Երբ 2014 թ. մարտի 18-ին աշխարհի «մեծ ժողովրդավարությունը»` ԱՄՆ-ը, խզեց դիվանագիտական հարաբերությունները Սիրիայի հետ և սիրիացի բոլոր դիվանագետներից պահանջեց շտապ հեռանալ երկրից, երևի քչերն էին պատկերացնում, թե իրավիճակի զարգացումն ուր են տանում Վաշինգտոնի քաղգործիչներն ու Պենտագոնը։ Թեև մենք դեռ փետրվարին էինք Հայաստանի հասարակայնությանն ու ամբողջ հայկական սփյուռքին նախազգուշացնում, որ հիմա հենց ԱՄՆ-ն է գլխավորում աշխարհի այն ուժերին, որոնք տրամադրված են մոլորակը մաքրելու հայրենի հողում ապրող հայ ազգից։

Մարտի 21-ին Քեսաբում տեղի ունեցած իրադարձությունների մասին տարբեր տեղեկություններ են տարածվում: Հայերը առավելապես գրում են, թե` հայ-հարայ հասեք, մերոնց կոտորում են, և այս ամենը անում են բավականին ակնհայտ հակաթուրքական տրամադրություններով` քեսաբահայերի տարհանումը զուգահեռելով 1915-ի ցեղասպանությանն ու կատարվածը բացատրելով ապրիլի 24-ի մոտենալով: Հայերի զգացմունքների վրա «յուղ են լցնում» ռուսական որոշ կայքեր` նույնպես հակաթուրքական հնչերանգներով և փորձում են Ռուսաստանին հայերի փրկչի դերում ներկայացնել: Քեսաբի մասին գրում է և արևմտյան մամուլը` բավական զուսպ, բայց փաստերն արձանագրող ու դատապարտող: Քեսաբի մասին գրում են և թուրքերը:

«Ինչ-որ տեղ ինչ-որ բան սխալ է», ասում էր Վիլյամ Սարոյանը, բայց չէր ասում` ինչն է սխալ, փոխարենն անընդհատ փորձում էր ասել` ո՞րն է ճիշտը: Իսկ ո՞վ էր հասկանում: Ընդհանրապես ո՞րն է ճիշտը: Մասնավորապես Լեռնային Ղարաբաղի հարցում, որ ստատուս քվոյի իր կարգավիճակից, կարծես, սահուն դուրս է գալիս:

Այն, ինչ բեմականացնում են ոչիշխանական կոչված ուժերը՝ ԲՀԿ առաջնորդությամբ, մեղմ ասած, դուրս է անգամ շոուի ժանրից և, «հաղթահարելով» Դյուրենմաթի հայտնի ասույթը՝ «Քաղաքական թատրոնը, փաստորեն, հաղթեց իմ իրական թատրոնին», սկսել է նոր «եզերքներ» նվաճել:

Եթե դեռ վերջերս լրատվամիջոցներում առավելապես քննարկվում էին զանազան գունավոր հեղափոխություններ հրահրելու ամերիկյան տեխնոլոգիաները, ապա Ռուսաստանի հետ Ղրիմի վերամիավորումից հետո մասնագետները ուշադրությունը կենտրոնացրին պուտինյան շռնդալից «տեխնոլոգիայի» վրա` ինչպե՞ս նրան հաջողվեց հաշված օրերի ընթացքում իրականացնել աշխարհաքաղաքական նման փայլուն օպերացիա:

Նավրուզը հին իրանական Նոր օրվա ¥Նոր տարվա¤ տոնն է, այսինքն` Ամանորը։ Նշանավորում է ոչ թե օրացուցային, այլ բնական գարնան գալուստը։ Կարծես ոչ մի վատ բան չկա այն բանում, որ հին իրանցիների այդ պայծառ տոնը հիմա ոգեշնչում է ոչ միայն Իրանի ժողովրդին, այլև, փաստորեն, ամբողջ մահմեդական աշխարհը։ Ի վերջո, նույն արաբները, ասենք` թուրքերն էլ, դարեր շարունակ եթե մի բան հասկացել են համաշխարհային քաղաքակրթությունից, ապա միայն ու միայն այն պատճառով, որ նրանց կրոնական կամ էլ զավթողական արշավների ճանապարհին միշտ կանգնած է եղել Իրանը իր բազմահազարամյա ու հարուստ մշակույթով։ Ինչո՞ւ, հապա, քոչվորներն էլ մի մազաչափ գոնե ավելի քաղաքակիրթ չդառնան...

Այսօր աշխարհում մի ուրվական է շրջում` Ռուսաստանի ուրվականը, և այդ ուրվականի դեմ պայքարելու համար ոտքի են ելել աշխարհի բոլոր ռեակցիոն ուժերը, երկակի ստանդարտներով ապրող ուժերը (վաղն էլ նույն Ռուսաստանը այդ երկակի ստանդարտը կիրառելու է Ղարաբաղի նկատմամբ, այսինքն` ցանկացած հզոր երկիր իր շահի համար պատրաստ է ցանկացած ստորության, ինչպես իր հուշերում գրել է Անգլիայի վարչապետ Լլոյդ Ջորջը` հանուն մեր շահի զոհաբերեցինք Հայաստանը)` ԱՄՆ, Անգլիա, Ֆրանսիա, Գերմանիա, սրանց հարող մեծ ու փոքր թազիներ և էլի ինչ-որ ուժեր:

Ձեզ չի՞ թվում, որ ռուսական էյֆորիան ուկրաինական թեմաներով դուրս է գալիս ռուս-ուկրաինական շրջանակներից ու սկսում է տարածվել հետխորհրդային տարածքի վրա: Իհարկե, պատճառներ կան: Եվ առաջին պատճառը Արևմուտքի հետ չհարթվող հակասությունների ու ընդլայնվող պատժամիջոցների համապատկերում իբրև գերպետություն վերահաստատվելու ենթագիտակցական ու խիստ քաղաքական ձգտումն է: Երկրորդ պատճառը ագրեսիան այլևս չթաքցնելն է` քաղաքական ագրեսիան, քարոզչական ագրեսիան, կայսերապաշտական:

Դուռ թակող նոր աշխարհակարգը բոլորին դրել է նույն հարցադրման առաջ՝ ինչպե՞ս անկորուստ դուրս գալ այս «բախոցի» տակից: Հարցն էական է անգամ խոշոր խաղացողների համար, ուր մնաց փոքրիկ միավորների ու երկրների:

Կիևում ակնհայտորեն չեն սթափվում էյֆորիայից: Մինչդեռ արդեն ժամանակն է: Հեղափոխություն, թե հեղաշրջում էր, որ Եվրոպայի ամենամեծ պետությունում իշխանափոխություն կատարվեց և սկսվեց մասնատումը, այլ խնդիր է: