Բացատրեմ տեղի ունեցողը հայերեն բառերով: Հայրենասիրական պաթոսը փոխարինվել է ռաբիզասիրության, եթե կուզեք՝ ամբոխահաճության պաթոսով: «Սխալ հայրենասիրությունը» ոչ թե սխալի ու ճշտի մասին է, այլ առհասարակ հայրենասիրության մասին, դրա գոյությամբ պայմանավորված ռիսկերի մասին: Չկա հայրենասիրություն՝ չկա հայրենիքի համար պայքար ու կռիվ: Սա է մեխը, սա է խաղաղությանը ամեն գնով պատրաստ լինելու Օվերտոնի պատուհանը:

Մի տեսակ շատ եմ սկսել նախանձել իսպանացիներին, բելգիացիներին, շվեդներին ու դանիացիներին, հոլանդացիներին ու հատկապես անգլիացիներին, ովքեր հպարտությամբ ասում են. «Ես թագավորին եմ հավատարիմ»:

Օրերս կրկին հնչեց «Պատմական Հայաստանի» և «Իրական Հայաստանի» հայեցակարգային երկընտրանքի մասին թեզը, որը ոչ այլ ինչ է, քան արհեստական հակադրություն՝ ներմուծված հանրային գիտակցությունը մանիպուլյացիայի ենթարկելու նպատակով։ Շատերի կողմից քննադատված այս կեղծ հակադրությունը, ըստ էության, արժեզրկում և չեզոքացնում է Հայաստանի բազմաբովանդակ պատմությունն ու դրա ժամանակակից նշանակությունը:

Ֆրանսիայի ԱԳ ղեկավարը սոցցանցերից մեկում հայաստանամետ գրառում է արել, որը, ըստ իս վատ նշան է` որ Փարիզի ակտիվ մասնակցությամբ նոր ստորություն է պատրաստվում Հայաստանի դեմ:

Ինչե՜ր կանեինք, եթե միասնական լինեինք։ Այնքան միասնական, որքան մեր մասին պատմում են արաբները, ռուսները, ամերիկացիներն ու անգամ հրեաները։

Անկախ տարիքից, սեռից, կրոնական հավատամքից, բնակության վայրից և այլն, ով իրեն հայ է համարում և հայտարարում է, թե ՂՐԻՄՆ ՈՒկրաինա է, նա փաստացի ասում է ՝ ԱՐՑԱԽԸ Ադրբեջան է:

Վերջին շրջանում ամեն օր Ադրբեջանի պաշտպանության նախարարությունը հայտարարում է, որ Նախիջևանի ուղղությամբ հայկական կողմը կրակ է բացել ադրբեջանական դիրքերի վրա։

Քանի դեռ Արցախի ռազմաքաղաքական ղեկավարությունը բաքվի բանտերում է, քանի դեռ արժանի գեներալներ Դավիթ Մանուկյանն ու Լևոն Մնացականյանը իրենց զորամասերում չեն, քանի դեռ Արկադի Ղուկասյանն ու Բակո Սահակյանը չեն վայելում իրենց վաստակած հանգիստը, որպես արժանի ղեկավարներ, քանի դեռ Դավիթ Բաբայանը չի վերադարձել իր դիվանագիտական առաքելությանը, քանի դեռ Ռուբեն Վարդանյանը չի վերադարձել այնտեղ, որտեղից եկել է, քանի դեռ Դավիթ Իշխանյանը Արցախի խորհրդարանում՝ իր համար նախատեսված տեղում չէ, քանի դեռ արայիկ հարությունյանը հայկական բանտում չէ՝ պետական դավաճանության համար, ես խորապես ԹՔԱԾ ՈՒՆԵՄ, թե աշխարհում ով է ում կոտոrում, ով է ում հետ պատերազմում, ով է, ում տարածքն ու բաժինը զավթում, թքած ունեմ, թե նիկոլի աթոռի համար քանի զոմբի էշ նահատակ կդառնա ու նիկոլի նստատեղը պահող քանի ոստիկանի հարցերը՝ ինչ-որ մեկը կլուծի։

Ադրբեջանի «խաղաղության օրակարգը» պատեհ պահին նոր ռազմական հարձակումն է։ ՀՀ իշխանությունների «խաղաղության օրակարգը», թղթի կտոր ստանալով, վերարտադրման հնարավորությունն է։ Բա ո՞րն է Հայաստանի իրական խաղաղության օրակարգը...

«Մեր անվտանգության երաշխավորը կա՛մ մենք ենք, կա՛մ չկա երաշխավոր։ Բոլոր նրանց, ում անունն ուզում ենք դնել անվտանգության երաշխավոր, մենք իրենց համար մանրադրամ ենք։ Մեր հարցերը մենք պիտի լուծենք»,- երեկ ԱԺ-ում ասել է Նիկոլ Փաշինյանը: