Թող ներեն ինձ, իհարկե, բոլոր գեներալները, բայց, եթե համեմատելու լինենք այլ երկրների հետ, Հայաստանում մարտական գեներալներ չկան։
Որովհետև, եթե մարտական գեներալը տեսնում է, որ իր հայրենիքը դավաճանվում է, նա ծառայությունը չի թողնում ու հետո կուսակցություն հիմնում, այլ անում է այն, ինչ արել են Ֆրանկոն, Շառլ Դը Գոլը, Բոնապարտը, Քեմալը, Սադամը և այլն։ Խոսքը բռնապետների կամ բռնապետությունների մասին չէ, այլ խոսքը սկզբունքների մասին է։ Հող պահելու մասին է` «տղա եմ ու կպահեմ, թող վերցնեն միայն իմ վրայով» կարգախոսով, այլ ոչ թե՝ «հրաման չկար, չէի կարող, հանձնած էր» և այլն:
Զինվորականը գիտի «երբ, ինչպես ու ինչու» հարցերի պատասխանները, և նրան ոչինչ ավելին պետք չէ։
Ժողովուրդն իր բջիջներով է զգում հայրենիք սիրողին ու կեղծավորին և կկանգնի իր սրբազան խենթերի կողքին։
Արա Պողոսյան