Վիսոցկին եկավ Երևան ճիշտ 43 տարի առաջ՝ 1970-ի ապրիլի կեսերին: Եկավ իր ամենամոտ ընկերոջ` Դավիթի հետ, ապրեց երևանյան հանրահայտ մի տանը, բարձրացավ Սևանա կղզու վանքերը, երգեց «Ախթամարում», երգեց КГБ-ի ակումբում, երգեց ծանոթ-անծանոթների բնակարաններում, փողոցում:

Ֆեյսբուգքցի իմ սիրելի ընկերներ, ձեր դատին հանձնեմ իմ այդօրվա հիացմունքը՝ դուք դատեք, ես սովորական գի՞ժ եմ եղել, թե՞ իրոք արժեր գժվել այդ վայելքից: Տարիներ առաջ էր, պարզապես հմայլվել էի մի ռադիոկոմպոզիցիայով ու այսօր վերհիշեմ պոետի ծննդյան օրվա առիթով:

ՀՀ նախագահի թեկնածու Արման Մելիքյանը ֆեյսբուքյան իր էջում գրել է. «Կենտրոնական ընտրական հանձնաժողովի անցյալ ուրբաթ կայացած նիստում որոշվեց, որ իմ դիմումը` ՀՀ անկախացումից ի վեր ՀՀ քաղաքացիություն ձեռք բերած, սակայն մշտապես արտերկրում բնակվող երկքաղաքացիների և ՀՀ քաղաքացիությունից հրաժարված քաղաքացիների թվաքանակի հրապարակմանը վերաբերող մասով ԿԸՀ-ն վերահասցեագրել է ՀՀ Ոստիկանության ԱՎ վարչությանը»:

Եթե մեր ներկայիս նախագահական կոչված ընտրություններում առաջադրված լիներ, ասենք, գույնզգույն թութակի թեկնածությունը, ապա վստահաբար այդ գույնզգույն թութակն ավելի շատ ձայն կհավաքեր, քան բոլոր մյուս թեկնածուները՝ միասին վերցրած: Եվ դա տեղի կունենար ոչ այն պատճառով, որ հասարակ ժողովուրդն իր առօրյա կենսական խնդիրների լուծման հույսը կկապեր թութակի իշխանության գալու հետ, այլ, որ ժողովուրդը մյուս թեկնածուների հանդեպ իր խորին անտարբերությունը ցույց տալու ավելի լավ միջոց չէր գտնի, քան թութակին ընտրելը:

Արդեն քանի տարի է` Րաֆֆի Հովհաննիսյանը հասարակ, հասանելի, սովորական մարդու և քաղաքացու իր կերպարով լուրջ կոնտրաստ է ստեղծում քաղաքական-պետական քյառթու գործչի կերպարի հետ, ով պադավատով է, ախրանայով, փողկապով ու կոստյումով, անհաղորդ ու վերևից նայող աչքերով, ատամների արանքից շրջապատի երեսին շպրտվող կիսա«բարև»ով:

Բոլոր նրանց, ովքեր գործող նախագահին քննադատելու մոլուցքի մեջ անցնում են մարդկային էթիկայի նորմերը:

Ֆեյսբուքում տարածում գտած «Յա Գարեգին Նժդե» տեսահոլովակի տարածումը վկայում է այն մասին, որ իրեն ընդդիմադիր անվանող հասարակության մի որոշ զանգված այնքան է տարվել ՀՀԿ-ին քլնգելով, որ մի պահ մոռացել է այն մասին, որ Գարեգին Նժդեհը միայն ՀՀԿ-ինը չէ, նա մերն է, ժողովուրդ, բոլորինս է: Դուք կարող եք չսիրել Ֆիլմի ռեժիսորին, չհավանել արդեն նկարահանած ֆիլմի որակը, սակայն դա ամենևին էլ իրավունք չի տալիս ծաղրի առարկա դարձնել ազգային արժեքը:

Մառազմը կատարյալ է դառնում: Ապահովները կատարյալ մանկապարտեզային (դանդաղկոտ, բայց հիստերիկ ռիթմով) երգ են երգում ապահով Հայաստանի մասին: Օդանավակայանի թռիչքուղու վրա պարող բալերինաները վերջն են, դեհ, շենքի բալկոններում պարողների մասին էլ չասեմ:

Ես մեր հոյակապ էպոսը հասկանում եմ որպես մեր լուսավոր նախնիների՝ Քրիստոսից առաջ ունեցած աստղագիտական, տոմարական, միհրապաշտական պատկերացումների վերարտադրություն: Օրինակ, երբ էպոսում ասվում է, որ մի հսկա առյուծ էր լույս ընկել, փակել էր հացի ճանապարհը և Սասունը սովի էր մատնել, դա հստակորեն նշանակում է, որ օգոստոս ամիսն է, Արևը մտել է Առյուծ համաստեղություն, ցորենի արտերը հասունացել են, իսկ մարդկանց հացի պաշարները՝ սպառվել:

Ուշադիր հետևում եմ յագարեգիննժդեհամանիային: Շատ լավ հասկանում եմ, որ բոլոր կողմերը հիմա հավեսով մասնակցում են ֆիլմի «ռասկռուտկային», մարքեթինգում շատ հայտնի «վիրուսային առաջխաղացման» մեթոդով: