Բավական ժամանակ է` Խորենացի եմ ուսումնասիրում, և այսօրվա հայերենով, և գրաբարով, որովհետև բնագիրը կարևոր է:

2023-ի հոկտեմբերի 7-ին սկսվեց իսրայելա-պաղեստինյան զինված հակամարտության նոր փուլը, որը տևում է արդեն մեկ տարի։ Այս ընթացքում զոհվեցին տասնյակ հազարավոր մարդիկ երկու կողմից, ավերվեցին բնակավայրեր, հողին հավասարվեց արաբական Գազայի հատվածի մեծ մասը։

Ինչպես հայտնի է, Արարատ Միրզոյանը, որը մասնակցում էր ԱՊՀ արտաքին գործերի նախարարների խորհրդի նիստին, չի միացել երկու հայտարարության։ Խոսքը վերաբերում է «Եվրասիայում անվտանգության ապահովման սկզբունքների» և «Միջազգային հարաբերություններում միակողմանի միջոցների անթույլատրելիության» վերաբերյալ հայտարարություններին...

1․Նախկիններ-թավշյա հեղափոխականներ։ Չկա նման հակադրություն, ինչպես այս աշխարհում չկա հին ու նոր, ամեն նորը լավ մոռացված հինն է։ Նախկիններն են «ծնել», իշխանություն տվել Նիկոլ Փաշինյանին։ Նիկոլ Փաշինյանը, Անդրանիկ Քոչարյանը, Վահագն Խաչատուրյանը, Խաչատուր Սուքիասյանը և մյուսները նախկիններից էլ նախկին են։ Նախկիններ-թավշյա հեղափոխակններ կեղծ երկընտրանքը երկու կողմին էլ ձեռնտու է հանրության աչքում իրենց գոյությունն արդարացնելու, պայքար խաղալու համար:

Մի քանի օր առաջ, ավելի ճիշտ՝ հոկտեմբերի 5-ի գիշերը, մի դեպք պատահեց: Մենք հրաշքով փրկվեցինք: Հրաշք բառն այս դեպքում խիստ տեղին է, քանի որ փրկության ոչ մի հնարավորություն չկար՝ ո՛չ տրամաբանությամբ, ո՛չ ֆիզիկայի օրենքներով, ո՛չ պատահարի անխուսափելիությամբ: Բայց փրկվեցինք: Վերջին պահին: Մի անբացատրելի, անըմբռնելի վերին կամքի շնորհիվ:

«Написать эту повесть меня заставил стыд. За то, что я видел своими глазами. За то, что я наблюдал в стране, скатившейся до фашистской идеологии и деградации всех человеческих ценностей.

Գրախոսությունս բանաստեղծ Նորայր Գրիգորյանի նոր լույս տեսած «ԷՐ ԳԻՐ» սասունաբարբառ ժողովածուի մասին

Աշխարհում շատ պաշտոնյաներ կան, 99%-ին չենք էլ ճանաչում։ Բայց ճանաչածների մեջ կան այլանդակություններ, ում մասին առանց զզվանքի խոսել չի լինում։ Դրանցից է Գերմանիայի ԱԳՆ նախարար, սորոսական, տգետ, բարոյական արգելակներ չունեցող, մարդկային խայտառակություն Անալենա Բերբըքը։

Հայի, Հայաստանի և Նիկոլի շահերը համընկնո՞ւմ են: Առաջին հայացքից աբսուրդային է թվում, թե ինչպես կարող է Հայաստանի գրեթե կեսի չափ տարածք ունեցող Արցախը միտումնավոր կորցրած, հազարավոր հայորդիների «հանուն ոչնչի» զոհած Նիկոլի շահը համընկնի հայի և Հայաստանի շահի հետ:

Մեր օրերի ամենամեծ թյուրիմացություններից մեկը, եթե ոչ ամենամեծը, այն է, որ մեր մարդկանց և հատկապես նրանց առանձին ակտիվ հատվածներին թվում է, որ մեզ մոտ կամ մի այլ թույլ երկրում իշխանության ով լինելու հարցին ժողովուրդը կամ նրա համեմատաբար քաղաքականապես ակտիվ հատվածը կարող են իրական մասնակցություն ունենալ։