07.04.2023|
19:17
Հիշում եմ մորս` գյուղում: Տան պատի տակ նստած, միայնակ, աչքը` ճամփին: Մի բուռ կին էր, մի քիչ հիվանդ, հորս մահից հետո` մարմրող մոմի լույս: Մենակ էր իր հուշերի, վաղուց մահացած մերձավորների ու մտերիմների ծնած դատարկության, մեր անփութության ու իր անսահման սիրո հետ: «Էկա՞ր, տղա ջան»,- իր աշխարհից դուրս էր գալիս ու մեղավոր ժպտում ինձ, թեև ես էի մեղավորը, ես էի անվերջ հեռացողը և օրերս առանց իրեն ապրելու ինձ դատապարտողը: