Պարոն Հանթսմանն Օսկանյանի «Սիվիլիթաս» հիմնադրամին ինչու հենց այնպես նվիրեց 2 միլիոն դոլար

Ազգային ժողովը տվեց իր համաձայնությունը` Օսկանյանին զրկել անձեռնմխելիությունից և մի քանի օր անց նրան մեղադրանք առաջադրվեց: Ինձ բացարձակապես չեն հետաքրքրում ո՛չ անձեռնմխելիությունից զրկելու հարցը, ո՛չ էլ նրան որպես մեղադրյալ գրավելը: Ինչո՞ւ, թերևս ակամայից հարցնի ընթերցողը: Այն պարզ պատճառով, որ մոտ քսան տարի Օսկանյանն աշխատել է Հայաստանի արտաքին գերատեսչությունում, որից տասը տարին եղել է նրա առաջին դեմքը: Օսկանյանը պատահական մարդ չէ, որի գրպանը պլան գցեցին և ներգրավեցին որպես մեղադրյալ: Օսկանյանը պատահական մարդ չէ, որ նրան մեկուսարան տանեն և այնտեղ սկսեն ցուցմունքներ կորզել ի վնաս իրեն: Եթե Օսկանյանը 20 տարի աշխատել է արտաքին գերատեսչությունում, ուրեմն նա հոգեպես ձիգ մարդ է և ինչպես ասում են նման դեպքերում, նրան հենց այնպես չես ընկճի, ցուցմունք չես կորզի: Ըստ իս, այդ ձիգ մարդը պետք է ոչ միայն ցուցմունք չտա (ինչպես վարվում է ներկա պահին ինքը) այլև ցուցմունք տա և հիմնավորի իր կատարած գործողությունների իմաստը և ապացուցի որ ինքն այդ գումարներից կերել է, թե չի կերել կամ էլ փորձել է ուտել, բայց բկին է մնացել, կամ էլ նպատակ չի ունեցել անգամ մեկ սենտ յուրացնելու: Սակայն նա ցուցմունք չի տալիս, ինչո՞ւ, որովհետև ոչ թե համոզված է, որ ինքը մաքուր է, այլ որ ինքն էլ պաշտոնյա է եղել և անցած քսան տարիներին մեր պաշտոնյաների կենցաղը ցույց է տալիս, որ կառավարման մեր համակարգում ինչ որ բան փտած է: Այ այդ փտածությունից էլ վախենում է պարոն Օսկանյանը: Այստեղ տեղին է հարցնել, պարոն Հանթսմանն Օսկանյանի «Սիվիլիթաս» հիմնադրամին ինչու հենց այնպես նվիրեց 2 միլիոն դոլար: Ընդունում և հարգում եմ Հանթսմանի մարդասիրությունը, սակայն բուն հարցադրմանը պատասխանելու համար ցանկանում եմ հիշել խորհրդային պետության արտաքին գերատեսչության ղեկավար Մոլոտովի հետ կապված մի դեպք պատերազմից հետո: ԱՄՆ պաշտոնական այցի ժամանակ ըստ արձանագրային փաստաթղթի Մոլոտովը պիտի մեկներ Նյու-Յորքից Չիկագո գնացքով, սակայն նա գնացել է ինքնաթիռով, այն էլ մասնավոր ընկերությանը պատկանող: Վերադարձի ժամանակ Ստալինը Մոլոտովին հարցնում է. «Այդ ո՞ր ծառայություններիդ դիմաց քեզ նման պատվի արժանացրին»: Նման պատիվներն էին, որ հետագայում մատուցում էր Արևմուտքը ԽՍՀՄ բարձրաստիճան պաշտոնյաներին, որի ծանր հետևանքները բոլորիս են հայտնի:

Այստեղ օրինական հարց է ծագում, Հանթսմանը պարոն Օսկանյանին, ԱՄՆ-ի նախկին քաղաքացուն, ինչո՞ւ է նվիրել 2 միլիոն դոլար, որ ինչո՞վ զբաղվի և այդ գումարները պարոն Օսկանյանը ինչպե՞ս պիտի տնօրիներ, եթե ուզենար (այդ դեպքում թող նրա անձնական հաշվին փոխանցեր և ոչ թե «Սիվիլիթասի»), ապա դրանից լավ հոտ չի փչում: Մեր ԶԼՄ-ների և որոշ քաղաքական գործիչների բարձրացրած հարցը` թե Արևմուտքի կողմից դա վատ կընդունվի և կազդի մեր երկրի միջազգային հեղինակության վրա, ինձ ամենևին չի մտահոգում, որովհետև դա թույլ մտահանգում է: Ցանկացած երկրի սուվերենությունը հենց կայանում է նրանում, որ նա ինքնիշխան է և ղեկավարվում է իր օրենքների ճիշտ թե սխալ կիրառությամբ և ոչ թե բամբասանքով: Տեղին է նաև նշել, որ Եվրադատարան գնացած և պարտված գործերի համար պետք է պատասխան տա դատավճիռ արձակած դատավորը, եթե ոչ նյութապես, ապա պաշտոնով: Այ այդ դեպքում ոչ ոք չի փորձի մտածել, թե Օսկանյանին կարելի է հենց այնպես դատել կամ Օսկանյանի վրա գործ են սարքում: Եթե Օսկանյանը կամ նրա նմանները մտածում են, թե մեր երկրում գործ սարքելու ավանդույթ կա, ապա թող մեղադրեն իրենց, իրենց համար ձեռնտու ժամանակ չլսելու և չտեսնելու հատկանիշներով ղեկավարվելու համար:
Լևոն Տեր-Պետրոսյանի ժամանակ, երբ պառլամենտում ՀՀ գլխավոր դատախազի ներկայությամբ պատգամավոր էին ծեծում, նա չէր տեսնում, իսկ Օսկանյանն էլ արտգործնախարարության շենքում ռադիոյով չէր լսում հաղորդումը լսելիքի «վատ» լինելու պատճառով: Երբ 2008-ին նույնն էր կրկնվում, Օսկանյանը ո՛չ տեսնում և ո՛չ էլ լսում էր: Ինչ է հիմա նախկին արտգործնախարար Արզումանյանը պատգամավոր չէ, և միթե նա դրան հասել է Օսկանյանի աջակցությամբ կամ բարի ցանկության դեպքում: Ամենևին: Մենք ապրում ենք դանդաղ, բայց օրինաչափ զարգացող (ոչ միայն տնտեսապես, նաև իրավական զարգացող) երկրում, որտեղ ոչ ոք որևէ կանխատեսում չի կարող կատարել, թե վաղը ում հերթն է: Եվ որպեսզի ոչ մեկը իր հերթը հասնելու պահին չասի, թե այստեղ քաղաքական ենթատեքստ կա (միթե այդ քաղաքական ենթատեքստի շնորհիվ չէր, որ ոմանք պատգամավոր են), անհրաժեշտ է, որ միշտ պետական այր մնան և զսպեն ընչաքաղցությունը, թե չէ ծիծաղել է` այս միլիոններն ինձ ժառանգել է կիսակուշտ պապս, կամ հայրս, կամ էլ ինչ-որ անդրօվկիանոսյան բարերար:
Սպասենք` ո՞վ է լինելու հաջորդը:

Սոկրատ ՀՈՎՍԵՓՅԱՆ

Հեղինակի նյութեր

• Նիկոլին «քարշ տալու» սրբազան գործը դրված է հայ ժողովրդի վրա
• Ո՞վ է Գագիկ Ջհանգիրյանը
• Երբ այլևս չես լի­նի իշ­խա­նու­թ­յան, զին­վո­րա­կան տրի­բու­նա­լը վեր կհա­նի մեզ պար­տադր­ված պար­տու­թ­յան բո­լոր պատ­ճառ­նե­րը
• Հիմ­նա­կան մե­ղա­վո­րը հայ կա­ռա­վա­րող­ներն են
• Իմ գնա­լուց ա­ռաջ թող Հա­յաս­տա­նում ջր­հե­ղեղ լի­նի
• Ո՞րն է քո մատ­նու­թ­յան գի­նը, դա­վա­ճան պա­պի` ֆա­շիստ­նե­րին ծախ­ված ե­նո­քա­վան­ցի Նի­կոլ Փա­շի­ն­յա­նի դա­վա­ճան թոռ
• Խրախ­ճանք ժան­տախ­տի պա­հին
• Ո՛վ մարդ­կա­յին ար­դա­րու­թ­յուն, թո՛ղ ես թք­նեմ քու ճա­կա­տիդ
• Զոհ­ված­նե­րի ա­ր­յու­նը երկն­քից կան­չում է` պա­տե­րազ­մը հասց­նել հաղ­թա­կան ա­վար­տի
• «Պրո­ֆե­սիո­նալ» «իմ­քայ­լա­կան­նե­րը» կե­րան իմ 800 հակ յոն­ջան և …
• Նի­կոլ, իսկ դու ար­դա­րաց­վե՞լ ես, մաքր­վե՞լ ես քո քրեա­կան ան­ց­յա­լից
• Վե­հա­փա՛ռ, կրկ­նեք Գևորգ Հին­գե­րոր­դի օ­րի­նա­կը, ժամն է գոր­ծե­լու
• Պատ­մա­կան դեպ­քե­րի և դեմ­քե­րի հա­մե­մա­տա­կան վեր­լու­ծու­թ­յուն
• Որոշ բա­շի­բո­զուկ­ներ փոր­ձում են զրո­յաց­նել մեր կես­դա­ր­յա պայ­քա­րի ի­մաս­տը
• Արտա­կարգ և լիա­զոր դես­պան Ար­ման Նա­վա­սար­դ­յա­նին
• Վեր­նա­գի­րը վեր­ջում թող ընտ­րի ըն­թեր­ցո­ղը (պա­խա­րա­կե­լի՞ է, որ ո՛չ գո­միկ են, ո՛չ էլ տրանս­գեն­դեր)
• ՈՒ՞ր է մեզ տա­նե­լու այս գաղջ մթ­նո­լոր­տը
• Ո՞վ դուրս թո­ղեց Ղա­րա­բա­ղը բա­նակ­ցա­յին գոր­ծըն­թա­ցից
• Ձեր հերթն էլ կգա
• Ես` որ­պես ՀՀ քա­ղա­քա­ցի, հայ­տա­րա­րութ­յուն եմ տա­լիս ժա­մա­նա­կին հորդ կա­տա­րած հան­ցա­գոր­ծու­թ­յան մա­սին

Մեկնաբանություններ