Սահմանադրական դատարանը, ինչպես և սպասվում էր, մերժեց նախագահի թեկնածուներ Րաֆֆի Հովհաննիսյանի և Անդրիաս Ղուկասյանի հայցը, որով նրանք վիճարկում էին ՀՀ նախագահի ընտրության պաշտոնական արդյունքները: Սահմանադրական դատարանը, սկսած 1996 -ից, նույն կերպ է վարվել՝ լեգիտիմացնելով գործող իշխանությունը: Հասարակության մեջ, սակայն, դրանից կասկածներն ու անվստահությունը ընտրությունների արդյունքների նկատմամբ ոչ միայն չեն փարատվել, այլ ավելի են խորացել: Եթե ՍԴ-ն և նրա երկարամյա նախագահը մշտապես գործել են իշխանության հրահանգով, հարց է ծագում՝ ի՞նչ իմաստ ունի դիմել ՍԴ: Առհասարակ, ի՞նչ իմաստ ունի ՍԴ-ի գործունեությունը. որպեսզի, որպես վերջնական դատական ատյան, հաստատի՞ իշխանության վերդիկտը: Բայց Հայաստանում կա՞ն միամիտներ, որոնք հավատում են ՍԴ-ին, երբ այս կառույցը, սնվելով հարկատուների հաշվին, լուծել է միայն տվյալ պահին քաղաքական կոնյունկտուրային ձեռնտու խնդիր: Միգուցե արժե մտածել ոչ թե պարբերաբար ՍԴ դիմելու և մերժվելու մասին, այլ ՍԴ-ից, որպես գլխացավանքի ավելորդ աղբյուր, հրաժարվելու մասին: Հատկապես որ, ՀՀ քաղաքացիներն այսօր արդարություն են որոնում և ոչ քիչ դեպքերում գտնում Մարդու իրավունքների եվրոպական դատարանում:
Թագուհի ՀԱԿՈԲՅԱՆ