«Ներսես Մեծը, լսելով Հայաստանի գլխին եկած դժբախտությունների մասին, հունական զորքերով կմտնի Հայաստան։ Մերուժանը, հրամայելով բերդի պարսպից կախ տալ հայ նախարարների կանանց, կը թողնի Հայաստանի սահմանները և օգնություն կը խնդրի Շապուհից։ Կը հասնեն պարսից զորքերը, և դավաճանը կը շարժվի Հայաստանի դեմ։

Մի պահ պարը քարացավ: Օդում քարացան նաև Յարխուշտայի զարկերը:

Է՜յ, ցռան վերգո, օսմանի վաստակ, Ցարասուլթանյան գահի դրածո, Թշնամու առաջ դարձած նապաստակ, Դավաճանության մգլած պահածո։

Հայ գրականությունից «հայ» բառը հանելը հարված է գոտկատեղից ներքև, ինչու՞, որովհետև ես համոզված եմ՝ սա պատահական փորձ չէ և այն, եթե ողբերգական չլիներ, պետք է ասեի՝ զավեշտալի է: Պատճառաբանությունը, թե հայ գրականությունը համաշխարհային գրականության մի մասն է, և այդ պատճառով հայ գրականությունը ներառում ենք համաշխարհային գրականության մեջ, նախ նշանակում է հայկական դպրոցում նեղացնել՝ հայ գրականության ընդգրկումների շրջանակը։ Այս մասին Tert.am-ի հետ զրույցում նշել է գրականագետ, ԵՊՀ հայ բանասիրության ֆակուլտետի դասախոս Սերժ Սրապիոնյանը:

Ադրբեջանական սոցցանցային հարթակներում հարպակած լուսանկարներում բացակայում է Վանքասարի եկեղեցու խաչը։ Այս եկեղեցին ևս Ադրբեջանի պետական քարոզչամեքենան ներկայացնում է, որպես աղվանական։ Այս փաստը ևս մեկ անգամ վկայում է, որ Ադրբեջանը պետական մակարդակով բռնազավթված Արցախում իրականացնում է մշակութային ցեղասպանություն։

Ինչ-որ մեկի մենությունը թափառում էր գիշերային փողոցով: Ինչ-որ քաղաքի անձրև հոսում էր մենության անծանոթ դեմքով...

1828 թվականի փետրվարի 10-ի Թուրքմենչայի Ռուս-պարսկական պայմանագրով զարգացման և բարգավաճման նոր հեռանկարներ բացվեցին ողջ Անդրկովկասի և, մասնավորապես, Արևելյան Հայաստանի համար։ Բնականաբար, դրան նախորդել էր հայ-ռուսական շահերի երկարատև՝ շուրջ երկդարյա մերձեցումը, որը դեռևս սկսվել էր Ալեքսեյ Միխայլովիչ ցարին Նոր Ջուղայի հայ վաճառակնների կողմից ադամանդակուռ գահի նվիրմամբ:

Ծերունին՝ ճերմակ, ու լույսի մեջ, նման գուշակին Թեբեի, պատմեց, թե ժուկով-ժամանակով կտրիճներ էին քարերը մեր...

Դուք վստահեցի՛ք, մե՛նք թերացանք, դուք հավատացի՛ք, երկմտեցինք մե՛նք. ձեր իմաստավորը դարձրեցինք անիմաստ և մնացինք առ ոչինչ:

Էն ե՜րբ էր, ե՜րբ… Ես պայծառ տղա էի և գնում էի դաշտերով, ձորերով, և դարավանդ առ դարավանդ գնում էի մի տեղ՝ ոչ մի տեղ չտանող ճամփով...