ԱՄՆ-ի նախագահ Ջո Բայդենը հայտարարել է, որ դուրս կգա նախագահական ընտրապայքարից, եթե բժիշկները պարզեն, որ ինքն առողջական խնդիրներ ունի։ «Անկեղծ ասած, ես կարծում եմ, որ միակ բանը, որ տարիքը բերում է, իմաստությունն է»,- հավելել է Բայդենը։ Ավելի վաղ նա ասել էր, որ կհրաժարվի նախընտրական մրցապայքարից միայն այն դեպքում, եթե Աստված իրեն ասի դա անել։               
 

ՈՒ մենք հաղթելու ենք

ՈՒ մենք հաղթելու ենք
07.03.2017 | 07:53

Վազգեն Սարգսյան, ու՝ վերջ: Մարտի 5-ին նա դարձավ 58 տարեկան: Հենց՝ դարձավ, ոչ թե կդառնար: Որովհետև այսօր կա Հայաստանի Հանրապետություն, ու կա Հայաստանի ազգային բանակ, ու որքան զինվոր ունի այսօր Հայաստանի ազգային բանակը, այնքան Վազգեն ծառայում է բանակում ու կռվում, երբ պետք է կռվել ու հաղթել: Վազգեն Սարգսյանը կյանքում միայն պարտվել չկարողացավ: Ոչ ոք չգիտեր՝ նրան ինչպե՞ս հաղթել: Ինչպե՞ս խլել իր արժանապատիվ խաղաղության ձգտումը, հպարտությունն ու հաղթելու ցանկությունը: Ոչ ոք չէր կարող նրան ստիպել, որ դեմ գնա հաղթանակի իր կամքին ու կարողությանը: Վազգենը՝ Տեր ու Սպարապետ, Վազգենը՝ մարդ ու զինվոր, Վազգենը՝ ընկեր ու եղբայր: Միայն նա կարող էր ասել՝ ինձ չեն ճանաչում, ու ոչինչ չանել, որ ճանաչեն՝ ժամանակ չուներ ինքնամատուցման շոուների, փոխարենը գործ էր անում՝ լուռ ու համառ: Միայն նա կարող էր մահապարտների կոչ անել, ասել՝ կյանքն ու մահը 50:50 են, ու մենք հաղթելու ենք:

Միայն նա կարող էր հայտարարել, որ 21-րդ դարը մերն է լինելու, որովհետև գիտեր՝ ինչպես: Մեկ առ մեկ գիտեր՝ 1999-ի նոյեմբերի 1-ին ԱԺ էր ներկայացնելու Հայաստանի զարգացման 30 տարվա իր ծրագիրը՝ առաջին անգամ ու վերջին անգամ պետական բյուջեի նախագիծ ոչ թե մեկ տարվա, այլ տասնամյակների կտրվածքով, երբ մինչ այդ խորհրդարան էր մտել սեկվեստրի առաջարկով: ՈՒ 2000-ի հունվարից ունենալու էր իր կառավարությունը, որի նախարարները զինվորներ էին սահմանամերձ հայրենիքի: ՈՒ նա նորից հաղթելու էր. նրա երակներում հոսում էր հաղթանակի արյունը՝ Երասխից Շուշի ու Մեղրի: Միայն նա կարող էր հրապարակավ սեպտեմբերի 21-ին լաց լինել՝ ի տես իր զինվորների ու զինտեխնիկայի, ու չամաչել հպարտության ու երջանկության արցունքներից անկախության մասին խոսելիս: Նրա երազանքները այնքան սովորական էին՝ աշխարհի ամենահզոր բանակն իր հրամանատարության տակ ու աշխարհի ամենահզոր տնտեսությունն իր վարչապետության տակ, մնացածը նրա համար Աստծո ութերորդ օրվա գործ էր: Կասկածի որդը նրա սրտում տեղ չուներ, ներել-չներելու խնդիր չուներ, հա՞յ էին՝ հարազատ էին՝ ծանոթ-անծանոթ, ու ինքը շաղախում էր բոլորին իր սիրով ու վճռական: Սխալվելու մեջ էլ էր վճռական ու անդարձ: Ակնհայտ ու պարզ համախմբում էր ուզում՝ ուտոպիա չէր համարում համահայկական ներուժի միավորումը, համահայկական դիմադրողականությունը, ու անելու էր հաստատ, որովհետև ելքը դա էր համարում:


Ամեն ինչ ուներ՝ ժամանակից բացի, հրեշավոր շատ նյութ ուներ գրելու, պիտի գրեր. իրենց մասին գրելու պարտականություն էին նրան թողել իր զինվորները: Գրելու էր զորավոր գիրը՝ հացի փորձությունից հետո պատերազմի փորձության, խաղաղության փորձության մասին: Նրա հետ գրականություն ու պատմություն մնաց, որ ելք է որոնում:


Անահիտ ԱԴԱՄՅԱՆ
Հ. Գ. Ես տեսել եմ նրա արցունքները, վարար ծիծաղի պես անզուսպ հեկեկոցը, որ վերուվարող ուսերի մեջ էր փորձում պահել, երբ զոհված զինվորի մորն էր հանդիպել: Ես տեսել եմ նրան դաշտային ծաղիկներ հավաքելիս, երբ ավելի շատ երկնքին էր նայում, քան ոտքի տակ, ու երգում էր: Ես տեսել եմ նրան զինվորի կողքին ու տանկի շղթաները շոշափելիս՝ ինչպես զավակի գլուխն են շոյում: Ես տեսել եմ նրան խոսելիս, երբ բառերը կրակում էր, ու ջրի մեջ, երբ ձեռքով ջրվեժի հոսքն էր փակում: ՈՒ ես իրավունք ունեմ ասելու՝ Վազգենը Հայաստանն է, որ ունենք բոլորս, մեր հաղթանակի առասպելն ու պատմության թալիսմանը, ու նա ոչ մի տեղ էլ չի գնացել՝ մեզ հետ է, մեր մեջ, մեր կողքին: Մեր թիկունքին: ՈՒ մեզ ելք է տալիս: Ոմանք դա հիշում են միայն մարտի 5-ին ու հոկտեմբերի 27-ին, կարծելով նրան հեռացած, նրանք չեն հասկանում ու չեն սիրում իրենց երկիրն ու անկախությունը: Իրենք իրենց ու իրենց պատմությունը: Վազգենը վերադառնալու է, քանի մի հայ կա:

Դիտվել է՝ 2674

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ