Մոլագարության հասնող հակառուսություն:

Զինված ուժերում իրականացվող վարժական հավաքների նպատակների և դրա առանձնահատկությունների մասին բազմաթիվ առիթներով խոսել եմ:

Իմ այս գրառումը 1970-80-ական թվականներին հայտնի երգիչ Մարկ Արյանի մասին չէ, որի երկրպագուն երբեք չեմ եղել ու նրա երգերից ոչ մեկն այդպես էլ տեղ չի գրավել մի քանի հազար երաժշտական կատարումների այն հավաքածուի մեջ, որ ստեղծել էի դեռևս բարձր դասարաններում սովորելու տարիներից ի վեր։ Որտեղ, ի դեպ, կային նույն Մարկ Արյանի հայրենակից մեծանուն Շառլ Ազնավուրի, Ռոզի Արմենի, Մանուել Մենենկեչյանի բազմաթիվ հրաշալի երգեր։

Հայաստանում ո՛չ տեսնում են, ո՛չ լսում են, ո՛չ էլ ուզում են տեսնել ու լսել, թե որ ուղղությամբ է շարժվում Ռուսաստանը և իր շարժումով ի՞նչ նոր պատմական հնարավորություններ է ստեղծում մյուս պետությունների համար...

Իսկ ես հիշում եմ կայծքարի հոտը։ Երբ կայծքարերն իրար ես խփում, քարից հոտ ա գալիս՝ էլեկտրականացված քարի կամ քարացած էլեկտրականության հոտ։ Ոչ մի անգամ կրակ չեմ ստացել, բայց քարերը շատ եմ իրար խփել, ու հոտը մինչև հիմա քթիս մեջ ա։

Մեր կյանքը սկսել է նմանվել այն ամենին, ինչ տեղի է ունենում Ալիսի հետ, միայն թե՝ հրեշների աշխարհում. իրերն ու գործընթացները գլխիվայր շրջված են:

Օրերս տեղի ունեցավ գերկարևոր մի իրադարձություն՝ վարչապետն իր հիմնական գործող անձանցով հավաքի հրավիրեց ՀՀ դեսպաններին՝ մեր արտաքին քաղաքական ուղեգծի իրականացնողներին արտաքին աշխարհում՝ բարեկամ և ոչ բարեկամ աշխարհաքաղաքական կենտրոններում, մեծ և փոքր պետություններում, կառույցներում։ Ավանդաբար վարչապետների ելույթները հեռարձակվում էին, լուսաբանվում հիմնական մասերով։

«Ազատություն» TV-ով մի տեպորտաժ էի դիտում և անընդհատ ինձ թվում էր՝ ինչ-որ բան սխալ եմ հասկանում, որովհետև այն, ինչ լսում էի, դժվար է պատկերացնել մի երկրում, որը երեք տասնամյակից ավելի պետականության պատմություն ունի:

Նորություն ասած չեմ լինի, որ մենք առաջնահերթ պարտվել ենք հոգեբանական գրոհների պատճառով: Հնարավոր և անհնարին բոլոր միջոցներով իջեցվել, համարյա զրոյացվել է հատկապես երկրում ապրող հայի ինքնագնահատականը: Սա լավ մտածված, լավ ծրագրավորած երկարատև պրոցես է, որի արդյունքում հիմնական ելքը հայ մարդը տեսել է արտագաղթի մեջ. Ահա և Սպիտակ ցեղասպանության համար լավագույն դրդապատճառ՝ համոզված գնա, դրսում կայացիր, ապացուցիր, որ երկիրը երկիր չէ, հայի համար ապրելու տեղ չէ:

Շատ հաճախ հանրային ու քաղաքացիական ակտիվությունդ բնութագրվում է որպես հողմաղացների դեմ «դոնկիխոտյան» պայքար։ «Հողմաղացների դեմ դոնկիխոտյան պայքարիդ իմաստը ո՞րն է, ի՞նչ է ուզածդ»՝ հարց է տալիս մտերիմդ, փոխաբերական իմաստ հաղորդելով հանրային դիրքորոշում հայտնելու և քաղաքացիական որոշակի ակտիվություն ցուցաբերելու անկեղծ վարքագծիդ՝ ըստ էության որակելով այն ջանքերի անիմաստ վատնում, անհիմն կամ ձախողման դատապարտված գործունեություն։