Եթե նորմալ երկիր լինեինք, Հրայր Թովմասյանի երեկվա հայտարարությունից հետո պետք է քաղաքական, իրավական հետևանքներ լինեին:

Վերաբացում են մարտի 1-ի գործը։ Ցիրկը պետք է շարունակել։ Ու ոչ ոք դատավարության ընթացքում հարց չի բարձրացնի, թե ասենք, 2008 թվականին Նիկոլ Փաշինյանն եղել է ընդդիմադիր, թե՞ իշխանության կողմից ընդդիմության շարքերը ներդրված պրովոկատոր։

Գլոբալ քաղաքականության մեջ պատահականություններ չեն լինում կամ չափազանց հազվադեպ կարող են լինել։

Այսօր մեր օրերի տաղանդավոր, վաղամեռիկ բանաստեղծուհի ՄԱՐՈ ԵՐԿՆԱՓԵՇՅԱՆԻ ծննդյան օրն է:

Երեկ Գեղարքունիքի մարզային «Գեղամա» հեռուստաընկերության լուրերի թողարկումն էի նայում։ Թողարկման ամենակարևոր առաջին լուրն այն էր, որ մարզի հանրակրթական դպրոցներին պետությունը 2-ական հեծանիվ է նվիրել, որպեսզի դպրոցական թիմերը որոշ ժամանակ մարզվեն՝ Նիկոլ Փաշինյանի նախաձեռնած «Վարչապետի գավաթ» մրցմանը հաջող մասնակցելու համար։

Ասել էի, որ Ախուրյան համայնքում գործում է առերևույթ կազմակերպված հանցավոր խումբ, կոռուպցիոն բուրգ, որի նպատակը համայնքային բյուջեի, սուբվենցիոն միջոցների հափշտակությունն է:

Նիկոլ Փաշինյանի հռչակած՝ տարածաշրջանում խաղաղության դարաշրջան բացելը, խաղաղության խաչմերուկը, Ադրբեջանի հետ խաղաղության պայմանագրի կնքումը սուտ դուրս եկան։ Ադրբեջանը չհամաձայնեց նույնիսկ խաղաղության պայմանագրի կիսատ-պռատ, «կռտած» տարբերակին։ Իլհամ Ալիևը, հանձին Նիկոլ Փաշինյանի, ոսկե ձկնիկ է բռնել, որը բավարարում է նրա պահանջները, Իլհամն ինչո՞ւ պետք է ստորագրի խաղաղության պայմանագիր, իրեն սահմանափակի իրավական պարտավորությամբ։

ԵՊՀ-ում, ձերբազատվելով Միջազգային հարաբերությունների ֆակուլտետի որոշ աշխատակիցներից, որոշել են զբաղվել «Ասիախաղաղօվկիանոսյան տարածաշրջանային անվտանգությամբ», այլ կերպ ասած` հնարավոր ունկնդիրները հրավիրվում են ԵՊՀ, որպեսզի Պապուա-Նոր Գվինեայի, Կամբոջայի և Հոնոլուլու կղզու անվտանգության հիմնահարցերի վերաբերյալ «դասախոսություն» լսեն:

Իմ «Ետ արի» գրքում, չգիտեմ, որ պատմվածքում, որ էջում, որ տողում` գրել եմ, որ դատավորին դատում են այն բանի համար, որ արդար դատ է արել:

Մի մասն ընդդիմություն է խաղալու, էն մեկն էլ՝ հեղափոխություն իրականացրած հեղափոխական վարչապետ: ՈՒ անելու են այնքան ժամանակ, մինչև ողբերգությունն անմիջապես չկպնի իրենց, ցավը չհասնի իրենց մարմնին: