Ցավոք, իշխանություն-ընդդիմություն պայքարը նորից թևակոխել է ոստիկանների հետ ընդհարման փուլ: Ոստիկանները թույլ չեն տալիս, որ Ազատության հրապարակում հացադուլ հայտարարած Րաֆֆի Հովհաննիսյանը վրան տեղադրի: Ինչո՞ւ: Խարխլելո՞ւ է Րաֆֆի Հովհաննիսյանի տեղադրած վրանը մեր ազգային անվտանգության հիմքերը: Ինչո՞ւ է հերթական անգամ իշխանությունն ընդդիմության հետ փորձում խոսել բռնության լեզվով, երբ Րաֆֆի Հովհաննիսյանի հետ կարելի է բանավիճել, օրինակ, Լեռնային Ղարաբաղի ճանաչման, նրա առաջ քաշած պահանջատիրության, Ցեղասպանության ճանաչման ու այլ թեմաներով և ապացուցել նրա թեզերի ոչ ադեկվատ լինելը: Ասենք, Րաֆֆի Հովհաննիսյանը դժգոհ է ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի համանախագահող երկրներից և պահանջում է, որ նրանք ոչ մի զիջման չգնան Լեռնային Ղարաբաղի հարցում: Որքանո՞վ են Րաֆֆի Հովհաննիսյանի պահանջները բխում քաղաքական պրագմատիզմից: Քսան տարի առաջ, երբ դեռ պատերազմի մեջ էինք, նմանօրինակ կոչերով Դաշնակցությանը հաջողվում էր բազմաթիվ մարդկանց դուրս բերել փողոց: Հիմա Րաֆֆի Հովհաննիսյանին միացել են իշխանական համակարգում տիրող կոռուպցիայից, անարդարություններից, «բեսպրեդելից» զզված ՀՀ քաղաքացիները, բայց այդ նույն քաղաքացիների քանի՞ տոկոսն է պատրաստ հավանություն տալու այն գաղափարներին, որոնք առաջ է քաշում Րաֆֆի Հովհաննիսյանը: Եթե իշխանությունը վստահ է իր փաստարկներում, ինչո՞ւ է արհեստական աժիոտաժ ստեղծում մի քաղաքական գործչի շուրջ, ով, որպես շարունակվող պայքարի միջոց, նախընտրել է հացադուլը: Իսկ հացադուլը ցանկացած նորմալ երկրում հարգանքի արժանի քայլ է դիտվում:
Թագուհի ՀԱԿՈԲՅԱՆ