«Աշխարհի վրա»

Իջնում է մի ծեր, ծանր լռություն,

Մի իմաստնացած խոնջություն կարծես

Աշխարհի վրա…

(Որից աշխարհի կոպերը կամաց

Հանգչում են արդեն):

Եվ իմաստնացած լռությանն ընդդեմ՝

Պայթում է ասես ողբերգու մի ծես,

Որում այրերը իգապար բռնած՝

Թրև են գալիս շուրջը աշխարհի,

Եվ վեղարակիր բորենիները

Վայրի ոռնոցով «խնկարկում» են ընկնողի համար:

ՈՒ գալարվում է այս ծեսն անառակ,

(Եվ ի՞նչ իմանաս՝ որքան ժամանակ),

ՈՒ գալարվում է լռությունը ծեր,

ՈՒ իմաստնացած խոնջությունը մեր

Ծանր նստում է աշխարհի վրա,

(Աշխարհի վրա նստում է ծանր)…

(Որից աշխարհի ունկերը կամաց

Մարում են արդեն):

Շարունակվում է, սակայն ծեսն այս բիրտ,

Բուրում է բուրվառն անբույր մահահոտ,

Այստե՛ղ, ամենո՜ւր մեռելահովիտ՝

Հոշված հոգիներ ու դիեր արնոտ:

Այստե՛ղ, ամենո՜ւր պոռնիկ մի շուրջկալ

Իր մեջ է առել կյանքեր բազմաբյուր,

Եվ աղերսվում է մեր բախտը տկար

Այս ժամանակին՝ անդեմ, թույն ու թյուր:

Եվ աղերսվում է մեր բախտը ցավոք,

Մի զոմբիացած ծիսական երթի,

Որտեղ այրերը էգ են անբողոք՝

Սպասող իրենց վախճանի հերթին:

…Իջնում է մի ծեր, ծանր լռություն

Աշխարհի վրա.

(Ահա, բարի լուր)՝

Աշխարհի վրա համբերությունը

Հատնում է կամաց:

Գոռ ՀԱՐՈՒԹՅՈՒՆՅԱՆ

Մեկնաբանություններ