150-րդ օրն է, ինչ Արցախը գտնվում է տոտալ շրջափակման մեջ: 150-րդ օրն է, ինչ Ռուսաստանի ու Ադրբեջանի պայմանավորվածությամբ (չի բացառվում նաև Հայաստանի/լավագույն դեպքում՝ լուռ համաձայնությամբ) փակ է Բերձորի միջանցքը։ Հումանիտար աղետն օրեցօր ահագնանում է:

Թվում է, թե արդեն ամեն ինչ քննարկվել է, ու գիտենք, թե մենք ով ենք, որոնք են մեր հնարավորություններն ու կարողությունները, որն է մեր տեղը ուժային դաշտում, և հանգել ենք տխուր եզրակացությունների։

Եկեք հանգիստ թողնենք Մեգամոլի խաղարկության հասարակությանը։ Թեև տեսարանն իրոք տխուր էր, բայց դա լուծման չտանող ուղղություն է։ Վատ ապրող, դժվար ապրող, փոքր շահի հասարակություն էր, ոչ ավելին։

Այսօր քչերն են մտածում, թե ինչ է իրենից ներկայացրել և ներկայացնում երիտթուրք ֆաշիստ Մուստաֆա Քեմալ փաշայի կամ «Աթաթուրքի» «արդիականացված», «աշխարհիկ Թուրքիայի» մոդելը։ Անհեթեթ է, չէ՞, թե ինչու մայրական կողմից հրեան (ԶԼՄ-ները գրում են նաև հույն, կամ հայրական կողմից հրեա) պետք է դառնար «թուրքերի հայրը»՝ Աթաթուրք: Ըստ երևույթին, սա սատանայական ծրագիր էր։ Շատ հեղինակներ են անդրադարձել, այսպես կոչված, «Հայոց ցեղասպանության առեղծվածին», քանի որ, ուզես թե չուզես, սկսում ես մտածել այն մասին, որ երիտթուրքերի («Իթթիհադ-վե-թերեկի») կուսակցության պարագլուխների ճնշող մեծամասնությունը շուռ տված հրեաներ էին՝ դյոնմե, որոնք հուդայականությունը փոխարինել էին իսլամով․ իբրև թե փոխարինել էին: Քանզի նորահայտ թուրքերը, նորահայտ սուննի մահմեդականները գործել են բացառապես սիոնիստ հրեաների օգտին։ Եվ դա սկսվեց հենց հայերի, հույների, ասորիների, եզդիների ցեղասպանությունից, ավելի ուշ՝ Դերսիմի պարսիկների (ավելի հաճախ նրանց անվանում են նաև զազա քրդեր…) և նախկին Օսմանյան կայսրության տարածքում գտնվող մյուս ոչթուրք ժողովուրդների ցեղասպանությունից…

Վերջին օրերի թե՛ պաշտոնական, թե՛ ոչ պաշտոնական տեղեկատվություններից ակնհայտ է, որ ՀՀ իշխանությունները վերջնականապես ակցանի մեջ են առնված իրենց անվտանգային և դիվանագիտական սին քաղաքականության արդյունքում: Հատկապես Վաշինգտոնյան պլատֆորմում Բլինքենի կողմից հայտարարված մեկշաբաթյա բանակցային մարաթոնից պարզ է դառնում, որ ի սկզբանե համաձայնեցված դիրքային և սկզբունքային զիջումները, որոնք պաշտոնական Երևանը արդեն կատարել էր մինչ բանակցության մեկնելը, ադրբեջանա-թուրքական ալյանսին չեն բավարարում:

Ինչ պետք է արվեր ինստիտուցիոնալ մակարդակով և չարվեց:

Լաչինում ադրբեջանական անցակետի բեմադրությունն անխոս ստացվեց: Բռավո՛, կազմակերպիչներին: Սցենարը լավն էր, մտահաղացումը՝ հաջող, շոուն՝ դիտարժան:

Իշխանությունները գնում են Հայաստանի Երրորդ Հանրապետության վերջին էջը փակելու ճանապարհով: Գլխավոր հանձնիչի վերջին շաբաթվա մարզային, գյուղական այցերի համարյա ամենօրյա ռեժիմը ցույց է տալիս, որ լեգիտիմության խորը ճգնաժամի մեջ գտնվող իշխանությունը փորձ է անում ռեաբիլիտացնել թե՛ իր վարկանիշը, թե՛ մոնիտորինգ անել տրամադրությունները՝ հանձնման վերջին ակտից առաջ:

Ինչպես գիտենք, մեզ հարևանած պատուհաս թշնամին իր անհագ ցանկությունները չի թաքցնում: Ավելին՝ ուղիղ ասում և պահանջում է ստանալ այն, ինչ ուզում է: ՈՒ գրեթե բոլոր դեպքերում հասնում է իր ուզածին:

Թվում է թե մեր հարցերի վերաբերյալ կիսահայհոյախառն լեզվով անվերջ քննարկումները վաղուց արդեն դարձել են կոնտրպրոդուկտիվ, քանի որ մեր էության, հնարավորությունների ու նպատակասլաց գործել չկարողանալու հետ կապված ամեն ինչը պարզ ու հայտնի է, և այլևս այս ուղղությամբ խորանալու տեղ չկա։