Անցած շաբաթը մտքի լուրջ սնունդ տվեց, ընդ որում` ոչ միայն նախկին Խորհրդային Միության կամ Մերձավոր Արևելքի պատասխանատու պաշտոնատար անձանց։ Չէ՞ որ միջազգային քաղաքականության ամենագլխավոր իրադարձությունը ԱՄՆ-ի կամ Եվրամիության, ՄԱԿ-ի կամ ՆԱՏՕ-ի այս կամ այն հայտարարությունը չէր։

Դեկտեմբերի 6-ին Հայաստանը պատրաստվում է սահմանադրական փոփոխության հանրաքվեի՝ ինչպես ավանդույթ է արդեն, ձևավորվել են «Այո»-ի ու «Ոչ»-ի ճակատներ, արդեն՝ նաև շտաբներ:

«Գուշակեք՝ ո՞վ հենց նոր անսպասելի հայտնվեց Կրեմլում: Բաշար Ասադը՝ բռնակալն ու Սիրիան կործանողը, հիմա՝ Վլադիմիր Պուտինի հերթական սանը: Չորս տարի հետո, երբ նա նստած էր Դամասկոսում, Ասադին կանչեցին Մոսկվա, որ նա ծունկը ծալի Պուտինի առաջ՝ աշխարհին ցույց տալու, որ այսօր մերձավորարևելյան խնդիրները լուծվում են ոչ թե Վաշինգտոնում, այլ՝ Մոսկվայում, և պաշտոնապես օրհնի Սիրիայի նվաճումը չորս պետությունների կողմից՝ Ռուսաստանի գլխավորությամբ»՝ գրել է The Washington Post-ում Չառլզ Կրաուտհամերը:

Հայաստանում քաղաքական մոդա է դառնում Աբրահամյան ազգանունը: Սահմանադրության հանրաքվեի շտաբի պե՞տ՝ Աբրահամյան, նոր կուսակցությո՞ւն՝ Աբրահամյան:

Օսմանյան կայսրության տարածքում հայերի հանդեպ գործված ցեղասպանության պատմության վերաբերյալ «Իրատես»-ի հարցերին պատասխանում է տարածաշրջանային հարցերով փորձագետ-վերլուծաբան ՍԱՐԳԻՍ ՀԱՑՊԱՆՅԱՆԸ:

Փերինչեքը, այո, շահեց դատը։ Շահեց (չնայած «միջազգային սուտ» է հռչակում աշխարհի բազմաթիվ երկրների վավերացրած Հայոց ցեղասպանության փաստը) Մարդու իրավունքների եվրոպական դատարանի (ՄԻԵԴ) մեծ պալատի կողմից։

Անդրկովկասի հարևան տարածաշրջաններում իրադրությունն օրեցօր ավելի ու ավելի է մոտենում ինչ-որ հանգուցալուծման, ընդ որում` ոչ վերջնական։ Որոշ բաներ հիշեցնենք մեր ընթերցողին. Ռուսաստանի ռազմատիեզերական ուժերի (ՌՏՈՒ) օդահրթիռային գործողությունները նոր-նոր են թափ առնում, մինչդեռ ցամաքում վճռական հակահարձակման են անցել Սիրիայի զինված ուժերը, իրանցի կամավորները, այլ երկրների շիադավան կամավորները, ինչպես նաև սիրիացի քրդերից, հայերից, ասորիներից ու դրուզներից բաղկացած աշխարհազորը։

Եվրոպան բախվել է արտակարգ իրավիճակի, իսկ Ռեջեփ Թայիբ Էրդողանը և Վլադիմիր Պուտինը խանգարում են կարգավորմանը՝ գրել է Ժան Մարի Կոլոմբանին Slate-ում:

Տարածաշրջանում բրոունյան շարժում է սկսվել՝ անկարգ, անկանոն, անհետևողական: Թուրքիան նորից է գնում խորհրդարանական ընտրությունների ու նոյեմբերի 1-ին կպարզի, թե դեպի ո՞ւր:

«Դիկանկայի մերձակա խուտորներում» Նիկոլայ Գոգոլը գրում է. «Редкая птица долетит до середины Днепра»։ Իսկ մտածե՞լ եք՝ ինչու: Գե՞տն է մեծ: Թե՞ թռչունը չի ուզում: Հետաքրքիր էր անցած շաբաթը Հայաստանում: