Թուր­քե­րին պետք է պար­տադ­րել կա­պի­տու­լ­յա­ցիա­յի և հաշ­տու­թ­յան

Պա­տե­րազ­մի ժա­մա­նակ ըն­դուն­ված չէ ներ­քին տա­րա­ձայ­նու­թյուն­նե­րով զբաղ­վե­լը։ Բայց հա­մոզ­ված ենք, որ շա­տերն են կի­սում մեր տե­սա­կե­տը. այն, ինչն Ար­ցա­խում սկս­վեց սեպ­տեմ­բե­րի 27-ին, նաև Ար­ցա­խի հար­ցում Նի­կոլ Փա­շի­նյա­նի «ան­հաս­կա­նա­լի» քա­ղա­քա­կա­նու­թյան հետևանքն էր։ Եվ երբ պան­թուր­քիստ­նե­րի ագ­րե­սիա­յից քիչ ա­ռաջ ա­մե­րի­կյան դի­վա­նա­գի­տու­թյունն ԱՄՆ-ի քա­ղա­քա­ցի­նե­րին «զգու­շաց­րեց», որ ոչ մի դեպ­քում չմեկ­նեն Տա­վուշ և Ար­ցախ, ագ­րե­սիա­յի գլ­խա­վոր պատ­վի­րա­տուն, այս­պես ա­սած, «մատ­նեց» ինքն ի­րեն։ Նի­կոլ Փա­շի­նյա­նը 2 տա­րում Ար­ցա­խի հար­ցով այն­քան բա­ներ էր «հն­չեց­րել», որ, ինչ­պես երևում է, «ձանձ­րաց­րել» էր նաև Վա­շինգ­տո­նին։

Մար­տերն Ար­ցա­խում շա­րու­նակ­վում են, թեև աշ­խար­հը տես­նում է և գի­տե, թե ինչ­պի­սին են լի­նե­լու հա­յե­րի և ադր­բե­ջան­ցի­նե­րի հա­րա­բե­րու­թյուն­նե­րը։ Եվ նույ­նիսկ կա­րող է պա­տա­հել՝ ընդ­հան­րա­պես ոչ այդ հար­ցը։ Աշ­խար­հը տես­նում է, որ Թուր­քիան ուղ­ղա­կի ձգ­տում է դե­պի իր կոր­ծա­նու­մը։ Ար­դեն մի քա­նի օր բա­ցա­հայտ պա­տե­րազ­մա­կան գոր­ծո­ղու­թյուն­ներ են ըն­թա­նում, իսկ աշ­խար­հը թքած ու­նի։ Աշ­խար­հը հաղ­թո­ղի կող­մից է։ Դու քո մար­տը շա­հի՛ր, հե­տո կերևա։ Դու ինքդ մի՛ դա­վա­ճա­նիր քո հո­ղին ու ազ­գին, հե­տո կերևա։ Ի՛նքդ մի դա­վա­ճա­նիր։
Միշտ էլ այդ­պես է լի­նե­լու, քա­նի դեռ չի վե­րաց­վել հիմ­նա­կան պատ­ճա­ռը, կամ էլ՝ հիմ­նա­կան եր­կու պատ­ճառ­նե­րը. 1¤ պան­թուր­քիզմն ու նրա հո­վա­նա­վոր­նե­րը, 2¤ պան­թուր­քիզ­մի զա­վա­կը՝ կով­կա­սյան թա­թար­նե­րի սե­րունդ­նե­րի տխ­րահռ­չակ «Բաք­վի հան­րա­պե­տու­թյու­նը»։
Այն­պես որ, ա­ռա­ջար­կում եմ վերջ տալ սոց­ցան­ցե­րի «հա­վա­նու­թյուն­նե­րին» ու «դա­տա­պար­տում­նե­րին» կամ էլ գրել բո­լո­րի մա­սին։ Իսկ ե­թե գրե­լու մար­մաջ է բռ­նում... «Ապ­շե­րո­նի խա­նու­թյու­նում» ԱՄՆ-ի բազ­մա­թիվ շար­ժա­կան բա­զա­ներ կան. ա­մե­րի­կա­ցի­նե­րը, ե­թե ցան­կա­նա­յին, վա­ղուց ոչն­չաց­րած կլի­նեին Ա­լիևի ողջ բա­նա­կը։ «Ապ­շե­րո­նյան խա­նու­թյու­նում», չկան, օ­րի­նակ, ի­րա­նա­կան կամ ռու­սա­կան բա­զա­ներ։ Ին­չու՞ եք լռում այդ «ման­րուք­նե­րի» մա­սին, դա­տա­պար­տող­ներ ու հա­վա­նու­թյուն տվող­ներ։ Շա­րու­նակ­վում են սպա­ռա­զի­նու­թյան մա­տա­կա­րա­րում­ներն Իս­րա­յե­լից «Ապ­շե­րոն խա­նու­թյուն», թեև Հա­յաս­տա­նի ԱԳՆ-ն նվեր մա­տու­ցեց այդ երկ­րին՝ հայ­տա­րա­րե­լով այն­տեղ Հա­յաս­տա­նի դես­պա­նու­թյուն բա­ցե­լու մա­սին։ Ին­չու՞ ենք լռում։ ՈՒ­մի՞ց ենք վա­խե­նում. թուր­քե­րի բազ­մա­դա­րյան հո­վա­նա­վոր­նե­րի՞ց։ Հա­յե­րից որևէ մեկն ի­րեն հարց­րե՞լ է, թե ինչ օր է սեպ­տեմ­բե­րի լույս 27-ի գի­շե­րը։ Դա հրեա-սիո­նիս­տա­կան Յոմ Կի­պուր տո­նի օրն է։ Եվ Իլ­համ Ա­լիևը «հա­վա­նու­թյուն» է ստա­նում հենց այդ օ­րը։ Մի հարց­րեք, թե ու­մից. Յոմ Կի­պու­րը ռուս­նե­րի կամ նույ­նիսկ թուր­քե­րի, ա­ռա­վել ևս ի­րան­ցի­նե­րի տո­նը չէ։ Եվ 90-ա­կան թվա­կան­նե­րին էլ Հա­յաս­տա­նի ո­րոշ շր­ջա­նակ­նե­րին հա­վա­նա­բար ձեռն­տու էր լռել մեր տա­րա­ծաշր­ջա­նում Իս­րա­յե­լի և սիո­նիզ­մի բա­ցա­սա­կան դե­րի մա­սին։ Չնա­յած, օ­րի­նակ, լիո­վին հաս­կա­նա­լի էր, թե 1992 թ. ին­չու էին, այս­պես կոչ­ված, «հա­կա­մար­տու­թյան գո­տի» գա­լիս իս­րա­յել­ցի «գյու­ղատն­տե­սու­թյան մաս­նա­գետ­նե­րը»։ Հրեա­նե­րը մտա­ծում էին և մտա­ծում են, թե Երևա­նում միայն հի­մար­ներ ու կլի­նի­կա­կան ա­պուշ­նե՞ր են ապ­րում։ Թե՞ Իս­րա­յե­լում կար­ծում են, որ Երևա­նում ոչ մե­կին հայտ­նի չէր, որ «Ապ­շե­րո­նյան խա­նու­թյա­նը» իս­րա­յե­լա­կան ա­նօ­դա­չու թռ­չող սար­քե­րի ¥ԱԹՍ¤ մա­տա­կա­րա­րում­ներն սկս­վել էին դեռ 2000-2001 թթ.։ Կամ մենք Երևա­նում չենք կար­դա­ցել Ի­րա­նի այն մե­ղադ­րանք­նե­րը, թե Ադր­բե­ջա­նում գոր­ծում են ոչ միայն թուր­քերն ու ա­մե­րի­կա­ցի­նե­րը. 2016 թ. ապ­րի­լին հա­յե­րի դեմ ռազ­մա­կան գոր­ծո­ղու­թյուն­նե­րում իս­րա­յել­ցի զին­վո­րա­կան­նե­րի մաս­նակ­ցու­թյան մա­սին, ինչ­պես հայտ­նի է, 2017 թ. գրել են հենց իս­րա­յե­լա­կան աղ­բյուր­նե­րը։

Ա­հա թե ին­չու մեր ազ­գը պար­տա­վոր է հաղ­թե­լու։ Ա­հա թե ին­չու պան­թուր­քիզ­մը ևս մեկ ան­գամ պետք է ջախ­ջախ­վի հա­յու­թյան մաս­նակ­ցու­թյամբ, որ մեր ո­խե­րիմ թշ­նա­մի­ներն այլևս չե­րա­զեն որևէ բա­նի մա­սին։ Հա­յաս­տանն ու Ար­ցա­խը պար­տա­վոր են թուր­քե­րին կա­պի­տու­լյա­ցիա­յի պար­տադ­րե­լու, ո­րով­հետև միայն այդ­պես հնա­րա­վոր կդառ­նա եր­կա­րատև խա­ղա­ղու­թյու­նը։ Այ­սօր թուր­քե­րի կա­պի­տու­լյա­ցիան, և միայն դա, կկա­սեց­նի ա­մե­րի­կա­ցի­նե­րի և իս­րա­յել­ցի­նե­րի հա­վակ­նու­թյուն­նե­րը։ Թե­կուզ և ոչ եր­կար ժա­մա­նակ, բայց կկա­սեց­նի։ Վեր­ջերս «Կով­կաս-2020» զո­րա­վար­ժու­թյուն­նե­րը ցույց տվե­ցին, որ Հա­յաս­տա­նի, Ռու­սաս­տա­նի, Ի­րա­նի և Չի­նաս­տա­նի ռազ­մա­կան հրա­մա­նա­տա­րու­թյուն­նե­րը թր­քա­մետ ա­հա­բե­կիչ­նե­րի լուրջ ներ­խու­ժում են սպա­սում հենց Կով­կա­սում։ Ա­ռայժմ՝ այս­քա­նը. մեզ հար­կա­վոր է Հաղ­թա­նակ, ո­րի հա­մար մենք պատ­րաստ ենք ա­մեն ին­չի։

Սերգեյ ՇԱՔԱՐՅԱՆՑ