելով, թե դրանով կմեկուսացնի ու արդյունքում կփրկի Հիսուսին: Երեսուն արծաթն այստեղ պահպանված են զուտ որպես սյուժետային գծի արտաքին կոմպոնենտ:
(Քրիստոնեության կայացման գործում Հուդայի դերակատարման մասին է գրում նաև հանճարեղ Բորխեսը իր՝ «Հուդայի դավաճանության երեք տարբերակները» էսսեյում):
Իր էջում տեղադրելով Հուդայի արիան՝ ՆՓ-ն փորձում է արդարանալ. «Այո, դավաճանություն եղել է, բայց եթե ես այն չգործեի, կլիներ ավելի մեծ աղետ»:
Այսինքն՝ դավաճանությունը տվյալ դեպքում միայն արտաքին, ֆորմալ տեսանկյունից է դավաճանություն: ՆՓ-ն կոչ է անում մեզ դիտարկել այն որպես ինքնազոհություն:
Հաշվի առնելով այն, թե ինչ մեծ նշանակություն են տալիս այս պսևդո-իշխանությունները տարատեսակ սիմվոլներին՝ չեմ բացառում, որ Հուդայի արիայի հրապարակման նպատակը հենց դա էր:

Վահե ԴԱՎԹՅԱՆ

Մեկնաբանություններ