1992-ի գարնանը Ադրբեջանում իշխանության պայքարի խառնաշփոթ էր, իսկ Արցախի հայերը մեկը մյուսի հետևից ազատագրում էին նորանոր բնակավայրեր։ 1992-ի մայիսի 8-ին ազատագրվեց Շուշին, իսկ 10 օր անց՝ մայիսի 18-ին, Լաչինը։ Հայերը բացեցին ճանապարհը, որով Ղարաբաղը ցամաքային կապ ունեցավ Հայաստանի հետ...
Չէի ուզի, բայց, մի քանի ջերմ կադրեր տեսնելով Ալիևի հետ, տարակույս չմնաց, որ Տերը պատժել է:
Ինչ որ էր՝ որոշակի երաշխավորն էր Զանգեզուրի ամբողջականության, թեկուզ՝ իր շահերից...
Այս շարժման ամենակարևոր զենքը համբերությունն է։
Շարժումը լավ ալիքի վրա է. թակում է դռները, որոնք հերթով բացվում են։ Ժամանակի ու համբերության խնդիր է միայն, հերթով բոլորը ներսից բացվելու են։ Մարդիկ հոգնել են այսօրվա վիճակից...
Չորրորդում՝ չգիտեմ, բայց հինգերորդում, վեցերորդում և յոթերորդում պիոներ էինք: Ես «պաշտոնյա» էի՝ ջոկատի խորհրդի նախագահ: Իսկ յոթերորդում դարձա դպրոցի դրուժինայի խորհրդի նախագահը:
1999 թվականին նույն հարվածը հասցվեց Հայաստանի պետականությանը:
Սակայն, ի տարբերություն մեզ, Իրանում ոչ ոքի մտքով չանցավ միանգամից թևերը քշտած դավադրությունը փնտրել ներսում ու որպես մեղավոր նշանակել սեփական պաշտոնյաներին:
Ներկայացված երկու կատեգորիաները բավարար հեռու են իրարից ընկալման իմաստով, նույնիսկ կարելի է կարծել, որ դրանցից մեկը ռացիոնալիզմի, իսկ մյուսը իռացիոնալ ընկալումների պրոեկցիա են։
Ինձ տեսնելու համար դու պետք է բերես քո հոգսերն ու ցավերը և ցույց տաս Ինձ քո վստահող սիրտը:
Երբ կարողանաս իրապես հրաժարվել հոգսերից, այն ժամանակ միայն կգիտակցես Իմ իրական ներկայությունը:
Երբ անընդմեջ հետամուտ լինես Իմ ներկայության գիտակցությանը, իբրև պարգև Ինձ կստանաս: Հոգսերի ու մտածմունքների մեջ ոչ ոք չի կարող տեսնել Իմ երեսը:
Ադրբեջանի ու Չինաստանի միջև ռազմավարական գործընկերության հռչակագիրն արդեն պտուղներ է տալիս։
Օրերս «Միջին միջանցքի» նոր երթուղով Չինաստանից Թուրքիա է մեկնել առաջին բեռնատար գնացքը...